فرشید باقریان در تحلیل خود از عضویت کامل ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای اظهار داشت: سازمان همکاری شانگهای در ابتدای ایجاد به دنبال تامین امنیت بود، بعدها مسائل اقتصادی نیز مطرح شد و دریافتند در صورتی که امنیت تقویت شود، اقتصاد نیز تقویت خواهد شد، در واقع این سازمان مقابل هیچ سازمانی در جهان نبود به عبارتی فلسفه وجودی‌اش برای قرار گرفتن مقابل ناتو یا بریکس نبود.
وی تصریح کرد: در حال حاضر چین در رأس این پیمان قرار دارد که ادعا دارد تا سال ۲۰۳۰ بزرگترین قدرت جهان خواهد بود کما این که امروز هم چین یک قدرت به شمار می رود. با عضویت در شانگهای در واقع روابط مان با چین را آکادمیک می‌کنیم. ما با چین روابط مالی، استراتژیک، اقتصادی و... داریم و به نوعی شرایط ایجاب کرده اقتصاد ما شرق گرا باشد لذا ارتباطات‌مان را از طریق شانگهای تبدیل به روابط آکادمیک می‌کنیم.
این کارشناس مسائل بین‌الملل خاطرنشان کرد: حسن عضویت در شانگهای این است که ما را در یک رتبه جهانی وارد می‌کند و در یک سطح بین‌المللی انتقال سطوح انجام می‌شود.
باقریان افزود: هر پیمانی در هر نقطه‌ای از جهان یکسری الزامات را برای دولت‌ها به دنبال دارد اما ما در پیمان مشترک با چین چنین الزاماتی را نداریم. حضور ایران در شانگهای امکان فضای باز را به وجود می آورد. در این سازمان اعضای دیگری نیز هم به عنوان اصلی و هم ناظر وجود دارند این مساله و ارتباط ما با آن ها موجب می شود تا قائل به رفتار چند جانبه گرایی در سیاست خارجی شان شویم، ضمن این که تفکر تجدید نظر در سیاست خارجی کشورها رعایت می شود.
این کارشناس مسائل بین‌الملل همچنین اظهار کرد: به واسطه نیازهایی که اعضای سازمان شانگهای دارند همین خواسته‌ها و نیازهای طرفین باعث می‌شود تا بازارهای جدیدی پیدا شود.
وی با بیان این که همکاری کشورها در قالب یک پیمان یا سازمان موجب توازن در سیاست خارجی می شود، گفت: تعادل و توازن در سیاست خارجی موجب می‌شود تا همین رفتار به جامعه مدنی نیز سرایت کند.
باقریان در پایان تاکید کرد: فعالیت و حضور در پیمان‌هایی مانند شانگهای موجب تجدید نظر در دیدگاه نسبت به مسائل جهان، الزامات چند جانبه گرایی و... می شود. ضمن این که رتبه جهانی تان بالاتر خواهد رفت بیشتر می توانید خود را معرفی می کنید، همچنین فرصت معرفی قابلیت هایتان به وجود می آید.
