دکتر حامد بخشی مدرس دانشگاه فرهنگیان و پژوهشگر امور خانواده در مورد نقش و اهمیت خانواده با تاکید بر بیانات مقام معظم رهبری اظهار کرد: ایشان خانواده را نهادی پاک با طراوش نیکی و برکت و سلول اصلی پیکره جامعه و جامعه سالم را ماحصل خانواده سالم می‌دانند. مقام معظم رهبری خانواده را منشاء و مبداء انتقال فرهنگ و تمدن می‌دانند و لذا پدر و مادر باید اولین الگو برای انتقال فرهنگ باشند.
وی یکی از مهمترین کارکردهای خانواده را انتقال فرهنگ و سلامت روانی دانست و بیان کرد: در گذشته تمام نقشهایی که امروز بر عهده نهادهای اجتماعی و فرهنگی است بر عهده خانواده بود اما امروز خانواده به یک کانون محدود مصرف و سکونت تبدیل شده است. در دوران مدرنیته بسیاری از مسائل جدید حاکم شده که آسیبهای اجتماعی را به دنبال خواهد داشت.
مدرس دانشگاه فرهنگیان یکی از مشکلات خانواده‌ها را عملکردهای سلیقه‌ای آنها دانست و خاطرنشان کرد: عملکرد سلیقه‌ای از نگاه فرد بسیار مطلوب است اما مشکلات بسیاری را در جامعه ایجاد می‌کند. مشکل عمده فعلی، تضادی است که با نوع تربیت فرزندان وجود دارد اما نسبت به بسیاری از کشورها، خانواده ایرانی بیش از خانواده در سایر کشورها، قداست دارد.
بخشی یادآور شد: اکنون با یک مسئله خاموش به نام طلاق عاطفی در جامعه مواجه هستیم که با سرعت و شیب تندی جریان دارد. در چند سال اخیر، چند برابر طلاق رسمی، طلاق عاطفی در جامعه دیده می‌شود و مهمترین آسیب آن عدم مدیریت روانی مناسب زوجین و فرزندان در خانواده است. بسیاری از آسیبهای جامعه کنونی ناشی از اختلاف عاطفی و روانی در خانواده بین زن و شوهر است.
وی همچنین با بیان اینکه آمارها به معنای نامطلوب بودن شرایط موجود نیست اذعان کرد: رسانه‌های اجتماعی نقش پر رنگی دارند و نظام آموزشی و فرهنگی و تربیتی باید مسئله آموزش، مشاوره و توانمندسازی خانواده در حوزه‌های مختلف را سرلوحه خود قرار دهد. باید پیشگیرانه وارد شویم و اگر دیر اقدام کنیم ضربه جدی را از نسل جدید خواهیم خورد.
این پژوهشگر امور خانواده در گفت‌وگو با رادیو با اشاره به دوام و ثبات خانواده‌های ایرانی نسبت به سایر خانواده‌ها ادامه داد: باید روی آموزش خانواده و به ویژه والدین و مادران تمرکز بیشتری صورت گیرد. یکی از مشکلات فعلی جامعه ما مادران شاغل هستند؛ مادران رکن اصلی تربیت هستند اما وقتی کودک از آغوش مادر گرفته می‌شود و به مربی داده می‌شود به معنای آن است که جریان تربیتی در جامعه آنگونه که باید باشد، نیست. لذا باید روی توانمندسازی مادران تمرکز کنیم و مسئولان و سازمانها شرایطی را فراهم کنند تا فرزندان در کنار مادرانشان باشند.
