بر اساس تحقیقات اخیر، اگر هر دو والدین در این دوران از زندگی خود چاق باشند، احتمال چاق شدن فرزندان در میانسالی شش برابر بیشتر است.
علاوه بر این، محققان دریافتند که داشتن والدین چاق بیش از سه برابر احتمال چاقی در افراد میانسال را افزایش می‌دهد.
«ماری میکلسن»، محقق ارشد و پژوهشگر دکترای پزشکی اجتماعی در دانشگاه آرکتیک نروژ، گفت: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که ارتباط بین چاقی دوران کودکی و وزن والدین با افزایش سن کودک از بین نمی‌رود.»
میکلسن در بیانیه خبری گفت: «چاقی در دوران کودکی، و به ویژه در نوجوانی، تا اوایل بزرگسالی فرد ادامه دارد، بنابراین ما گمان می‌کردیم که تا میانسالی نیز این روند ادامه خواهد داشت.»
وی در ادامه افزود: «ما دریافتیم که واقعاً چنین است- بچه‌هایی که والدینشان با چاقی زندگی می‌کردند، در سنین ۴۰ و ۵۰ سالگی، احتمال بیشتری دارد که خودشان با چاقی زندگی کنند.»
برای این مطالعه، محققان داده‌های سلامتی بیش از ۲۰۰۰ جفت والدین و فرزندان را تجزیه و تحلیل کردند.
محققان دریافتند که BMI (شاخص توده بدنی) والدین به طور مستقیم بر BMI فرزندشان تأثیر می‌گذارد.
BMI فرزندان به ازای هر ۴ واحد افزایش در BMI مادر ۰.۸ واحد و به ازای هر ۳.۱ واحد افزایش در BMI پدر ۰.۷۴ واحد افزایش یافت.
خطر چاقی یک فرد در میانسالی با وجود مادر چاق، ۳.۴ برابر و یک پدر چاق ۳.۷ برابر افزایش یافت.
اگر هر دو والدین چاق باشند، احتمال چاق شدن افراد در میانسالی شش برابر بیشتر است.
به گفته میکلسن، «به احتمال زیاد، ترکیبی از ژنتیک و محیط باعث می‌شود که وزن والدین بر وزن فرزندانشان در آینده تأثیر بگذارد.»
میکلسن می‌گوید: «ژن‌ها با تأثیرگذاری بر حساسیت ما نسبت به افزایش وزن و تأثیرگذاری بر نحوه واکنش ما به محیط‌های چاق‌زا که در آن‌ها می‌توان به راحتی غذای ناسالم خورد، نقش مهمی ایفا می‌کند.»
وی افزود: «برخی از مطالعات همچنین حدس می‌زنند که بچه‌ها وقتی همه با هم زیر یک سقف در کنار والدین شأن زندگی می‌کنند، عادت‌های غذایی مشابهی با والدین خود ایجاد می‌کنند و در نتیجه وضعیت BMI مشابهی دارند.»
میکلسن گفت که تحقیقات آینده باید به دنبال یافتن عوامل دقیقی باشد که بر وزن افراد تأثیر می‌گذارند و ببینند که آیا می‌توان این خطرات را کاهش داد.
