به گزارش افکارنیوز،این داستان‌نویس درباره اقبال مخاطبان ایرانی به آثار ادبی ترجمه‌شده، گفت: این اقبال نشان‌دهنده این است که رویکرد مخاطبان ما به دنیای بیرون و درون عوض شده است.
او افزود: احتمالا مخاطبان ایرانی ادبیات کشور را دارای قوت لازم نمی‌بینند و برای همین به ادبیات آنسوی مرزها روی می‌آورند.
سلیمانی با اشاره به استقبال از جنبه‌های مختلف هنری که در خارج از کشور خلق می‌شود، گفت: ما در موسیقی و دیگر جنبه‌های هنری هم با این روند مواجه هستیم و هرچه را از که از آن‌سو میآید، مورد استقبال قرار میدهیم. باید دید اگر ادبیات عرب به کشور وارد شود، همین‌قدر مورد توجه قرار می‌گیرد که مخاطبان به ادبیات غرب توجه نشان می‌دهند؟ باید دید این پدیده به دلیل جهانی شدن است و یا اتفاقی برای ادبیات ما رخ داده است؟
او در ادامه عنوان کرد: به هر حال مخاطب ما اکنون خودش را در ادبیات نمی‌بیند و از آن لذت نمی‌برد. نویسنده و مخاطب با هم همسو نیستند. باید دید این موضوع چه معنایی می‌دهد؟ گفته می‌شود نویسندگان ما ضعیف شده‌اند، اما من این را قبول ندارم. به نظرم این مخاطبان ما هستند که قوی شده‌اند و به دلیل دسترسی به اطلاعات و منابع، سطح‌شان بالا رفته است.
او همچنین در پاسخ به این سؤال که خود او به عنوان یک نویسنده به ادبیات بومی بیش‌تر علاقه دارد یا ادبیات ترجمه، گفت: من هر دو نوع این ادبیات را می‌خوانم؛ هم ادبیات این‌سو را دنبال میکنم و هم ادبیات خارجی برایم جذابیت دارد و بسیاری از نویسندگان دوستانم هستند که میخواهم ببینم چه کار میکنند. همچنین کار من نقد است و برای همین ادبیات خارجی می‌خوانم.
سلیمانی تأکید کرد: باید به این نکته توجه کرد که ما در ترجمه بهترین‌ها را از ادبیات جهان گزینش میکنیم و میخواهیم نویسندگان ما با این آثار جایزه‌برده، برابری کنند، که این عادلانه نیست.
او در پاسخ به این سؤال که چگونه نویسندگان کشور میتوانند خود را با مخاطبان همسو کنند و به نیازهای آنها پاسخ دهند، گفت: نگاه ما باید به ادبیات تغییر کند، نگاه ما به ادبیات استعلایی و متعالی است. ما ادبیات را هنر میدانیم و در پی فروش و جذب مخاطب نیستیم؛ در حالیکه در ادبیات باید به مخاطب نگاه داشت. ما ترجیح میدهیم دو خط در تاریخ ادبیات جا داشته باشیم تا اینکه کتابمان پرفروش شود.
