شروع فیلم «شوهر ستاره» با یک تصویر از دو سرویس بهداشتی که روی یکی نوشته شده است مردانه و دیگری زنانه آغاز می شود. با این تصویر ساده و کلیشه‌ای، فیلمساز بین زنان و مردان فیلمش مرز تعیین می‌کند. اما به شکل ناعادلانه‌ای از مرز مردان در فیلم رد می شود.
به جرأت می‌توان گفت یک ربع اول «شوهر ستاره» اگر حذف شود هیچ اتفاقی برای کل فیلم نمی‌افتد. فیلمنامه دیر مخاطب را درگیر قصه‌های ناتمام خود می‌کند. آدم‌ها همه در ادامه فیلم رها می‌شوند و سرانجامی ندارند.
علی اوجی» تهیه کننده «شوهر ستاره» در نشست خبری یکی از فیلم های خود در جشنواره امسال گفت: «من برای کارهای اصلاح رنگ فیلم شوهر ستاره پول حضور در فینال جوکر را هزینه کردم». این گفته اوجی سند خوبی برای بی‌کیفیت بودن تصاویر «شوهر ستاره» است. «شوهر ستاره» چه از لحاظ معنایی و چه از لحاظ زیباشناسی رنگ خوبی ندارد.
همه مردان فیلم «شوهر ستاره» که ما تصویر کاملی از آنها نمی‌بیینم از نگاه فیلمساز ظالم هستند. او به موضوع زنان اصلا نمی‌پردازد. «ابراهیم ایرج راد» دغدغه زنان را در «شوهر ستاره» ندارد. «شوهر ستاره» برای زنان ایران هم ساخته نشده است. به جرأت می‌توان گفت فیلم ایرج راد برای جوایز خارجی ساخته شده است.
در فیلم «شوهر ستاره» اصلا زن موفقی ما پیدا نمی‌کنیم. همه زنان در این فیلم مفلوک هستند. شخصیت مرد فیلم با بازی «حامد بهداد» هم که تا جایی ما با او همراهی می‌کنیم در آخر ظالم از آب در می‌آید.
حامد بهداد در این فیلم هم مانند بازی در فیلم «مفت‌بر» مجسمه ای است از هیچ. «فریبا نادری» تنها حُسن این فیلم است. البته این موضوع هم به ابراهیم ایرج راد ربطی ندارد. خود فریبا نادری برای ستاره تلاش می کند، اما فیلمنامه ضعیف و کارگردانی شعاری ابراهیم ایرج راد جلوی خلاقیت فریبا نادری را در ادامه فیلم می‌گیرد.
برای مثال دیگر ضد زن و شعاری بودن «شوهر ستاره»، فیلمساز دختر جوانی که صورتش با اسید از بین رفته است را مانند یک آکسسوار در برخی از صحنه‌های فیلم قرار می‌دهد. هیچ چیزی ما از این دختر نمی‌دانیم. در اصل چهره این دختر ابزاری برای فیلمساز شده است که از آن در جشنوراه‌های خارجی به نحو خوبی سوءاستفاده کند.
ابراهیم ایرج راد در نشست خبری شوهر ستاره در کاخ جشنواره برای سرپوش گذاشتن اشتباهات خود پشت اغتشاشات سال 1401 پنهان می‌شود و برای فیلم خودش اصطلاحا رپرتاژ تبلیغاتی می‌رود. «شوهر ستاره» فیلم کوچکی است که خوراک جشنواره‌های خارجی مخالف ایران است. فیلم ایراج راد آنقدر کوچک است که حتی یک فیلم فمنیستی هم به آن نمی‌توان گفت.
حامد زبیراوی
