می‌گویند تاریخ را فاتحان می‌نویسند اما گویی امروزه تاریخ را نه فاتحان که هنرمندان با ابزار و فن آوری‌های جدید به سبک خود روایت می‌کنند.
سی سال بعد از تسخیر لانه جاسوسی، فیلمساز آمریکایی «بن افلک»، که سه سال قبل فیلم جنایی «شهر» را بر پرده سینماها داشت، روایت تازه‌ای را از این ماجرا ارائه می‌دهد. در ماجراهای تسخیر سفارت آمریکا شش نفر از اعضای سفارت آمریکا با کمک سفارت کانادا موفق شدند از ایران خارج شوند. همین داستان یک خطی برای هالیوود کافی‌است تا ماشین تبلیغاتی خود را راه بیندازد و با وارد کردن یک مامور به ظاهر باهوش سیا، یک فیلم سیاسی - حادثه‌ای خلق کند.
طبیعی است که فیلم آمریکایی، به روایت اصلی تاریخ فادار نباشد، نه خیابان‌ها به شکل واقعی ساخته شده اند و نه مردم ایران به درستی به تصویر کشیده شده اند. ظاهرا کمی اخم و ریش و عینک، مد همه مردان ایرانی شده است!
در روایت ماجرا نیز کوچکترین اشاره‌ای به رفتارهای خصمانه آمریکا عیله ایران یا رفتار خوب ایرانی ها با گروگان‌ها نشده است. از آن سو باید گفت هالیوود برای جذاب تر شدن فیلم و خوراندن داستان جعلی به مخاطب، دست پر وارد شده است.
فیلمساز توانسته در یک فیلم سیاسی، صحنه‌های دلهره، تعقیب و گریز و حتی کمدی قرار دهد،(و چه بسا برای هیاهوی خبری جایزه اسکاری هم برای آن در نظر گرفته شود) چیزی که در سینمای ایران به آن کمتر توجه شده است و گاه فیلم‌های سیاسی، به خاطر حساسیت زیاد روایت تاریخ بدل به بیانیه‌های تند سیاسی یا در نهایت فیلم‌های مستندگونه‌ای می‌شوند که در ارتباط با مخاطب عام ناتوانند.
نکته قابل توجه فیلم آرگو جایی است که مامور سیا در چهره و قامت یک فیلمساز و در کنار چند فیلمساز واقعی به ایران میآید و صراحتاً اعتراف میکند هرگاه نقشههای سیاسی آمریکا به بنبست برسد، اهالی سینما، نظامیان را تنها نمیگذارند تا نقشههای آنها عملی باشد. خواه با ساختن یک فیلم جعلی برای آزادی اعضای لانه جاسوسی و خواه با ساختن یک فیلم جعلی برای روایت وارونه تاریخ!
