یورش اخیر نظامیان رژیم صهیونیستی به اردوگاه فلسطینی جنین در بامداد دوشنبه (سوم جولای) این نظریه را ثابت کرد که تل‌آویو برای فرار از ناامنی‌های گسترده، مقابله با قدرت روبه‌رشد مقاومت و نشان دادن توانمندی‌های ادعایی خود، چاره‌ای بهتر از جنگ ندارد. فرار رژیم صهیونیستی از جنگ به سوی جنگ، ماه‌هاست که به راهبرد کابینه «بنیامین نتانیاهو» تبدیل شده؛ کابینه‌ای که با بحران زاده شد و در ادامه تنها کارکردش بحران‌آفرینی بود. انتقال تل‌آویو از درگیری داخلی به سوی تهدیدات خارجی نشان می‌دهد که رژیم اشغالگر روی مدار ناامنی قرار گرفته و توان بازگشت به نقطه‌ی ثبات جزئی را هم ندارد.
نتانیاهو و دومینوی شکست
بحران اعتراضات داخلی در سرزمین‌های اشغالی که از بیست و ششمین هفته خود هم گذشت، ثابت کرد که نتانیاهو، نخست‌وزیر خسته‌ی تل‌آویو برای حفظ قدرت، راهی جز «جنگ با همه» در پیش نداشته است. طبق آخرین گزارش‌ها از رسانه‌های صهیونیستی، چالش بالقوه نتانیاهو از ابتدای نخست‌وزیری تاکنون، کنترل کابینه و حفظ آراء متحدان تندرو بوده است؛ او برای غلبه بر این چالش ابتدا چشم بر تظاهرات صدهزارنفری شهرک‌نشینان بست و سپس برای تضعیف نظام قضایی تل‌آویو با آن‌ها همراه شد. کم کم و با تیره شدن وضعیت اعتراضات در داخل سرزمین‌های اشغالی، نتانیاهو انتقادات متحدان غربی را هم به جان خرید و به حاشیه رانده شد.
نتانیاهو بعد از تحمل فشارهای داخلی و انزوای بین‌المللی، تلاش‌های منطقه‌ای خود را آغاز کرد. ماه‌ها کار کردن روی کشاندن عربستان سعودی به توافقات عادی‌سازی روابط نتیجه نداد؛ علی‌رغم این، ریاض در چرخشی محسوس به سوی همکاری و هماهنگی با تهران روی آورد و یأسی بزرگ را به صهیونیست‌ها تحمیل کرد. نتانیاهو که هرازگاهی برای آرام‌کردن اعتراضات داخلی، به کرانه باختری یورش می‌برد، باعث تضعیف توافقات صلح با اولین سازش‌کاران عربی از جمله مصر شد؛ جایی که تنها جنازه‌های سربازان صهیونیست از مرزهایش خارج شد. ماه‌ها حملات رسانه‌ای علیه ایران و بعد از آن مانوردادن روی توافق واهی ایران و آمریکا هم به کمک نتانیاهو نیامد و در همین زمان‌بندی، روابط سیاسی مقاومت با تهران و طرف‌های عربی به سطوح بالا رسید؛ سفر هیأت‌های سیاسی جنبش حماس و جهاد اسلامی به قاهره و تهران، موید این تحول بود.
«ربیع امین»، پژوهشگر فلسطینی درباره تداوم مقاومت‌های ملی در برابر یورش رژیم اشغالگر تاکید کرد: تلاش دشمن صهیونیستی و رژیم‌های آن سال‌ها برای به حاشیه راندن مردم فلسطین و فریفتن آن‌ها با امتیازاتی از جمله آنچه که روند صلح نامیده می‌شود، شکست خورده است. مردم فلسطین بر دفاع از خواسته‌های خود و حقوق ملی ثابت قدم ماندند. آن‌ها عزم خود را برای بازپس‌گیری سرزمین خود و حق تعیین سرنوشت‌شان جزم کرده‌اند. نتایج یورش‌ها و حملات اشغالگران کاملاً عکس خواهد بود؛ هر چه محاصره و فشار صهیونیست‌ها بیشتر شود، نوآوری و توانمندی مردم فلسطین در استفاده از ابزارهای مختلف و چندگانه برای پیروزی در مبارزه علیه اشغالگری افزایش خواهد یافت. شکست رژیم اشغالگر و وحشی در سرزمین ما با تأسیس کشور مستقل فلسطین به پایتختی قدس شریف کامل خواهد شد.
سبک جنگی تل‌آویو: ضربه‌ی اول در تئوری، عقب‌نشینی در میدان
با وجود این شرایط، اما چالش بزرگ‌تر نتانیاهو را باید قدرت روزافزون جناح‌های مقاومت فلسطین به ویژه در بُعد نظامی دانست. جنگ دو روزه‌ی ارتش رژیم صهیونیستی علیه جِنین در شرایطی آغاز شد که تقریباً تمام محافل رسانه‌ای و اندیشکده‌های امنیتی تل‌آویو، گزارش‌هایی مبنی بر نگرانی خود از رشد توانمندی‌های مقاومت فلسطین را منتشر کرده بودند. اما شاید اولین خطای راهبردی در این گزارش‌ها آن بود که صهیونیست‌ها اردوگاه جِنین را منبع اصلی خطر و ناامنی خود معرفی می‌کردند و حساب آن را از سایر مناطق کرانه باختری جدا می‌کردند.
