هیچ کس نمی‌خواهد که بی دلیل از دردی رنج ببرد، اما خطر ابتلا به اعتیاد به مواد افیونی ضد درد نیز مخاطره آمیز است، اینجاست که یک ایمپلنت جدید بدون دارو به کار می‌آید، زیرا با خنک کردن اعصاب ، درد را کاهش می‌دهد.
این ایمپلنت آزمایشی توسط تیمی به سرپرستی پروفسور جان آ. راجرز از دانشگاه نورث وسترن در حال توسعه است. قبلاً روی موش‌ها آزمایش شده است و نتایج امیدوارکننده‌ای داشته است.
ایمپلنت نرم و انعطاف پذیر که عمدتاً از یک الاستومر زیست تخریب پذیر و زیست سازگار ساخته شده است. به شکل نوار نازکی است که در پهن‌ترین نقطه آن ۵ میلی متر عرض دارد و تقریباً به ضخامت یک تکه کاغذ است.
در یک روش جراحی، یک انتهای آن به دور عصب محیطی پیچیده می‌شود که باید به طور موقت خاموش شود. این دستگاه به پمپی متصل است که در قسمت بیرونی بدن بیمار قرار دارد.
هر زمان که فرد شروع به احساس درد در ناحیه آسیب دیده کند، از پمپ برای ارسال جداگانه خنک کننده مایع و گاز نیتروژن به داخل ایمپلنت استفاده می‌کند.
مایع خنک‌کننده پرفلوروپنتان نامیده می‌شود و از نظر پزشکی برای استفاده در دستگاه‌های استنشاقی و به عنوان ماده متضاد اولتراسوند تأیید شده است.
اولتراسوند، به فارسی ماورای صوت ترجمه می‌شود. یکی از ابزار‌های پر کاربرد مورد استفاده در فیزیوتراپی است که استفاده آن قدمت زیادی دارد.
در داخل دستگاه، مایع خنک کننده از طریق یک کانال میکروسیال جریان می‌یابد، در حالی که نیتروژن از طریق کانال دیگر جریان می‌یابد. هنگامی که این دو در یک محفظه مشترک جریان می‌یابند و با هم مخلوط می‌شوند، نیتروژن باعث می‌شود مایع خنک کننده به سرعت تبخیر شود و یک اثر خنک کننده موضعی ایجاد می‌کند. این اثر عصب را بی حس می‌کند و باعث می‌شود که درد متوقف شود.
البته، اگر عصب بیش از حد سرد شود، ممکن است برای همیشه آسیب ببیند. برای جلوگیری از این اتفاق، یک حسگر یکپارچه به طور مداوم دمای عصب را کنترل می‌کند. اگر هوا شروع به سرد شدن بیش از حد شد، نرخ جریان مایع خنک کننده و نیتروژن متناسب با آن کاهش می‌یابد.
این ایمپلنت برای استفاده موقت، توسط افرادی مانند بیمارانی که درد بعد از عمل را تجربه می‌کنند، طراحی شده است.
با در نظر گرفتن این موضوع، کل دستگاه به طور بی ضرری حل می‌شود و طی چند هفته توسط بدن جذب می‌شود. این ویژگی زیست سازگاری در ایمپلنت تعبیه شده، بدان معناست که نیازی به عمل دوم برای برداشتن آن نیست.
راجرز گفت: به عنوان مهندس، ما انگیزه درمان درد بدون دارو را داریم - به روش‌هایی که می‌توان فوراً عصب منتقل کننده درد را روشن یا خاموش کرد و با کنترل کاربر بر شدت تسکین، عصب را هدایت کرد.
ایمپلنت طراحی شده، این امکان را می‌دهد که این اثر به روشی قابل برنامه ریزی، به طور مستقیم و به صورت موضعی در اعصاب هدف، حتی آن‌هایی که در اعماق بافت‌های نرم اطراف قرار دارند، ایجاد شود.
مقاله‌ای در مورد این تحقیق در مجله Science منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه نورث وسترن
