سرویس مذهبی افکارنیوز- از ملاک های عرفان مثبت و حقیقی (در برابر عرفان منفی و کاذب)، پای بندی به شریعت است، یعنی عارف باید به حلال و حرام و مستحب و مکروه و مباحی که در شریعت، معین شده ملتزم گردد. تقیّد سالک به نماز و روزه، خمس، زکات و جزئی ترین مسائل فقهی دیگر، نشان آن است که وی راه صحیح را از غیر صحیح، بازشناخته است.
با تأملی کوتاه در سیره عملی و علمی پیشوایان دینی خصوصاً پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم و امیر مؤمنان علی علیه السّلام در می یابیم که آن بزرگوار تا آخرین روزهای حیات خویش به آداب و احکام شریعت، پای بند بودند، نماز می خواندند، روزه می گرفتند، احکام قضائی را اجرا می کردند و حلال و حرام خدا را برای مردم بیان می کردند.
کسانی به عنوان مدعیان عرفان بوده و هستند که چندان توجهی به موازین شرعی و دینی نداشته و ندارند و از بیان مکاشفات ضد دین و مخالف قرآن و سنّت، هیچ ابایی ندارند.
حال آن که عرفان حقیقی، نمی تواند از مسیری حاصل شود یا به نتیجه ای برسد که خلاف دین و شریعت باشد. چگونه می توان از وسیله ای که معشوق از آن نفرت دارد، برای رسیدن به او استفاده کرد؟
منبع:عرفان و عبادت،ص۴۲.
