سرویس مذهبی افکار نیوز- حسین بن علی(ع) نزدیک غروب تاسوعا و پس از آن که از طرف دشمن مهلت داده شد پس از نماز مغرب در میان افراد بنی هاشم و یاران خویش قرار گرفته و این خطابه را ایراد نمود:
خدا را به بهترین وجه ستایش کرده و در شدائد و آسایش و رنج و رفاه مقابل نعمتهایش سپاسگزارم. خدایا تو را می ستایم که بر ما خاندان با نبوت کرامت بخشیدی و قرآن را به ما آموختی و به دین و آیین مان آشنا ساختی و بر ما گوش و چشم حق بین و قلب عطا فرمودی و از گروه مشرک و خدا نشناس قرار ندادی.
اما بعد من اصحاب و یارانی بهتر از یاران خود ندیده ام و اهل بیت و خاندانی با وفاتر و صدیق تر از اهل بیت خود سراغ ندارم خداوند به همه شما جزای خیر دهد.
جدم رسول خدا(ص) خبر داده بود که من به عراق فراخوانده می شوم و در محلی به نام «غمورا» و یا «کربلا» فرود آمده و در همانجا به شهادت می رسم و اینک وقت این شهادت رسیده است که به اعتقاد من فردا، دشمن جنگ خود را با ما آغاز خواهد نمود.
هم اکنون شما آزاد هستید و من بیعت خود را از شما برداشتم و به همه شما اجازه می دهم از این سیاهی شب استفاده کرده و هر یک از شما دست یکی از افراد خانواده مرا بگیرد و به سوی آبادی و شهر خویش حرکت کند و جان خود را از مرگ نجات بخشد، زیرا این مردم فقط در تعقیب من هستند و اگر بر من دست یابند با دیگران کاری نخواهند داشت.
خداوند به همه شما جزای خیر و پادش نیک عنایت کند. به همه شما اجازه دادم به جای جنگ هر یک از شما یک نفر را از میدان جنگ نجات دهید… و بدانید من فردا به شهادت می رسم و همه شما به شهادت می رسید و کسی از شما باقی نخواهد ماند، حتی قاسم و طفل شیر خوار شهید خواهند شد.
منبع:
۱ - لهوف، ص۷۹.
۲- انگیزه های قیام عاشورا ،ص۲۱۳.
