سرویس مذهبی افکار نیوز - رسول خدا(ص) فرمود: در عیب انسان همین بس که در مردم به عیبی بنگرد که در خودش نیز هست و از دیدن آن نابیناست، یا مردم را بر چیزی سرزنش کند که خودش نمی تواند آن را ترک کند.
سیر یک روز طعنه زد به پیاز که تو مسکین چقدر بدبویی
گفت: از عیب خویش بی خبری زین ره از خلق عیب می جویی
بوی تند سیر به مراتب بیش از بوی پیاز است ولی وقتی سیر از پیاز عیبجویی کند؛ یعنی یک انسانی که خودش عیوب فراوان دارد، به عیب جویی از دیگران بپردازد و این یعنی کور بودن نسبت به نقایص و کاستی های خویش.
می گویند طاووس با همه جلوه ها و رنگ و روی جذابی که دارد و مردم شیفته بال و پر رنگین اویند، هر گاه نگاهش به پای زشت و بدقواره اش می افتد شرمنده می شود.
در ما آن قدر عیب است که اگر بخواهیم به آن بپردازیم و برطرف کنیم مجال پرداختن به عیب دیگران را نداریم.
کسی که گرفتار خصلتی ناپسند است و نمی تواند آن را ترک کند شرم آور است که از دیگری بخواهد ترک کند یا دیگری را ملامت کند.
منبع: نکته های نابی از نماز، ص۶۴.
