سرویس مذهبی افکارنیوز- حزن و اندوه، حالتی است که بر اثر مصائب و ناملایمات بر قلب هر انسانی، عارض می شود. این چنین حالتی برای همه انسان ها، اعم از عامی و عارف به وجود می آید. تاریخ نشان داده است که پیامبران بزرگ الهی و امامان معصوم علیهم السّلام نیز به «حزن» دچار می شدند. حضرت یعقوب در فراق یوسف، بسیار محزون و اندوهگین شد:
و[یعقوب] گفت: ای دریغ بر یوسف و در حالی که اندوه خود را می خورد، چشمانش از اندوه سپید شد. ۱
پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم در مورد مرگ فرزند خود ابراهیم فرمود:
«نفس، محزون و غمگین است و قلب در جزع و بی قراری. ای ابراهیم، همه ما در مرگت محزونیم، ولی سخنی که موجب سخط باری تعالی گردد به زبان نمی آوریم.» ۲
امام علی علیه السّلام در شهادت حضرت فاطمه علیها السّلام بسیار متأثر و متألم گردید، در هنگام دفن آن حضرت، رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم را مخاطب ساخت، خطبه ای خواند و در ضمن فرمود: «غم اندوهم طولانی خواهد بود و شبم با بیداری خواهد گذشت.» ۳
مالک اشتر برای علی علیه السّلام افسری صدیق بود، وی بر اثر توطئه خائنانه ای مسموم گردید و از دنیا رفت. مرگش برای آن حضرت، بسیار سنگین و اندوهبار بود و گفته اند آن حضرت علیه السّلام در شهادت مالک این چنین بود:
«حضرت علی علیه السّلام چندین روز در مرگ مالک اشتر گریست و حزن و اندوه امام علیه السّلام در غم مالک شدید بود و فرمود: بعد از او نمی بینم کسی را که همانند وی باشد و جایگزینش گردد.» ۴
از آنچه گفتیم به دست می آید که حزن و اندوه، برای همه انسان ها یک امر طبیعی است و در تمام مردم، حتی انبیا و اولیای الهی وجود دارد؛ با این تفاوت که افراد عادی وقتی با حزن و اندوه مواجه می شوند، ممکن است سخنانی ناروا بگویند به ذات اقدس الهی و قضای حکیمانه اش اسائه ی ادب نمایند و خود را در معرض خشم خداوند قرار دهند، اما اولیای خدا و مردان با ایمان همواره به قضای باری تعالی راضی هستند، نه تنها کلام ناروا نمی گویند بلکه آن را ذخیره خود می دانند،در مصائب و شداید به وی پناه می برند.
امام زین العابدین علیه السّلام در دعای مکارم الاخلاق خطاب به خداوند می فرماید:
«خداوندا، اگر محزون و غمگین گردم پناه گاه من تویی.» ۵
منبع:
۱. سوره یوسف، آیه ۸۴.
۲. بحارالانوار، ج۱۷، ص۲۸۰.
۳. نهج البلاغه(صبحی صالح)، خطبه ۲۰۲.
۴. سفینة البحار، ج۱، ص۶۸۷.
۵. مفاتیح الجنان، دعای مکارم الاخلاق.
۶. اخلاق اسلامی، ص۲۹۵-۲۹۶-۲۹۷.
