ﯾﮏ ﺳﻮ، ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺍﺳﺘﮑﺒﺎﺭﯼ ﻋﺎﻟِﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺳﻮ، ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ. ﻫﺪﻑ ﺍﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﻭ ﯾﮑﻄﺮﻓﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﻧﺎﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺍﺳﺖ: ﺣﻔﻆ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻭ ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻘﺎﻭﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﻘﯽ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺪﻑ ﺩﻭﻣﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻒ، ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ: ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﮑﺒﺎﺭ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺍﻭ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﺍﻣﺎ، ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﺰﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻃﺮﺡ ﺭﯾﺨﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻭ ﻣﺎﺷﯿﻦﺁﻻﺕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻭ ﻣﻠﻤﻮﺳﯽ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﻫﻢ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺖﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ، ﺗﺎﺑﻮﺕﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﺤﺮﮎ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥﻫﺎ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ.
گردان های شهید «عزالدین القسام » شاخه نظامی حماس ﺩﺭ ﮔﺰﺍﺭﺷﯽ، ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺗﻮﻟﺪ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺖﻫﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﺍﮐﺖ ﺿﺪﺯﺭﻩ «ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵» ﺭﺍ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﺑﺎ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻧﺘﻔﺎﺿﻪ ﺍﻻﻗﺼﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۰ ﻣﯿﻼﺩﯼ ( ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻔﺎﺿﻪ ﺩﻭﻡ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ)، ﺭﮊﯾﻢ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺘﯽ، ﺗﺎﻧﮏﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﺯﺭﻫﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺑﺎﺧﺘﺮﯼ ﻭ ﻧﻮﺍﺭ ﻏﺰﻩ ﮐﺸﺎﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺳﯿﻠﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ، ﺳﻼﺡ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ، ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﺯﺭﻫﯽ ﻧﺒﻮﺩ. ﺭﻭﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺴﺎﺏ، ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮔﺎﻡﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﻧﮏ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﻼﺵ ﻫﺎ، ﮐﺎﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺑﻤﺐﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﺯﺭﻫﯽ ﺑﻮﺩ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﻼﺵﻫﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﻼﺡﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ ﻇﺮﻓﯿﺖﻫﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺑﺮﺩ. ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺑﻤﺐﮔﺬﺍﺭﯼ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﺯﺭﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ: ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﻣﺎﻧﻮﺭﺩﻫﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﻤﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻭﺯﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺯﯾﺎﺩ ﺁﻥﻫﺎ، ﺣﺠﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﻨﻔﺠﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﮐﻤﯿﺎﺏ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺬﺍﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﻤﺐﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ.
ﺳﺎﻝ ۲۰۰۲ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﻼﺵﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺿﺪﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ «ﺍﻟﺒﻨﺎ» ﻭ «ﺍﻟﻌﻄﺎﺭ» ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻤﺐﻫﺎﯼ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻔﻮﺫ ﻭ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﻼﺵﻫﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺗﺤﺖﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎﯼ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﺴﯿﻢﻫﺎﯼ ﺯﺭﻫﯽ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ، ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ الﻗﺴﺎﻡ ﺑﻪ ﺗﻼﺵﻫﺎی خود ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ۲ ﺳﺎﻝ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ۲۰۰۴ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺭﺍﮐﺖ ﻭ ﭘﺮﺗﺎﺑﮕﺮ «ﯾﺎﺳﯿﻦ» (P۲) ﮐﻪ ﮐﭙﯽ ﭘﺮﺗﺎﺑﮕﺮ ﺭﻭﺳﯽ (P۲-RPG) ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﺳﻼﺡ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺧﻮﺑﯽ ﭘﺮﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻔﻮﺫ ﻭ ﺳﻄﺢ ﺗﺨﺮﯾﺐ، ﺣﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻗﻄﺮﻩ ﭼﮑﺎﻧﯽ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﻼﺡ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺮﺗﺎﺑﮕﺮ ﺭﻭﺳﯽ (P۷-RPG) ﮐﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻃﯽ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻧﻌﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭ، ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺭ ﻏﺰﻩ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ.
ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﻗﺴﺎﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽﺍﺵ، ﻗﺴﺎﻡ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺗﺨﺼﺺﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﻬﻤﺎﺕ «ﺿﺪﺯﺭﻩ» ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﺎﺍﻭﻟﻮﯾﺖﺗﺮﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﺑﺎ ﺁﺯﺍﺩﺳﺎﺯﯼ ﻧﻮﺍﺭ ﻏﺰﻩ ﺑهﻮﺍﺳﻄﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۵، ﮐﺎﺭ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽﻫﺎﯼ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﻗﺴﺎﻡ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﺎﺹ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ.
