به گزارش افکارنیوز به نقل از فارس، اسلام برای رسیدن انسانها به تعالی و برخورداری آنان از پیشرفت مادی و معنوی، اهمیت زیادی برای مسئله وقت در عبادات قائل شده است تا با رعایت آن، تمرین وقتشناسی کنند و در کارهای دیگر زندگی، نیز اولویتها و نظم زمانی را مراعات کنند. مثلا صحت روزه را در گروی رعایت دقیق وقت آن قرار داده است به نحوی که پرسشگر باید روی ثانیهها نیز حساب کند قرآن در مورد نماز میگوید: إِنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَی الْمُؤْمِنینَ کِتابًا مَوْقُوتًا؛ همانا نماز، بر مؤمنان، فرضی محدود به وقت است.

هر قدر که نماز اول وقت به تأخیر بیفتد، از فضیلت آن کاسته می‌شود تا جایی که باید خدا نمازگزار آخر وقت را بیامرزد و از قصور او در گذرد، هر چند مسئله وقت، در روح عبادت و رابطه انسان با خدا مؤثر نیست، ولی مسلمان را چنان تربیت می‌کند که ارزش وقت را بداند و زمان‌شناس بار آید، لحظه لحظه عمر را غنیمت شمارد و از آنها بهره بردارد.

به راستی از خود پرسیده‌ایم که تأکید بر نماز اول وقت در واقع تأکید بر همه جانبه بودن سازندگی نماز است؟ آیا عبدی که چون معبودش او را فراخواند، بلا درنگ به سویش می‌شتابد و بنده گوش به فرمان اوست، نزد او محبوب‌تر نیست؟ باید توجه داشت که هر کدام از نمازهای ظهر، عصر، مغرب و عشاء، علاوه بر وقت اختصاصی و اشتراکی، دارای وقت فضیلت‌اند.

امام صادق(ع) فرمودند: «الصلوةُ تستحبُّ فی اَوَّلِ الأَوقاتِ»، خواندن نماز در اول وقت و در اولین فرصت، کاری مستحب و پاداش افزاست.(بحارالانوار، جلد ۸۰، صفحه ۱۳)

همچنین از آن حضرت روایت شده است که «برای هر یک از نمازهای پنجگانه، دو وقت است، یکی ابتدای آن و دیگری انتهای آن، به جای آوردن نماز در اول وقت آن، فضیلت بیشتری دارد. زیرا اجرای وظیفه در برابر آفریدگار بر انجام کار آفریده‌هایش مقدم است، اول فریضه الهی، سپس کارهای جاری زندگی، هیچ کس حق ندارد آخر وقت را برای نماز خود انتخاب کند، مگر سببی بر آن باشد، آخر وقت، برای بیمار دردمند و دارنده عذر است. نماز اول وقت، خشنودی کردگار است و نماز آخر وقت، آمرزش وی، کسی که نماز را بر اثر مشغله‌های زیاد، در آخر وقت آن می‌خواند، باید بداند: فضیلت و بهره‌های نماز اول وقت را از کف داده است، از زن و فرزندی که برای آنها کار و کوشش می‌کند و دارایی که برای گرد کردنش می‌کوشد، ارزش بهتری دارد».

برآورده شدن خواسته‌ها از دیگر اثرات و برکات خواندن نماز اول وقت است، چنان‌چه حضرت عبدالعظیم حسنی از امام حسن عسکری(ع) روایت می‌کند که فرمودند: «خداوند متعال با حضرت موسی تکلم کرد، حضرت موسی فرمود: خدای من! کسی که نمازها را در وقتش به جای آورد چه پاداشی دارد؟ خداوند فرمود: حاجت و درخواستش را به او عطا می‌کنم و بهشتم را برایش مباح می‌گردانم».(بحارالانوار، جلد۸۲، صفحه ۲۰۴)

پیامبر در حدیثی برطرف شدن گرفتاری و ناراحتی را به اقامه کنندگان نماز اول وقت نوید می‌دهند و می‌فرمایند: «بنده‌ای نیست که به وقت‌های نماز و جاهای خورشید اهمیت بدهد، مگر این که من سه چیز را برای او ضمانت می‌کنم: برطرف شدن گرفتاری‌ها و ناراحتی‌ها، آسایش و خوشی به هنگام مردن و نجات از آتش»(سفینه البحار، جلد ۲، صفحه ۴۲)

در حدیثاست که به هنگام ظهر درهای آسمان گشوده و درهای بهشت باز و دعا مستجاب می‌شود؛ پس خوشا به حال کسی که در آن هنگام برای او عمل صالحی بالا رود، در حدیثی دیگر از حضرت صادق(ع) آمده است که فرمودند: «بهترین ساعت‌های شب و روز، وقت‌های نماز است، چون ظهر می‌شود درهای آسمان گشوده شده و بادها می‌وزند و خداوند به خلق خود نگاه می‌کند، هر آینه من بسیار دوست دارم که در آن هنگام، عمل صالحی برای من بالا رود».

انجام فریضه نماز، در انتهای وقت و آخرین فرصت، گرچه در وقت اصلی نیست و مورد خشنودی پروردگار نیست، لیکن اگر از روی استخفاف و کوچک شمردن نماز نباشد، به خاطر عظمت مقام نماز، مورد عفو و گذشت پروردگار واقع میشود. درست است که وقت نماز، توسعه دارد و اگر نمازگزار، نماز خود را در آخر وقت هم بخواند، انجام وظیفه کرده است، اما از آنجا که کار، مربوط به کردگار و بر کارهای دیگر مقدم است، چنانچه آن را بدون عذر، به واپس افکنده باشد، مسئول است و باید جوابگو باشد. تنها بلندی مقام نماز، موجب آمرزش این هتک حرمت است.