از زمانی که پای صنعت فیلم و سریال سازی به ایران باز شد، ژانر پلیسی و اکشن پای ثابت تولیدات سازندگان ایرانی بود. از فیلم تیغ و ابریشم به کارگردانی مسعود کیمیایی دردهه شصت، تا سریال کارگاه علوی در دهه هفتاد، سریال خواب و بیدار در دهه هشتاد، فیلم متری شیش و نیم و سریال میکائیل در دهه اخیر از نمونه آثار پلیسی به یاد مانده در خاطرات است.
در این میان، اما هیچ گاه فیلم‌های پلیسی به گرد پای سریالهای پلیسی نرسیدند. به تعبیر کارشناسان این حوزه این عقب ماندن ناشی از ضعف فیلمنامه یا بازیگران نبوده است و صرفاً توانسته اند مخاطب بیشتری را جذب کنند که این به تنهایی معیار مناسبی برای قوی بودن یک اثر نیست.
حمیدرضا مدقق، منتقد سینما درباره علت موفقیت سریال‌ها نسبت به فیلم‌های پلیسی، گفت: علت موفقیت سریالهای پلیسی بدلیل این است در سریال سازی فرصت بیشتری برای طرح معما، شخصیت پردازی و دادن گره‌های بیشتری به داستان وجود دارد. اما در فیلم‌های پلیسی بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ دقیقه وقت داریم. این زمان محدود، امکان پرداختن به شخصیت‌ها را کمتر می‌کند و زمان کمی برای ایجاد گره همچنین گره گشایی داریم. در سریال سازی، کارگردانان و سازمان صدا و سیما توانستند اعتماد بیشتر پلیس را جلب کنند و پلیس و نیروی انتظامی همکاری بیشتری به نسبت سینما داشتند.
این منتقد سینما، مهدی فخیم زاده را موفق‌ترین سریال ساز ژانر پلیسی در ایران نامید و افزود علت موفقیت فخیم زاده این است که او توانسته اعتماد نیرو انتظامی و تلویزیون را جلب کند. وی افزود مثلث همکاری خوبی بین فخیم زاده، صدا و سیما و نیرو انتظامی به وجود آمده است و همین سبب خروجی‌های خوبی از سریالهای ژانر پلیسی و اکشن در کارنامه فخیم زاده است.
وی افزود: برای مثال می‌توان به سریال خواب و بیدار، ساختمان ۸۵، حس سوم، بی صدا فریاد کن و فوق سری اشاره کرد.
مدقق ادامه داد: در حوزه سینمایی، فیلم چه کسی امیر را کشت، شاید در زمان خودش با استقبال خوبی مواجه نشد، اما پس از پخش شدن درنمایش خانگی بیشتر مورد توجه قرار گرفت.
او در پایان گفت: ژانر پلیسی ژانری پرطرفدار و قدیمی در سینما و سریال سازی است. اگر همکاری بین صداوسیما و سینما و نیروانتظامی پلیس تبدیل به همکاری پویا شود قطعا میتوانیم آثار پرمخاطب در این زمینه داشته باشیم.
