- منصور برزگر ضمن بیان این مطلب اظهار داشت: متاسفانه با تغییرات مکرر در قوانین کشتی به جایی رسیدیم که دیگر رنگ و بوئی از پیکارهای سالهای دور کشتی باقی نمانده و به واقع هیچکس از تماشای کشتی های امروزی لذت نمی برد. طبیعی است در این بین بسیاری از کشورهای اروپایی به جز برخی کشورهای شرقی، تمایل بیشتری به رشته های دیگر نشان داده و در نظر دارند ورزش های نوظهور و مورد وثوق خود را جایگزین کشتی کنند.
وی با اشاره به روش های منطقی و کارساز متولیان ورزش در خصوص عدم حذف کشتی از المپیک تصریح کرد: همه چیز بستگی به رفتار و اقدامات دیپلماتیک فیلا و اهالی کشتی کشورهای صاحب نام این رشته دارد که می توانند تا زمان برگزاری نشست هیات رئیسه کمیته بین المللی المپیک، گام مثبتی در جهت بقای کشتی در المپیک بردارند. طبیعتا رفتارهای احساسی و نمایشی نمی تواند به ماندگاری کشتی کمک کند و بالعکس ممکن است باعثتبلیغات سوء و واکنش منفی اعضای کمیته بین المللی المپیک شود.
برزگر با ارایه پیشنهادی در این خصوص گفت: ۱۸۳ کشور عضو فدراسیون جهانی کشتی فیلا هستند که می توان با گردهمایی روسای این فدراسیون ها در نشستی ویژه و برافراشتن پرچم این کشورها به بحثو بررسی پرداخت و در نهایت به نتیجه ای واحد و مشخص دست یافت. تجربه ثابت کرده رفتارهای منطقی و مستدل می تواند بار دیگر به داد کشتی برسد و این رشته را از خطر حذف از المپیک حفظ کند، چراکه کشتی در سالیان گذشته نیز بارها تهدید به حذف از المپیک شده بود.
سرمربی پیشین تیم ملی کشتی آزاد کشورمان با اشاره به استعفای مارتینتی و تبعات این مساله برای کشتی ایران گفت: این اتفاق نمی تواند در سرنوشت و نوع تعامل کشتی ایران با فیلا تاثیرگذار باشد، چراکه کشتی ایران در مجامع بین المللی از جمله فدراسیون جهانی کشتی یا کمیته بین المللی المپیک کشی را ندارد که بخواهد سنگ کسب کرسی برای کشورمان را به سینه بزند.
وی ادامه داد: متاسفانه ورزش ایران نمایندگان و کرسی های خود را به سادگی از دست داد و افرادی مثل هاشمی طبا نیز توسط برخی از اهالی ورزش کشورمان از مجامع بین المللی حذف شدند. درگیری و اختلاف نظرهای داخلی همواره باعثحذف تدریجی و روزافزون کرسی های بین المللی ما شدند و در نهایت به جایی رسیدیم که مثل امروز کسی را نداریم تا برای دفاع از حق و حقوق کشتی وارد گود شود.
برزگر در خاتمه افزود: به هر حال باید همچنان امیدوار باشیم تا کرسی های تازه ای در مجامع بین المللی به دست بیاوریم که این اتفاق مطلوب و سازنده نیز به جز انجام اقدامات و رفتار مناسب دیپلماتیک، میسر نخواهد شد.
