مایکل پرنتی، پژوهشگر سیاسی آمریکایی در جایی گفته است که «خشونت اقتصادی، همان خشونت فیزیکی است اما روی دور کُند»؛ تحریم‌های اقتصادی علیه عراق در دهه ۱۹۹۰ مستقیماً به مرگ نیم میلیون کودک عراقی منجر شد. تحریم‌های اقتصادی می‌تواند به اندازه بمب و موشک کروز مرگبار باشد.
خبرگزاری اسپوتنیک با اشاره به آسیب‌پذیری آمریکا و متحدانش، گزارشی را به رشته تحریر درآورده است که مشروح آن را مطالعه می کنید:
شاید در نگاه اول این طور به نظر برسد که تسلیحات آمریکا و انگلیس که به تازگی یمن با آن هدف قرار گرفت، به هیچ عنوان با آنچه یمن در اختیار دارد، قابل مقایسه نباشد و چشم‌بسته مچ آن را بخواباند اما واشنگتن و اروپا از حیث نظامی و اقتصادی، عملاً از یمن آسیب‌پذیرتر هستند. به عبارت ساده‌تر، آمریکا، انگلیس، اروپا و اسراییل هم از لحاظ اقتصادی و هم از حیث نظامی، چیزهای به مراتب بیشتری برای از دست دادن دارند.
انصارالله تنها نیست زیرا حزب‌الله لبنان که امروز یکی از کارآمدترین نیروهای جنگی در سطح جهان محسوب می‌شود، حدود ۱۰۰ هزار نیروی به شدت آموزش‌دیده و پرانگیزه و البته کاملاً مسلح در بیروت در اختیار دارد و هم‌اکنون نه به طور رسمی اما به طور غیررسمی و اعلام‌نشده، در نبرد با اسراییل است و احتمالاً این نبرد طی روزهای آتی تشدید خواهد شد.
حزب‌الله در اکتبر ۱۹۸۳ توانست به ازای از دست دادن تنها ۲ مبارز خود در میدان نبرد، ۳۰۵ سرباز اشغالگر آمریکایی و فرانسوی را بکشد. از این تعداد، ۲۲۰ نفر جزو تفنگداران نیروی دریایی آمریکا بودند و این، بالاترین تلفات یک روزه این شاخه نیروهای مسلح واشنگتن از «نیرد ایوو جیما» در سال ۱۹۴۵ بود. در جنگ سال ۲۰۰۶ حزب‌الله و اسراییل که در جریان آن اسراییل به جنوب لبنان حمله کرد، حزب‌الله با وارد آوردن «تلفات غیرقابل تحمل» به نیروهای اسراییلی، آنها را مجبور به خروج از لبنان و امضای قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت کرد.
گرچه شمار قربانیان لبنانی به طور قابل توجهی بیشتر از اسراییلی‌ها بود اما آن جنگ به زعم همگان شکست تاکتیکی و راهبردی برای تل‌آویو بود. خیلی خیلی بهتر است که اسراییل و متحدانش در آمریکا و اروپا پیش از تصمیم به تشدید تنش و خشونت و رساندن آن به نقطه‌ای غیر قابل بازگشت، آن دو جنگ را به خوبی مرور کنند!
تشدید تنش بین حزب‌الله و ارتش اسراییل در مرز جنوبی لبنان، نه تنها منطقه کنونی جنگ را به شرق دریای مدیترانه گسترش می‌دهد بلکه می‌تواند بلافاصله به تهدیدی جدی برای شهر حیفا تبدیل شود؛ شهری که تنها ۲۰ مایل (اندکی بیشتر از ۳۲ کیلومتر) با مرز لبنان فاصله دارد. بندر حیفا از حیث ظرفیت بارگیری، دومین بندر بزرگ اسراییل بوده و پالایشگاه حیفا نیز سالانه بیش از ۶۶ میلیون بشکه نفت خام، معادل بیش از یک میلیون بشکه نفت در روز را پالایش می‌کند.
این بندر و به ویژه پالایشگاهی که در خود جای داده است، اهداف اصلی خواهند بود و خسارت قابل توجه به هر کدام از آنها مخصوصاً پالایشگاه، پیامدهای جدی را برای اقتصاد اسراییل به بار خواهد آورد.
حمله گسترده نیروهای دریایی آمریکا و انگلیس علیه یمن با مشارکت جنگنده و همچنین حدود یک صد موشک کروز (هر کدام به ارزش بیش از یک میلیون دلار) صورت گرفت. براساس گزارش‌ها، این حملات به کشته شدن (شهادت) پنج نفر از مبارزان یمنی منجر شد. با این تفاصیل، با یک حساب سرانگشتی می‌توان به این نتیجه رسید که آمریکا و انگلیس در مجموع ۱۰۰ میلیون دلار برای کشتن پنج نفر و تشدید تنشی که قبل از آن هم به اوج رسیده بود، هزینه کردند!
براساس تایید دولت یمن، تنها کشتی‌های اسراییلی یا وابسته به اسراییل در معرض تهدید بودند و بخش عمده کشتیرانی در دریای سرخ عملاً بدون وقفه به فعالیت ادامه می‌داد. اما حالا شرایط عوض شده است. بعد از ۱۳ ژانویه، اتحادیه بین‌المللی مالکان نفتکش‌های مستقل (اینترتانکو) که نماینده حدود ۷۰ درصد تمام نفتکش‌های بین‌المللی (گاز، نفت و مواد شیمیایی) است، به اعضای این اتحادیه توصیه کرد تا از تنگه باب المندب، دور بمانند. این اختلال بزرگ در ترافیک نفتکش‌ها احتمالاً به افزایش قیمت نفت منجر خواهد شد آن هم درست همزمان با اطلاعیه شرکت آرامکو عربستان مبنی بر اعمال تخفیف ۲دلاری به ازای هر بشکه نفت برای مشتریان آسیایی از اول فوریه!
با این تفاصیل، به نظر می‌رسد که یمنی‌ها حتی نیاز به شلیک موشک و پهپاد به کشتی‌ها هم نداشته باشند زیرا صرفاً تهدید حمله موشکی برای مختل کردن منافع رژیم صهیونیستی در حوزه کشتیرانی در دریای سرخ کافی بوده است؛ شاهرگی حیاتی که ۱۲ درصد کل تجارت جهان از طریق آن انجام شده و این عدد برای کشتیرانی کانتینری، رقم چشمگیر ۳۰ درصد را نشان می دهد.
می‌توان گفت که در واقع این ائتلاف آمریکایی-انگلیسی است که تنش را تشدید کرده و کار را به جایی رسانده است که حالا نه‌تنها کشتی‌های تجاری بلکه نفتکش‌ها نیز برای عبور از دریای سرخ احساس خطر کنند.
