۱- پیر مرد بود. پشت تلفن با صدای لرزان گفت: «کاسبی قدیمی‌ام. می‌خواهم پیامی به آقای رئیس‌جمهور برسانم. طرحی دارم برای حل ریشه‌ای و دائمی مسکن ! اگر اجرا کند، هم دنیایش آباد خواهد شد هم آخرتش.» ذهنم رفت به سمت تلفن‌هایی از این دست که هر از چندگاهی به روزنامه‌ها می‌شود. اینکه مثلا، می‌تواند با یک برنامه کاری کند کارستان. مثلا دلار را برساند به 3 هزارتومان! آن هم تضمینی! دلم نیامد گوشی را قطع یا ردش کنم. گفتم طرحت چیست همین‌جا بگو؟
- قول می‌دهی به آقای رئیسی برسانی؟
- من فقط خبرنگارم. فقط می‌توانم بنویسم. شاید ببیند شاید هم نه.
دلم سوخت. برای اینکه دل پیرمرد نشکند، گفتم بیا روزنامه تا ببینمت. طرحت را هم بیاور. پیر مرد آمد اما دنبال حل بحران مسکن نبود. دنبال مسکن بود. می‌گفت با آمدن آقای رئیسی امیدوار شده برای همین آمده تا صدایش را به گوش او برساند:
«به رئیس‌جمهور بنویس افرادی مثل من هستند که در سن 70 سالگی مستاجرند. نه توان پرداخت پیش قسط ثبت‌نام مسکن را دارند، نه توان قسط دادن را دارند و نه حتی توان آوردن یک ضامن را...» موقع خداحافظی فهمیدم در حوالی شوش زندگی می‌کند.
2- با پیروزی آقای رئیسی و بازگشت دولت به ریل انقلاب و از همه مهم‌تر شروع خوب این دولت در برخی عرصه‌های داخلی و خارجی، امیدها به بهبود شرایط اقتصادی و بازگشت عزت به کشور افزایش یافته است. این افزایش امید را فقط ما نمی‌گوییم. نظرسنجی‌های بین‌المللی هم می‌گویند. این پیر مرد یکی از چند ده نفری است که بشخصه از نزدیک گفت‌و‌گو کرده یا شاهد گفت‌و‌گویشان بوده‌ام. حتما شما هم شاهد چنین گفت‌و‌گوهایی بوده‌اید. آنها شاید کمی مردد باشند اما امیدوارند و دولت محترم آقای رئیسی نباید، این امید را از مردم بگیرد. این امید از جنس امیدهای تقلبی و ساختگی حاصل از پروپاگاندا نیست که کارکردی جز فریب برای جمع‌آوری رای ندارند. این امید کاملا واقعی است. از مدیریت عالی کرونا و کاستن از مرگ و میر روزانه 700 نفر به 80 نفر بگیر تا پیوستن به پیمان امنیتی اقتصادی شانگهای و این روزها قرارداد سوآپ گازی سه جانبه... همه نشان می‌دهد این دولت، از جنس دیگری است و می‌توان به آن امید بست. یکی از مهم‌ترین نشانه‌های وجود این امیدواری، جیغ بنفشی است که عاملان وضع موجود این روزها مرتب و همه روزه می‌کشند. یک مورد - فقط یک مورد- از دهها اقدام مثبت و بزرگی را که این دولت طی همین 100 روز انجام داده را نشان دهید که به آن حمله نکرده باشند. از سفرهای استانی و مدیریت میدانی امور بگیر تا مدیریت خوب بیماری کرونا و دستاوردهای بعضا بی‌نظیر خارجی. به اسم نقد، یا ردش می‌کنند یا مصادره‌اش می‌نمایند. امیدوار شدن مردم به دولت و مجلس انقلابی تبدیل به کابوسشان شده چرا که افزایش موفقیت و امید یعنی، راه و روش آنها غلط بوده. با پایین کشیدن یا مصادره دستاوردهای دیگران می‌خواهند خود را بالا بکشند!
۳- گفته می‌شود امروز در کشور، چیزی نزدیک به 35 میلیون نفر در خانه‌های استیجاری زندگی می‌کنند. یعنی حدود 40 درصد از جمعیت 84 میلیونی کشور مستاجرند. براساس برخی مطالعات صورت گرفته، مستاجران با احتساب پول پیش، چیزی بیش از 50 درصد درآمد ماهیانه شان را صرف اجاره بها می‌کنند. انباشت 8 ساله تقاضا برای مسکن به دلیل کوتاهی‌های صورت گرفته در دولت قبل و در کنار توقف طرح مسکن مهر از جمله دلایلی است که باعث به وجود آمدن چنین شرایطی شده است. بنابر این به نظر می‌رسد اگر مشکلات کشور را به ترتیب اولویت لیست کنیم، «مسکن» یکی از آن مسائل در صدر لیست خواهد بود. وجود طرح «نهضت ملی مسکن» در دولت آقای رئیسی یعنی، دولت به خوبی این اولویت را تشخیص داده اما، آیا در این طرح شرایطِ امثال این پیرمرد هم پیش‌بینی شده؟ آیا قشرهای بسیار ضعیف جامعه هم می‌توانند صاحب خانه شوند؟ در تمام جوامع دنیا اقشار «بسیار ضعیف» با کمی بالا و پایین در تعداد وجود دارند. شناسایی آنها هم کار زیاد سختی نیست. راه‌حل‌هایی هم برای تامین سرپناه چنین اقشار مظلومی اندیشیده شده است. پیرمرد می‌گفت طرحی برای بهبود شرایط مسکن دارد که در صورت اجرایی شدن آن، دنیا و آخرت آقایان مسئول، آباد می‌شود. شاید «توجه داشتن» به چنین قشری از جامعه که از توصیه‌های موکد امام راحل هم هست، همان طرحی است که مد نظر او بوده. در این صورت، طرح پیر مرد درست بوده و قطعا رسیدگی به چنین قشری، از اوجب واجبات بوده و دنیا و آخرت مسئولین را آباد خواهد کرد. خدا بر درجات امام راحل بیفزاید که لحظه‌ای از اقشار ضعیف و محرومین غفلت نکرد و خدمت به این قشر را بالاترین عبادات می‌دانست:
«گمان نمی‌کنم عبادتی بالاتر از خدمت به محرومین وجود داشته باشد.» (صحیفه امام، ج20، ص: 342)
ضمن اینکه اگر جمهوری اسلامی ایران تا امروز در برابر این همه فشارهای سنگین و عجیب داخلی و خارجی دوام آورده، پس از لطف خدا، به خاطر پای کار بودن همین اقشار ضعیف و محروم جامعه بوده است:
«تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند. فقرا و متدینین بی‌بضاعت گردانندگان و برپا دارندگان واقعی انقلاب‌ها هستند. ما باید تمام تلاشمان را بنماییم تا به هر صورتی که ممکن است خط اصولی دفاع از مستضعفین را حفظ کنیم... (صحیفه امام، ج21، ص: 86 و 87)
جعفر بلوری
