افکارنیوز_ به همين بهانه گفتگويي با او پيرامون آثارش، خودش و خانواده اش داشته ايم كه لابه لاي آن نمونه هايي از طنزپردازي و بديهه گويي رفيع به چشم مي خورد.
کمی از خودم بگویم
من متولد ششم مرداد ۱۳۴۷ در شهری در جنوب خراسان رضوی به نام تربت حیدریه هستم که بعضی ها با تربت جام اشتباهش می گیرند. خانواده ام فرهنگی و اهل ادب و ادبیات هستند.
پدرم کارمند ساده آموزش و پرورش بود که صدایی خوش داشت و حنجره اش را وقف سالار شهیدان امام حسین(ع) کرده بود و مادرم خانه دار و از جنس مادر سهراب، یعنی بهتر از برگ درخت. صدای خوش در خانواده ما ارثی است و حتی به پسر عموی من امیرحسین مدرس هم رسیده و از خوانندگان خوب کشورمان شده.
من و دو برادر بزرگترم نیز صدای خوشی داریم، اما هیچ کداممان به سراغ خوانندگی نرفته ایم. دوران کودکی، نوجوانی و جوانی را با درس و مشق سپری کردم و تحصیلاتم را تا مقطع کارشناسی ادبیات فارسی ادامه دادم و مترصد ادامه تحصیل در مقطع دکترا هستم.
چه جوری طنزنویس شدم
ژن طنازی را خداوند به من داده و از همان دوره بچگی نسبت به بقیه دوستانم متفاوت بودم. اوایل به راحتی حرف های خنده دار به شکل فی البداهه می گفتم که موجب نشاط خانواده و دوستانم می شد. در دوره راهنمایی معروف بودم به آقای جوک و خنده. بعدها که بزرگتر شدم گره خوردم با حوزه ای جدی به نام طنز و با مطالعه و تمرین با الفبای طنز آشنا شدم و راهم را ادامه دادم.
قبل از اینکه دانشگاه پیام نور درست شود،با نوشته های ابوالقاسم حالت آشنا شدم و بعدها ابوتراب جلی، مرحوم جمالزاده و… را شناختم.
هر کدام از پیشکسوتان به نوعی در بهتر شدن طنز من نقش داشتند و تصور می کنم سهم قلمی برادر بزرگترم جلال رفیع بیشترین سهم را در بهتر شناختن طنز داشته است. چون از نزدیک از نحوه تفکر، نوشته ها و گفته هایش بهره مند شدم، او یکی از بهترین طنزپردازان شهرمان خصوصاً در حوزه دینی است.
جای یک نشریه طنز خالی است
دو سال به عنوان سردبیر معتبرترین نشریه طنز «گل آقا» فعالیت داشتم و الان جای نشریاتی چون توفیق و گل آقا را در لیست مطبوعات خالی می بینم و مترصد انتشار یک نشریه طنز هستم. پیشنهاداتی هم از توسعه همشهری داشته ام در صورت مهیا شدن شرایط حتماً این کار را دنبال خواهم کرد و در نظر دارم کاری هفتگی ارائه کنم. چون معتقدم طنز در شکل هفتگی به شدت در بین مردم گل می کند. البته، در غیاب نشریه طنز مدت هفت سال است که به صورت ماهیانه مدیر و مجری یک برنامه طنز هستم با عنوان «شکر خند» که در اولین شنبه هر ماه ساعت ۱۶ در فرهنگسرای ارسباران برگزار می شود و ورود برای عموم آزاد است.
کارهای چاپ شده و چاپ نشده
کتاب «حرف اضافه» از من در حال تجدید چاپ است و سه کتاب دیگر نیز آماده چاپ دارم با عناوین «آب در هاون»، «باد در غربال» و «مشت بر سندان» به اضافه یک کتاب دیگر که در بردارنده کارهای نثر من است با عنوان «دایره های بی زنگ» که ناشر تمام آنها موسسه اطلاعات است، اما هنوز مجموعه شعرهایم را در قالب کتاب عرضه نکرده ام.
جای طنز در خانواده است
با شادی مردم، من هم شاد می شوم. به طور ذاتی آدم دیر خندی هستم و در اغلب اجراهایم رفتاری کاملاً جدی دارم، اما وقتی شادی مردم را می بینم از ته دل خدا را شکر می کنم که توانسته ام مردم را شاد کنم.
من معتقدم الفبای طنز می بایست به خانواده راه پیدا کند. طنز باید در خانواده توسط روانشناسان آموزش داده شود. به عنوان مثال پدر باید بداند با استفاده از طنز و لبخند می تواند از تنش های جدی خانوادگی در حد چشمگیری بکاهد و تنش هایی که ممکن است بازتاب تلخ داشته باشد، تبدیل به لبخند بین اهالی خانه شود.
ورود طنز به عرصه خانواده یک اتفاق خوشایند است. خانواده ای که صبح خود را با لبخند آغاز می کند همیشه اجاقش مشتعل از مهر و محبت خواهد بود.
تعریف ساده چند واژه
نان!الهی همیشه در کنار قلم قرار بگیرد.
آب!امیدوارم هدفمندی اش به نفع ملت باشد.
برق!خدا کند سر فازش از کله کسی نپرد.
شهریه!خدا کند همانطور که قول داده اند ثابت بماند.
حقوق!فقط نوع حقوق بشرش کافی نیست، نوع سر برجش ولو شده برج میلاد را به موقع پرداخت کنند.
ازدواج!گول آنها را که می گویند انجام ندهید، نخورید!
صاحبخانه!یک مبلغی هم به عنوان لبخند روی اجاره خانه شان بکشند.
مستاجر!الان خیلی خوش نشین نیست.
خانه!یاد لاک پشت می افتم که این مشکل را ندارد.
خانواده!اولین و آخرین جایی که می تواند پناهگاه هر کسی باشد و آدم دوست دارد تمام لبخندهایش را به حساب تک تک آنها واریز کند.
منبع: خانواده جوان / گفتگو: میلاد بلادی
