سید یوسف آل داود: " سلطان "، " ژنرال "، " امپراتور "، " شهریار "، " هلی‌کوپتر "، " موشک "، " جادوگر " و … اسامی یک گروه در جشن بالماسکه، اشرار یا خاله‌بازی نیست! این‌ها القابی است که فوتبالی‌های کشورمان با آن‌ها آشنایی کامل دارند و روزنامه‌ها و رسانه‌های ورزشی به راحتی با استفاده از این القاب منظور خود را به مخاطب می‌رسانند.
متاسفانه فوتبال کشورمان که با تنفس مصنوعی و هزینه‌های هنگفت تنها توانسته حیات نباتی خود را حفظ کند پر است از این‌گونه رفتارهایی که یک نمونه‌اش همین لقب سازی‌هاست. روزنامه‌های ورزشی هم که تمام سعی‌شان بر عوام پسندی است کاملا خود را منطبق با این ماجرا کرده‌اند بی‌آنکه ذره‌ای دم از فوتبال علمی و کارشناسی بزنند.
عناوین و القاب به اصطلاح " چاله میدانی " در حالی در فوتبال ما به طرز فزاینده‌ای دوباره اوج گرفته است که نه در سطح بازی‌های لیگ و نه در سطح بازی‌های تیم ملی، این فوتبال نتوانسته حرفی برای گفتن داشته باشد.
اما این " چاله میدانی " در تمام فوتبال ما رسوخ کرده و دیده می‌شود، از تیترهای روزنامه‌ها و رسانه‌های ورزشی گرفته تا حرف و حدیث‌هایی که پشت سر آن است، این فوتبال حرف و حدیث‌هایش هم این‌گونه است.
مشکل اصلی فوتبال ما خیلی چیزهاست! زمانی می‌گفتیم حرفه‌ای نیست و بازیکنان شغل دوم دارند چون پول ندارند اما حالا که همه میلیاردند باز هم شغل دومی انتخاب می‌کنند که برایشان پوزیشن هم دارد! از برج‌سازی گرفته تا نمایشگاه اتومبیل و رستوران گردانی. فوتبال ایرانی ادبیات ایرانی می‌خواهد نه تقلید از غرب و غرب زدگی. تا آنجایی که ما دائم فوتبال اروپا را سر خودمان نمی‌زدیم وضع و حالمان خیلی بهتر از این بود که هستیم.
ادبیات فوتبال ما نه غربی است نه این"چاله میدانی" که تلفیقش باعث مضحکه شده است، فوتبال ما باید ادبیات خودش را داشته باشد.
