وجود اختلاف در داخل آمریکا مشخصا بیان‌گر این نکته است که دولت آمریکا در امر مذاکره بی‌اختیار است و بر خلاف آنچه سعی می‌کند نمایش دهد، عامل اصلی کُندی روند مذاکرات بوده و عملا دستیابی به توافق را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.
«صداهایی که از هیئت حاکمه آمریکا شنیده می‌شود نشان می‌دهد که انسجام لازم در این کشور برای اتخاذ تصمیمات سیاسی در مسیر پیشبرد مذاکرات وین وجود ندارد. دولت آمریکا نمی‌تواند هزینه اختلافات داخلی خود را با تضییع حقوق قانونی ملت ایران پرداخت کند.»
این متن توئیتی است که «علی شمخانی» دبیر شورای عالی امنیت ملی امروز چهارشنبه آن را منتشر کرد تا موضع روشن تهران را نسبت به بازی مسبوق به سابقه آمریکایی‌ها تبیین کرده باشد.
نکته اینکه؛ آمریکایی‌ها طبق روال همیشگی خود به دنبال استفاده از ابزار «مخالفت سیاسی داخلی» برای فشار به طرف مقابل در میانه مذاکرات هستند و می‌کوشند از این رهگذر برای امتیازگیری بیشتر استفاده کنند.
برخی البته معتقدند که ادعای وجود اختلاف در هیئت حاکمه آمریکا در قبال موضوعاتی از این دست، بیش از آنکه واقعی باشد یک بازی زرگری برای پیشبرد منافع خودشان است، با این وجود اما؛ چه این مسئله بازی زرگری و چه واقعی باشد، در صورت مسئله تغییری ایجاد نخواهد کرد و در هر دو حالت، این موضوع ربطی به طرف دیگر مذاکره ندارد.
از طرفی؛ وجود اختلاف در داخل آمریکا مشخصا بیان‌گر این نکته است که دولت آمریکا در امر مذاکره بی‌اختیار است و بر خلاف آنچه سعی می‌کند نمایش دهد، عامل اصلی کُندی روند مذاکرات بوده و عملا دستیابی به توافق را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.
به بیان دقیق‌تر؛ دولتی که برای مذاکره اختیار ندارد عملا نمی‌تواند در مذاکره انعطاف داشته باشد و همین باعث طولانی و بدون نتیجه شدن گفتگوها شده و به همین دلیل است که نیازمند اتخاذ یک تصمیم سیاسی و تعیین تکلیف خود و دیگر طرف‌های حاضر در مذاکرات است.
دولت ایالات متحده که با خروج غیرقانونی خود از برجام هزینه‌های سنگینی را به ایران تحمیل کرده، در شرایط فعلی نیز تلاش می‌کند به بهانه‌های مختلف هزینه ضعف و بی‌اختیاری خویش را از کیسه حقوق قانونی ملت ایران پرداخت کرده و در عین حال با القاء وقت‌کُشی ایران، بازی را به نفع خود به پایان برساند.
یک بام و دو هوای واشینگتن طی روزهای گذشته که ظهور آن را مشخصا می‌توان در موضع‌گیری‌ها و نامه‌نگاری‌های نمایندگان کنگره آمریکا علیه مذاکرات در وین مشاهده کرد، نشان از افزایش اختلافات درونی آنها دارد، اما آنها می‌خواهند این ناتوانی و نقطه ضعف را به برگ برنده خود تبدیل کنند.
این در حالی است که به هر حال چنین اقداماتی نه تنها منجر به عقب‌نشینی ایران از مواضع خود نخواهد شد، بلکه مذاکره‌کنندگان ایرانی را در پافشاری بر موضوع پایدار و قابل اتکا بودن توافق و ضرورت ارائه تضمین‌ها مصمم‌تر می‌کند.
