سرویس مذهبی افکار نیوز- در این هنگام امام(ع) برای وداع به سوی خیام آمد و فرمود: یا سکینه!یا فاطمه! یا زینب! یا ام کلثوم! علیکن منی السلام
خانم های حرم با شنیدن سخنان امام به زاری و شیون پرداختند، امام(ع) آن ها را ساکت فرمود و روی به ام کلثوم نمود و گفت: ای خواهر! تو را وصیت می کنم که خوددار باشی! آن گاه سکینه فریاد کنان به سوی امام آمد، و آن حضرت سکینه را بسیار دوست می داشت، او را به سینه چسبانید و اشک او را پاک کرد و گفت:
«ای سکینه! بدان که طولانی خواهد بود، گریه کردن تو پس از شهادت من؛ دل مرا با اشک حسرت خویش مسوزان، مادامی که جان در تن من است؛ و هنگامی که کشته گردیم تو اول کسی هستی که در سوگ من نشینی ای برگزیده زنان.»
منبع: امام حسین و عاشورا،ص۲۳۵.
