بیوگرافی گلنوش خسروی بازیکن تیم ملی بانوان را در ادامه بخوانید. در بین ۲۰ بازیکن ایرانی در لیگ‌های اروپایی فقط یک زن حضور دارد که برخلاف مردان لژیونر، موفقیت‌هایش بازتاب چندانی در صداوسیما ندارد. خسروی جوان ترین بازیکن لژیونر فوتبال بانوان ایران یه تیم فوتبال ازمیر ترکیه پیوست و سپس با درخشش در مسابقات با تیم وچان کردستان به توافق رسید.
او که در پست هافبک برای تیم فوتبال کوناک بلدی اسپور ترکیه در ازمیر بازی می کرد، در این فصل عملکرد خوبی داشت و در تورنمنتی که میان تیم‌های لیگ باشگاهی برگزار شد به عنوان فنی‌ترین بازیکن معرفی شد.
بیوگرافی گلنوش خسروی
گلنوش خسروی, متولد ۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۰ در شاهین شهر اصفهان است, او که در پست هافبک و مهاجم برای تیم ملی فوتبال بانوان ایران توپ می زند، به نیمار فوتبال زنان ایران معروف شد. این بانوی فوتبالیست دارای ۱۷۱ سانتی متر قد و ۵۳ کیلوگرم وزن و بازیکنی سرعتی است که مهارت استفاده از دو پا را دارد و گلزن می باشد که در هر دو پست هافبک چپ و راست می کند.
پدر گلنوش خسروی فقط ۳۲ ساله بود که بخاطر تصادف از دنیا رفت و کسی را جز مادرش ندارد. می‌گوید: «در روزهای بد سرمان پایین بود و جنگیدیم. با خوردن یک بیسکویت مادر، تا آخر شب آن‌قدر بازی می‌کردم تا از هوش بروم. مادرم شغل ثابتی نداشت. برای همین یک بیسکویت به زحمت می‌افتاد اما به رویم نمی‌آورد. وقتی غذا در خانه نیست، اولین نفری که سیر است مادر است»
او از ۱۴ سالگی عضو تیم فوتبال ذوب‌آهن اصفهان شد و در رده‌های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید برای تیم ملی ایران به میدان رفته است.
درباره مقایسه سبک بازی‌اش با نیمار ستاره فوتبال برزیل به روزنامه همشهری گفته است: «به خاطر اینکه صورتم و بعضی از حرکاتم شبیه اوست این لقب را داده‌اند. الگوی من نیمار نیست ولی هرچقدر هم حاشیه داشته باشد بازیکن بزرگی است».
گلنوش فوتبال را از کوچه‌های شاهین شهر اصفهان آغاز کرد. پا برهنه بازی می‌کرد تا کفشش خراب نشود. حالا با قراردادی دو ساله به تیم کوناک اسپور در ازمیر پیوسته که در جایگاه سوم لیگ ترکیه قرار دارد.
خسروی در شبکه نسیم صداوسیما گفته است: «پدرم فقط ۳۲ ساله بود که به خاطر تصادف از دنیا رفت و نتوانست موفقیت‌هایم را ببیند. تک فرزندم و کسی را جز مادرم ندارم. او یک تنه مرا به این نقطه رسانده. از نظر مالی ضعیفیم اما با پیشرفتم در فوتبال، همه کار برای مادرم می‌کنم».
در کارنامه ملی گلنوش خسروی چندین گل از جمله دو گل زیبایش به اردن، همچنین گلزنی در برابر قرقیزستان، مالدیو و … درج شده است.
گلنوش درباره مشکلات اقتصادی در مسیر فوتبالش می‌گوید: «در روزهای بد سرمان پایین بود و جنگیدیم. با خوردن یک بیسکویت مادر، تا آخر شب آن‌قدر بازی می‌کردم تا از هوش بروم. مادرم شغل ثابتی نداشت. برای همین یک بیسکویت به زحمت می‌افتاد اما به رویم نمی‌آورد. وقتی غذا در خانه نیست، اولین نفری که سیر است مادر است».
گلنوش درباره وضعیتش در ترکیه می‌گوید: «تیم ما چند لژیونر دیگر هم از نیجریه و رومانی دارد و هدف‌مان قهرمانی است. گرچه خداحافظی از ذوب آهن برایم سخت بود اما همه چیز، خیلی بهتر از ایران است. سرمربی‌مان و مدیر تیم خیلی حواس‌شان به من است و مدام می‌پرسند مشکلی نداری».
این شرایط با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی کامل رقابت‌های ورزشی دچار تغییر شده و گلنوش خسروی هم در ترکیه ماندگار شده است.
او در این باره گفته است: «بازیکنان تیم نزد خانواده‌های‌شان رفتند اما من در قرنطینه سختی هستم و طبق قانون، زیر ۲۰ ساله‌ها حق خروج از خانه را ندارند. با این حال همچنان آمار قربانیان در ترکیه بالاست». او ۱۰ ماه از مادرش دور بود و قصد داشت در ایام نوروز برای یک هفته به ایران بیاید اما موفق نشد.
بازی در یک لیگ اروپایی، فرصتی نیست که گیر هر دختر ۱۸ ساله‌ای در ورزش ایران بیاید. گلنوش خسروی این را خوب می‌داند. شاید به همین‌خاطر است که وقتی دارد از فصل رو به آغاز فوتبال ترکیه و احتمال قهرمانی و صعود به لیگ قهرمانان اروپا حرف می‌زند، به‌نظر می‌رسد کمی استرس دارد.
لژیونرشدن یک فوتبالیست زن ایرانی شاید خیلی عجیب نباشد، در این سال‌ها چند بازیکن در رشته‌های مختلف به کشور‌های دیگر رفته‌اند، اما اینکه یک بازیکن ۱۸ ساله در لیگ ترکیه که فوتبالی بهتر از ایران دارد، بازی کند، اتفاقی ویژه است.