به طوری که پایگاه خبری صهیونیستی«واللا» روز یک‌شنبه (دوم جولای) و یک روز پیش از آغاز یورش ارتش رژیم صهیونیستی به اردوگاه جِنین در گزارش کوتاهی نوشته بود: شهر جنین پایتخت «تروریسم» است و هشدارهای تنش و عملیات در آن افزایش یافته است؛ این منطقه برای تشدید درگیری وارد وضعیت هشدار شده است. در دومین روز از یورش به جِنین بود که روزنامه «هاآرتص» ضد این تحلیل را منتشر کرده و ضمن اذعان به عدم تحقق اهداف تل‌آویو در درگیری‌ها نوشت: «این گونه عملیات‌ها این توهم خطرناک را ایجاد می‌کنند که ارکان اصلی مقاومت فلسطین در یک اردوگاه یا در یک شهر وجود دارند و می‌توان پایه‌های آن را با یک ضربه از بین برد!»
خطای راهبردی دوم رژیم صهیونیستی که از سوی ارتش تکرار شد، تکیه بر تاکتیک ضربه اول بود. اگر تمام جنگ‌های کوتاه چندروزه در فلسطین اشغالی را مرور کنیم، خواهیم دید که همواره ضربه اول، با امید به پیروزی و عدم مقاومت فلسطینی‌ها، از سوی صهیونیست‌ها بوده اما در نتیجه همه ضربات اول منجر به عقب‌نشینی بدون هیچ دستاورد محسوسی شده‌اند. یورش به جِنین برای چندمین بار شکست رژیم اشغالگر در ضربه اول را ثابت کرد؛ ارتش صهیونیستی در حالی تصمیم به آتش‌بس و عقب‌نشینی را اعلام کرد که محل کمین نظامیانش در جِنین لو رفته بود و تک‌تیراندازهایش با تمام تجهیزات، در محاصره نیروهای مقاومت افتاده بودند.
درسی برای اشغالگران: یورش‌های گران با تبعات گران‌تر
یورش‌ها و حملاتی که ارتش رژیم صهیونیستی با هدف دستاوردسازی و با هزینه‌های گزاف علیه مقاومت فلسطین آغاز می‌کند، هیچ‌گاه بی‌پاسخ نمانده و تبعات وجودی بزرگ‌تری برای اشغالگران در بر داشته است. در دومین روز از یورش به جِنین، تل‌آویو یک عملیات استشهادی شجاعانه دریافت کرد؛ جایی که یک جوان فلسطینی با خودرو و سلاح گرم به سمت صهیونیست‌ها حمله کرده و در همان جا موجب زخمی شدن شدید ۱۰صهیونیست شد. «حازم قاسم» سخنگوی جنبش مقاومت اسلامی «حماس» بعد از این عملیات تاکید کرد که «عملیات دلیرانه در تل‌آویو پاسخ اول به جنایت‌های اشغالگران در اردوگاه جنین علیه مردم ماست. این [عملیات] اجرای عملی چیزی بود که مقاومت بر آن تاکید داشت، اینکه اشغالگران تاوان جنایت‌هایشان در اردوگاه جنین را خواهند داد. ما دستان مردم دلیرمان و رزمندگان در جنین را می‌فشاریم.»
امین، پژوهشگر فلسطینی در جای دیگری از گفت‌وگویش با فارس درباره این عملیات استشهادی و پاسخ قاطع جِنین به تعرض اشغالگران، تصریح کرد: عملیات قهرمانانه روز گذشته که منجر به کشته و زخمی‌شدن تعدادی از اشغالگران صهیونیست شد، پاسخی عملی، سریع و اولین واکنش به حمله استکباری و ظلم ارتش تل‌آویو بود. این عملیات تأیید کرد که خشونت فقط باعث ایجاد خشونت می‌شود و مردم فلسطین تا زمانی که این اشغالگران کاملاً شکست نخورده و از سرزمین‌شان اخراج نشده باشند، از حق خود برای اعتراض در همه اشکالش استفاده خواهند کرد.
وی در ادامه و درباره ضربه عملیات استشهادی به رژیم صهیونیستی گفت: بعد از هر عملیات شاهد انتقاداتی از سوی صهیونیست‌ها هستیم که سران و ژنرال‌های رژیم اشغالگر را سرزنش و به آن‌ها توهین می‌کنند؛ این اعتراض‌ها بخاطر عدم توانایی تل‌آویو در تضمین امنیت جانی صهیونیست‌هاست. این انتقادات خطاب به امثال بن‌گویر و اسموتریچ هم هست؛ کسانی که علیه مقاومت فلسطین و رهبران آن اظهارات خصمانه دارند. جامعه صهیونیستی پس از هر عملیاتی به تمسخر آن‌ها و اظهاراتشان می‌پردازد؛ مواضعی کلامی که تاثیری بر تصمیمات مقاومت فلسطین نداشته و همواره ابتکار عمل را برای پاسخ به هرگونه تجاوز صهیونیستی به دست گرفته است. با تداوم این عملیات‌ها، چهره امنیت پوشالی رژیم صهیونیستی بیش از پیش متزلزل خواهد شد و شکنندگی نظام سیاسی و نظام نظامی آن بیشتر خواهد شد.
