به گزارش افکار نیوز به نقل از روزنامه کیهان،گروهك موسوم به شوراي هماهنگي سبز با حمايت شبكه هاي ماهواره اي و رسانه هاي ضد انقلاب خواستار تجمع در روز پنج شنبه گذشته در ميادين و پارك ها به بهانه تجمع ۲۵ خرداد سال ۸۸ شده بودند اما كوه تبليغات و فراخوان آنها براي چندمين بار حتي موش هم نزاييد. نكته جالب اينكه گروهك مذكور و رسانه هاي وابسته به آن سعي كردند پيامد فراخوان خود را با كمترين بحث و خبر به حاشيه بيندازند و اصطلاحاً سانسور كنند.

سایت جرس در نوشته ای چند سطری اعلام کرد «بنابر گزارش ها تحرک محسوسی در مراکز عمومی و پارک ها و میادین مشاهده نشده است.

برخی پارک ها شلوغ به نظر می رسید اما ناظران آن را وضعیت طبیعی پنج شنبه ها می دانند و برخی دیگر معنادار تلقی می کنند(؟!) همچنین حضور پلیس در پارک ها محسوس نبود».


سایت کلمه نیز در متنی چند سطری نوشت: برخی شاهدان از فضای امنیتی در خیابان آزادی و ولی عصر سخن گفته و برخی شاهدان دیگر شرایط را مشابه پنج شنبه شب های دیگر توصیف کرده اند. گزارشی از حضور نیروهای گارد ویژه و یا هر گونه برخورد پلیس در دست نیست.

کلمه آنگاه در مطلبی به ظاهر شبه انتقادی و به قلم یکی از گردانندگان خود - حمزه غالبی که عضو شورای هماهنگی سبز چند نفره نیز هست - نوشت: به فراخوان اخیر شورا انتقاد اصولی وارد است.
وقتی تصمیمی با فهم سلیم بخش بزرگی از افراد نمی خواند، یعنی مکانیزم هماهنگی خوب عمل نمی کند.

این شورا مرکز هماهنگی است نه فرماندهی. باید با نقد خودمان از خارج شدن شورا از ماموریت محوله جلوگیری کنیم. تصمیمات اشتباه و یا برنامه های ناکام، اتفاقی غیرقابل اجتناب است. نشانه پیشرفت یا داشتن ظرفیت یادگیری، اشتباه نکردن نیست بلکه کم کردن اشتباهات است.

اما رسانه های ضدانقلاب پس از شکست از پیش آشکار این فراخوان، زبان به انتقادهای تند گشوده اند.
«خودنویس» به قلم نیک آهنگ کوثر(کاریکاتوریست خارج نشین) نوشت: راستی ۲۵ خرداد، سومین سالگرد تجمع بود و بسیاری از کسانی که در ۲۵ خرداد ۸۸ به میدان آزادی رفتند، رای نداده بودنددوستانی داشتم که رأی ندادند اما شعار «رای من کو» را همگام با بقیه سر دادند اما امروز در میانه تماشای بازی فوتبال، با دوستانم در داخل چت می کردم کسانی که سرشان را می زدی، ته شان را می زدی حاضر نبودند در چنین مواقعی خانه بمانند و مثل خیلی ها فقط در فیسبوک «لایک» بزنند و یا در بالاترین «مثبت» و «منفی» بدهند و فعال واقعی بودند، این بار ترجیح دادند از سر جای شان تکان نخورند.

دو سال پیش که کارتون «بیانیه شماره ۳۰۰ میرحسین» را کشیده بودم و جو بسیار سنگینی علیه من درست شد که نه تنها کارتونم که خودم هم در معرض سانسور قرار گرفته بودم، یک سوال بیشتر در ذهن نداشتم، آن هم اینکه آیا با این روش می توان از پس حاکمیت برآمد؟

دو سال پیش دعوت به حضور در راهپیمایی اعتراضی از سوی سران جنبش پس گرفته شد، خیلی ها دل خور شدند اما امروز شورای هماهنگی به نیابت از سران جنبش درخواست حضور در راهپیمایی سکوت می کند، کسی هم نمی رود، کک هیچ کس هم نمی گزد.


وی می افزاید: همه ما خطا داریم. اما خطا داریم تا خطا. کارنامه شورای هماهنگی پر از خطاهایی است که دیگر بحثجبران خطاها هم عملا شوخی است. آیا واقعا اعضای یک شورا که می دانند مردم حاضر نیستند به دعوت شان از خانه بیرون بیایند و ریسک کنند، چرا باید بیانیه ای بدهند که همان یک دهم اعتباری که برای شان باقی مانده بود هم محو شود؟ شوخی نیست.

خطاهای تاکتیکی سه سال گذشته را کنار هم بچینید. از محدوده شعارها، تا تاکتیک های اعتراضی، تا عدم توجه به خواست بخش بزرگی از مخالفان در تجمع های بعد از درگذشت آیت الله منتظری، از به انحراف کشاندن دردناک راهپیمایی ۲۲ بهمن ۱۳۸۸، از کنار کشیدن از یک تجمع بزرگ در خرداد ۱۳۸۹ تا ادعای دفاع از آرمان های امام راحل و…
پایگاه اینترنتی میهن نیز با حمله به شورای هماهنگی سبز نوشت: دعوت نامه فراخوان تجمع را چه کسی فرستاده است؟

آیا چنین دعوتی تاثیرگذاری دارد؟
آيا آنها مقبوليت و صلاحيت دارند؟ آنها چنين آمادگي و صلاحيتي را ندارند و به همين دليل، اعتبار شان افول كرده است. اكنون واقعا معلوم نيست كه چه كسي و كدام فرد يا نهاد معتبر كارت دعوت فرستاده بود؟