کشتی ما معدن استعداد است اما متاسفانه با روش گلخانه‌ای انگار فقط تعدادی نام داریم که مجبوریم از آنها همه جا استفاده کنیم.
قبل از اعزام کشتی فرنگی به بازی‌های آسیایی همه مخالف استفاده از « محمدهادی ساروی » و «امین میرزازاده» بودند، همانطور که «برادران گرایی» هم به درستی نباید در این مسابقات شرکت می‌کردند.
کشتی فرنگی بعد از کشتی آزاد در بلگراد روی تشک رفت و فاصله مسابقاتشان کمتر از آزادکارها بود، چرا که در هانگژو برعکس مسابقات جهانی ابتدا کشتی فرنگی آغاز شد.
البته که مسولان فدراسیون بار روانی کاروان برای طلاهای کشتی را روی دوش خود احساس و میرزازاد و ساروی را بردند تا طلای تضمین شده داشته باشیم، آنها هم طلا گرفتند تا دستمان خالی نباشد اما در چهار وزن دیگر ما ناکام مطلق بودیم...
بردن قهرمان ۶۳ کیلو جهان که ۲ سال است روی تشک نیامده به وزن ۶۰ کیلو نتیجه جز شکست نداشت و «میثم دلخانی» سوخت....
«دانیال سهرابی» در جهانی در ۷۲ کیلوگرم رس «علی ارسلان» - قهرمان جهان - را کشید اما به هر حال حذف شد. به فاصله دو هفته او باید ۵ کیلو وزن کم می کرد تا به ۶۷ کیلو برگردد! اگر وزن طبیعی او همین است و پشت سر «رضا گرایی» مانده چطور توقع داشتیم در جهانی با رقبای سنگین‌تر بجنگد؟ و اگر به فاصله دو هفته او وزن کم کرده که دیگر فاجعه است!
«امین کاویانی نژاد» اما تنها کسی است که نمره قبولی می‌گیرد. او در فینال باخت اما به قهرمان جهان و المپیک - که تحت هیچ شرایطی فعلاً نماینده برای بردن او نداریم – باخت. ناآگاهان تا دیدند قرقیزستان فکر کردند چه شده اما اهالی کشتی «اکژول محمود اف» را خوب می شناسند.
کاویانی نژاد سال قبل مفت به علی ارسلان در ۷۲ کیلو باخت و ای کاش در مسابقات جهانی در ۷۷ کیلو یعنی همین وزن جانشین گرایی می‌شد تا شاید حداقل کشتی اول نبازیم.
«ناصر علیزاده» هم که در ۸۷ کیلو چوب بی‌رقیب بودن را می‌خورد. ما سال‌ها در این وزن خلا داشتیم و حالا که علیزاده پیدا شده همه جا از او استفاده می‌کنیم و در نتیجه او هیچ جا به حقش نمی‌رسد، چون همیشه خسته و فرسوده است. از آن طرف سایر نمایندگان ۸۷ کیلو هم چون فرصت کسب تجربه ندارند، حالا حالاها به او نخواهند رسید و از این بابت هم علیزاده و هم کشتی لطمه خواهد خورد.
با این بررسی می بینید که کشتی فرنگی ما نمره قبولی ندارد....