ﺳﺎﻝ۲۰۰۷ ﺍﻣﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﻘﺎﺩﯾﺮ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺳﻼﺡ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺭ ﻏﺰﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ P۷-RPG ﺩﺭ ﻣﻘﯿﺎﺱ ﺯﯾﺎﺩ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﮐﺖ ﯾﺎﺳﯿﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ. ﺿﻤﻦ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﻮﺍﺭ ﻏﺰﻩ ﺷﺎﻫﺪ ﻭﺭﻭﺩ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺿﺪﺯﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺭﺑُﺮﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥ «ﻓﺎﮔﻮﺕ»، «ﮐﻮﺭﻧﺖ»، «ﮐﻨﮑﻮﺭﺱ» ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻟﻬﻢ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺁﻣﺎﺩﻩﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎ، ﻗﺴﺎﻡ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻨﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺍﺷﻐﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﯿﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﻼﺡﻫﺎ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﺘﻪ ﺗﺨﺼﺼﯽ «ﺿﺪﺯﺭﻩ» ﻗﺴﺎﻡ ﺑﺎ ﺗﺨﺼﺺ ﻭ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۱۴ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻧﺪﻭﺯﯼ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﻧﺒﺮﺩ «ﺍﻟﻌﺼﻒ ﺍﻟﻤﺎﮐﻮﻝ»( ﻧﺒﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺁﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﻗﺴﺎﻡ ۲ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ)، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﻼﺡ ﺿﺪﺯﺭﻩ ﻣﻮﺛﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﺯﺭﻫﯽ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺖﻫﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺗﺎﻧﮏ «ﻣﺮﮐﺎﻭﺍ۴»، ﻧﻔﺮﺑﺮ ﺯﺭﻫﯽ «ﺑﺒﺮ»، ﺑﻮﻟﺪﻭﺯﺭ ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ «D۹» ﻭ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ، ﺗﯿﻢﻫﺎﯼ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪﺍﯼ ﻣﺘﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎﻥ ﻭ ﮐﺎﺩﺭ ِ ﻓﻌﺎﻝ ﺩﺭ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪﺍﺕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻗﺴﺎﻡ، ﺑﻪ ﺟﺪﯾﺖ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻣﮑﺎﻧﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽﻫﺎﯾﯽ، ﺑﻪ ﻋﻠﻮﻣﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﮔﯿﺮﯼﻫﺎ، ﻣﻮﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﯿﺎﮊﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﻃﻠﺒﯿﺪ.
ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻼﺵﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﺫﻫﻦﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻩﻫﺎ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﻃﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ۲۰۱۵ﺗﺎ ۲۰۱۷ ﻣﯿﻼﺩﯼ، ﺭﺍﮐﺖ ﺿﺪﺯﺭﻩ «ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵» ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۱۸ ﻭﺍﺭﺩ ﭼﺮﺧﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﻧﺴﺨﻪ ﺿﺪﺳﻨﮕﺮ، ﺿﺪﻧﻔﺮ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦﻫﺎ، ﺑﻤﺐ ﺷﺪﯾﺪﺍﻻﻧﻔﺠﺎﺭ ﺍﻟﺼﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﺯﻫﯽ ﮐﻪ به واسطه ﺍﻟﺼﺎﻕ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﻪ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ «ﺑﻤﺐ ﻋﻤﻞ ﻓﺪﺍﯾﯽ» ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺻﻔﺮ ﺗﺎ ۱۰۰ ﺍﯾﻦ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻭ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﺶ، ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻼﺵ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎﻥ ﻗﺴﺎﻡ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻭ ﺷﺘﺎﺏ ﺁﻥ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﻔﻮﺫ ۶۰ ﺗﺎ ۱۰۰ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮﯼ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺑﺪﻧﻪ ﺗﺎﻧﮏﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﺯﺭﻫﯽ ﺩﺷﻤﻦ.
ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﻗﺴﺎﻡ ﺭﻭﯼ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻫﺪﻑ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻥ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﺯﺭﻫﯽ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﺎﻧﮏ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﮐﺎﻭﺍ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﺯﺭﻫﯽ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﺴﯿﻢﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﯿﮏﻫﺎﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﯽﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺪﻝﻫﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺍﺯ ﺣﯿﺚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﺷﮑﻞ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺷﺒﯿﻪﺳﺎﺯﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺷﺒﯿﻪﺳﺎﺯﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﺩﺭ ﺷﻠﯿﮏ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺛﺎﺑﺖ، ﻣﺘﺤﺮﮎ، ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻀﺎﻑ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺎﻧﻮﺭ ﺑﺎ ﺳﻼﺡﻫﺎﯼ ﺿﺪﺯﺭﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﺪ.
ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺩﺭ ﺻﻔﻮﻑ ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﻗﺴﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺯﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺤﮑﺎﻣﺎﺕ ﺩﺷﻤﻦ، ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻢ ﻭ ﮐﺎﻣﻞﮐﻨﻨﺪﻩﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﺎ ﻭﻗﻮﻉ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ «ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﻻﻗﺼﯽ» ﺩﺭ هفت ﺍﮐﺘﺒﺮ ﺍﻣﺎ، ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﻗﺴﺎﻡ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﻮﺷﮏ ﺿﺪﺯﺭﻩ «ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵» ﻭ ﻣﻮﺷﮏ ﺿﺪﺍﺳﺘﺤﮑﺎﻣﺎﺕ ﻭ ﺿﺪﻧﻔﺮ «ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵» (TBG) ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺷﮏ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﻮﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺩﻭﺩﮐﺮﺩﻥ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﻃﺮﺡ ﻭ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﯼ ﺣﻤﻠﻪ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻏﺰﻩ ﺍﯾﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺩﯼ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﻻﻗﺼﯽ ﺑﺪﻝ ﺷﺪ.
ﻧﺎﻡ ﺭﺍﮐﺖ ﺿﺪﺯﺭﻩ «ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵» ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﻻﻗﺼﯽ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﺒﺮﺩ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺍﻃﻼﻋﯿﻪﻫﺎﯼ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻗﺴﺎﻡ ﻭ ﺍﺫﻋﺎﻥ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺍﺩﻭﺍﺕ ﺯﺭﻫﯽ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺩﻭﺍﺕ، ﻭﯾﮋﻩ ﺗﺎﻧﮏ «ﻣﺮﮐﺎﻭﺍ ۴» ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﯼﺗﺮﯾﻦ ﺳﻼﺡﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﺗﺎﻧﮏ ۶ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺩﻻﺭﯼ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﯿﻞ ﺣﺎﺻﻞ سه ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺩﻻﺭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺪﻧﻪ ﻭ ﺯﺭﻩ ﺗﺎﻧﮏ، یک ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺷﻠﯿﮏ ﻭ ۲ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺩﻻﺭ ﺑﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻣﯽﺷﺪ؛ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ «ﯾﺎﺳﯿﻦ ۱۰۵» ﺍﺯ ۵۰۰ ﺩﻻﺭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻧﻤﯽﺭﻓﺖ.
ﺷﻮﻕ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺯﺭﻩ ﻭ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕﻃﻠﺒﺎﻧﻪ، ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﺟﻨﻮﻥﺁﻣﯿﺰ ﻫﻮﺍﯾﯽ، ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﻫﺎﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺮﻧﺸﯿﻦ ﻭ ﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺘﻮﻥ ﺗﺎﻧﮏﻫﺎ ﻭ ﺗﺠﻤﻌﺎﺕ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﻭ ﺍﺯﮐﺎﺭﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺗﺎﻧﮏ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺧﺪﻣﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﻩﻫﺎ ﮐﻠﯿﭗ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﺮﺩ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺁﻣﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ - ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻬﯿﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﺰﺍﺭﺵ – ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ، ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﻗﺴﺎﻡ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۱۱۰۸ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺷﺎﻣﻞ ۹۶۲ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﺎﻧﮏ، ۵۵ ﻧﻔﺮﺑﺮ، ۷۴ ﺑﻮﻟﺪﻭﺯﺭ، ۳ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﯿﻞ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻭ ۱۴ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺟﯿﭗ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ، ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺗﺎﻧﮏﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﺍﻥ ﻗﺴﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺗﺎﻧﮏﻫﺎ ﻭ ﺍﺩﻭﺍﺕ ﺯﺭﻫﯽ ﺩﺷﻤﻦ، ﺑﺎ ﺳﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۱۶ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻧﻮﺍﺭ ﺗﺤﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ- ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ﺑﻮﺩ- ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ، ﺟﺰ ﺑﺎ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﻫﻤﺖ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺮﮒ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺟﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﻠﺖ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ، ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮﺩ.
