تعداد شهدای جنگ غزه از 40 هزار نفر گذشت. 17 هزار نفر از این شهدای مظلوم را کودکان فلسطینی تشکیل می‌دهند؛ همان کودکانی که در کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل متحد، حق حیات و پیشرفت هر یک از آنها محترم شمرده شده است! آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد به صدور بیانیه‌های تکراری عادت کرده است: نگرانی از ادامه جنگ غزه و محکوم کردن کشتار غیرنظامیان! با این حال دریغ از صدور یک قطعنامه الزام‌آور یا حتی غیرالزام‌آور درباره توقف توحش گوساله‌پرستان سامری. حتی دریغ از قرار گرفتن نام رژیم صهیونیستی در فهرست رسمی ناقضان حقوق کودکان. تنها افتخار گوترش این است که یک بار برخلاف خواسته آمریکا، جلسه اضطراری شورای امنیت سازمان ملل متحد را با هدف بررسی ابعاد ماجرای بمباران بیمارستان معمدانی تشکیل داد! این گناه آقای دبیرکل به اندازه‌ای نابخشودنی بود که از آن زمان تاکنون، آمریکا سهم سالانه عضویت خود در سازمان ملل را نپرداخته و همین مساله منجر به تعطیلی فعالیت برخی کمیته‌های فرعی این سازمان ظاهرا بین‌المللی شده است. اکنون، زمانی که از گوترش درباره چرایی انفعال و سکوت در برابر کشتار ۴۰ هزار فلسطینی سوال می‌شود، بلافاصله از رشادت(!) بی‌سابقه خود در برگزاری آن جلسه معروف شورای امنیت می‌گوید و حتی نسبت به قدرنشناسی افکار عمومی دنیا نسبت به این حماسه تاریخی(!) ابراز تاسف می‌کند. این همان مستند تلخ انسان و انسانیت در قرن بیست‌ویکم میلادی است. در جهانی که سالانه ده‌ها و بلکه صدها کنفرانس و همایش بین‌المللی با میزبانی کمیسیون تخصصی حقوق بشر اتحادیه اروپایی، آن هم با موضوع حقوق کودک و حقوق بشر برگزار می‌شود، تعداد کودکان شهید بی‌دفاع غزه از ۱۷ هزار نفر عبور می‌کند و خبری هم از بیانیه‌های رنگین و پرطمطراق نیست! هر فردی که در غرب وحشی این آمار را به سیاستمداران و حتی رسانه‌ها یادآور شود، به اتهام یهودستیزی باید در برابر محکمه‌های قرون وسطایی پاسخگو باشد! گردن حقوق بشر با گیوتین فرانسوی قطع شده و مراسم گرامیداشت آن در همان کاخ الیزه برگزار می‌شود!
غرب سردمدار و مدافع حقوق بشری است که در گلوگاه حق وتوی اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد ذبح شود.
نسل‌کشی سربرنیتسا، کشتار قانا و صبرا و شتیلا، جملگی از یک مستند فاجعه‌بار تاریخی تبدیل به خاطراتی گنگ و مبهم شده‌اند که بهتر است کودکان زیر 12 سال و افرادی که ناراحتی قلبی دارند، جهت آرامش و انبساط خاطرشان در دنیای ماشینی امروزی سراغی از آنها نگیرند. در قربانگاه غزه هم «سی‌ان‌ان» و «یورونیوز» به جای روزشمار، جسدشمار گذاشته‌اند. بمباران منازل مسکونی در غزه به گونه‌ای روایت می‌شود که گویا در حال توصیف یک بازی رایانه‌ای هستیم! انگار نه انگار نزدیک به 3 هزار نوزاد فلسطینی گواهی ولادت و شهادت خود را در یک روز و حتی ساعت دریافت کرده‌اند.
وقاحت و دنائت دشمن صهیونیست و آمریکا در جنگ غزه، منبعث از خصلت ذاتی آنهاست اما آیا می‌توان خصایص اکتسابی سازمان ملل متحد و دیگر سازمان‌هایی که به نام حمایت از حقوق بشر، مشغول ذبح ابنای بشر زیر پای استعمارگران فرانو هستند را منکر شد؟ آقای دبیرکل این روزها بسیار نگران است اما نه به خاطر عبور تعداد شهدای فلسطینی از 40 هزار نفر! او وحشت‌زده است چون باید بابت همان ۲ بار اعتراض نرم و آرامی که در برابر نسل‌کشی غزه کرد، به نماینده ویژه آمریکا در شورای امنیت سازمان ملل متحد جواب پس دهد. او نگران است که مانند یوکیو آمانو، مدیرکل سابق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، خبر مرگ ناگهانی وی در آینده نزدیک منتشر شود و بلافاصله، فردی از جنس گروسی این بار در نیویورک جایگزین وی شود! امروز دعوا بر سر گوترش، بان کی‌مون، کوفی عنان، دکوئیار و پطروس غالی نیست! دعوا بر سر ظرفی است که زیست حقوقی و سیاسی این افراد در بطن آن تعریف می‌شود. خط‌کشی و تعیین حدود و ثغور بازی در این ظرف را نه مظروف، بلکه سازندگان آن ظرف تعیین می‌کنند! کافی است تنها ذرهای ـ ذرهای و نه بیشتر ـ از این حدود و ثغور عدول شود تا حساب کار دست دبیران کل بی‌اختیار بیاید.
امروز نه‌تنها در عزای بیش از 40 هزار شهید فلسطینی، بلکه در عزای غربت و مظلومیت انسان و حریت در جهان پست‌مدرن باید گریست. مشکل ما نه با مظروف، بلکه با ظرفی است که باید هر چه سریع‌تر در هم شکسته شود. ایمان داریم آن روز مقدس نزدیک است.
حنیف غفاری
