«ویلیام هیگ» نماینده مجلس اعیان که در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ سکان وزارت امور خارجه انگلیس را برعهده داشت در یادداشتی برای نشریه تایمز چاپ لندن که روز سه‌شنبه منتشر شد، نوشت: چرا «شی جین پینگ» در مسکو است؟ او آنجاست زیرا اگر چین باشد و استراتژی قرن ۲۱ را دنبال می‌کنید، داشتن روسیه در کنار شما ضروری است. ترجیحاً نه فقط در کنار شما، بلکه وابسته بشما باشد و هیچ گزینه ای جز ساخت خطوط لوله گاز به کشور شما، تامین اورانیوم، اشتراک فناوری نظامی و فضایی نداشته باشد. آرمان «شی» این است که پوتین را به عنوان متحد و در عین حال وابسته داشته باشد و این دقیقا همان چیزی است که او تبدیل شده است.
وی افزود: این ربطی به دوستی یا رویکرد ایده آل ندارد. شی در کنار پوتین خواهد ایستاد، هر چند بسیاری از شهرهای اوکراین ویران شوند و صرف نظر از جنایات جنگی بی شماری که انجام شده است، زیرا نزدیک نگه داشتن روسیه به سود منافع ملی چین است. او ممکن است با ولودیمیر زلنسکی (رئیس جمهوری اوکراین) گفت‌وگو کند، اما در نهایت هر کاری که لازم باشد برای حفظ پوتین انجام خواهد داد.
دیپلمات پیشین انگلیس ادامه داد: ما در غرب با حمایت از اوکراین در راستای منافع خود عمل می کنیم، زیرا اگر روسیه بتواند با نابودی یک کشور اروپایی کنار بیاید، ما و متحدانمان برای دهه های آینده به هزینه های دفاعی بسیار بیشتری نیاز خواهیم داشت. برای ما، شکست تجاوز مسلحانه و حفظ حقوق بشر اصول حیاتی است. ربودن کودکان و شکنجه و اعدام اوکراینی‌ها جنایاتی هستند که باید مجازت شوند. بنابراین مشاهده شی و پوتین در مسکو دیدگاه ما را در مورد دموکراسی و ارزش ها، به چالش می‌کشد.
در ادامه این یادداشت می‌خوانیم: بر اساس نظرسنجی صورت گرفته در پاییز گذشته، ۸۷ درصد از ۱.۲ میلیارد نفری که در دموکراسی های لیبرال زندگی می کنند، دیدگاه منفی نسبت به روسیه داشتند. ۷۵ درصد نیز همین دیدگاه را نسبت به چین داشتند. اما دیدگاه‌های بیش از ۶ میلیارد نفری که خارج از دموکراسی‌های ما زندگی می‌کنند، دقیقا برعکس است. ماه ها پس از جنگ اوکراین، اکثریت بزرگی در جنوب آسیا (۷۵ درصد)، آفریقای فرانسوی زبان (۶۸ درصد) و جنوب شرق آسیا (۶۲ درصد) نظر مثبت به روسیه داشتند. آنچه که به عنوان جنوب جهانی شناخته می‌شود، از جمله بسیاری از ایالت های مهم و پرجمعیت، مانند ماه فکر نمی‌کنند.
«ویلیام هیگ» ادامه داد: برای ما این مساله می تواند آنقدر غیرمنطقی به نظر برسد که پذیرش آن دشوار است. و ما خود را دلداری می دهیم که ۱۴۱ کشور در سازمان ملل رای به محکومیت تجاوز روسیه داده اند. اما تنها حدود ۴۰ نفر از آنها با تحریم‌ها یا کمک به اوکراین، کاری در این خصوص انجام داده‌اند و رای ممتنع شامل برخی از مهم‌ترین کشورهای جهان می‌شود. نارندرا مودی، نخست وزیر هند، گفته است که زمان جنگ نیست، اما کشورش خرید نفت روسیه را افزایش داده است. رئیس جمهور برزیل نیز گفته است که برای دو فاکتور لازم است. همچنین آفریقای جنوبی میزبان رزمایش هایی با کشتی های جنگی روسیه است.
وی افزود: ما باید خود را با این ایده تطبیق دهیم که بیشتر مردم دنیا مسائل را به روش ما نمی بینند. از آنجایی که چین از طریق نزدیک‌تر کردن عربستان سعودی و ایران، اعتبار دیپلماتیک خود را در خاورمیانه تقویت می‌کند، و فهرست کشورهای مشتری خود را در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین با کمک‌های بلاعوض و وام گسترش می‌دهد غرب باید در برابر خطر رودست خورد هوشیار باشد. ممکن است که ارزش های ما در اوکراین پیروز شوند اما در عین حال این احتمال هم وجود دارد که منافع ما در بسیاری از نقاط جهان به خطر بیفتد.
وزیر امور خارجه پیشین انگلیس هشدار داد: در بسیاری از کشورها دیدگاهی نامطلوب نسبت به غرب حاکم است. تاریخ امپراتوری های ما به یادگار مانده است و ما متهم به نفاق هستیم - چه کسی به عراق حمله کرد؟ ما به درگیری‌ها در اروپا اهمیت می‌دهیم، اما کمتر به درگیری‌ها در جاهای دیگر، مانند کشتار اخیر در اتیوپی اهمیت می‌دهیم. مهمتر از همه، کشورهای جنوب جهانی در راستای منافع ملی خود عمل خواهند کرد، درست همانطور که آنها ما را در حال انجام آن می‌بینند. در دنیای پر از تحریم، راه‌های جدیدی برای کسب درآمد، از طریق خرید نفت ارزان روسیه یا رساندن کالاهای گران قیمت به مغازه‌های مسکو وجود دارد. روسیه هواپیماهای جنگی چینی را خریداری می‌کند، زیرا می داند که هواپیماهای ما تحت کنترل شدید صادرات هستند. منافع آنها در جهان چند قطبی نهفته است، جایی که با همه تجارت کنند، نه دنیای دوقطبی که در آن به غرب وابسته باشند.
هیگ با بیان اینکه «رهبران غربی شروع به تمرکز روی این موضوع کرده‌اند» افزود: امانوئل ماکرون از اینکه غرب چقدر اعتبار اعتبار خود را از دست داده، شوکه شده است. جو بایدن هم در گروه هفت طرح خود را برای "مشارکت برای زیرساخت ها و سرمایه گذاری جهانی" ارائه کرده است. در سیاست خارجی، دوره ای دردناک در راه است.
وزیر امور خارجه پیشین انگلیس در پایان این نوشتار تصریح کرد: بیست سال پیش، ما در غرب تمایل داشتیم اینگونه فکر کنیم که از بغداد گرفته تا پکن، همه مثل ما خواهند شد. اکنون می بینیم که بسیاری این کار را نمی کنند. برای درک این واقعیت به سیاست های جدید و جهان بینی تغییر یافته نیاز است.
