اختلال نقص توجه بیش فعالی یا (ADHD) و اوتیسم می‌توانند بسیار شبیه یکدیگر باشند. کودکان با هر یک از این شرایط می‌توانند در تمرکز مشکل داشته باشند. آنها می‌توانند تهاجمی باشند یا در برقراری ارتباط مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است در تکالیف مدرسه و روابط دچار مشکل شوند. در این مقاله در مورد تفاوت‌های این دو نوع اختلال مهم شناختی توضیح می‌دهیم.
این دو اختلال تا چه حد متمایز هستند؟
اگرچه علائم بسیاری از آن دو مشابه است، اما این دو اختلال متمایز هستند. اختلالات طیف اوتیسم مجموعه‌ای از اختلالات رشدی هستند که می‌توانند بر مهارت‌های زبانی، رفتار، تعاملات اجتماعی و توانایی یادگیری تاثیر بگذارند. اگر به دنبال اطلاعات کاملی از اوتیسم و علائم و درمان آن هستید، می‌توانید به مقاله اوتیسم چیست در سایت تریتا مراجعه کنید. بیش فعالی یا ADHD بر نحوه رشد و تکامل مغز تاثیر می‌گذارد. البته باید اشاره کنیم ممکن است افرادی هر دوی این اختلالات را داشته باشند. تشخیص صحیح در مراحل اولیه به کودکان کمک می‌کند تا درمان مناسب را دریافت کنند تا از پیشرفت و یادگیری محروم نشوند. افراد دارای این شرایط می‌توانند زندگی موفق و شادی داشته باشند.
اوتیسم چیست؟
طیف اختلالات اوتیسم، یک نوع اختلال رشدی عصبی است که مهم‌ترین علائم آن وجود رفتارهای تکرار شونده و مشکل در ارتباطات اجتماعی است. شاید این افراد در ظاهر درون‌گرا، کم حرف و بسیار حساس به محرک‌های خاص بیرونی باشند. برای درمان این افراد از روش‌های توان‌بخشی مختلف مانند گفتاردرمانی، کاردرمانی و … استفاده می‌شود.
بیش فعالی یا ADHD چیست؟
ADHD یک اختلال شایع تکاملی عصبی است. کودکان مبتلا به ADHD با توجه، بیش فعالی و کنترل تکانه دچار مشکل می‌شوند. آنها ممکن است برای تمرکز، نشستن یا فکر کردن قبل از شروع کارها، مشکل داشته باشند.
سه نوع ADHD وجود دارد و پزشک تشخیص را بر اساس علائم فرد تعیین می‌کند:
-
بی‌توجهی
-
بیش فعالی-تکانشی
-
ترکیبی
تفاوت‌های عمده در بیش‌فعالی و اوتیسم چگونه است؟
مراقب نحوه‌ی توجه فرزند خود به محیط اطراف باشید. تفاوت توجه در اینجاست که مبتلایان به بیش‌فعالی نمی‌توانند توجه کنند اما مبتلایان به اوتیسم حوزه‌ی توجه محدودی دارند، یعنی باید به موضوعی علاقه داشته باشند تا بر آن توجه کنند. مبتلایان به اوتیسم به سختی می‌توانند بر چیزهایی که دوست ندارند، مانند خواندن کتاب یا انجام یک معما، تمرکز کنند. و ممکن است تمکر خود را بر چیزهایی را که دوست دارند، مانند بازی با یک اسباب بازی خاص، ثابت نگه دارند. کودکان مبتلا به ADHD اغلب از چیزهایی که باید روی آنها تمرکز کنند، خوششان نمی‌آید و از آنها اجتناب می‌کنند.
تفاوت در ارتباطات اجتماعی
همچنین باید مطالعه کنید فرزندتان چگونه یاد می‌گیرد که با دیگران ارتباط برقرار کند. اگرچه کودکان مبتلا به هر دو اختلال، ممکن است در تعامل با دیگران مشکل داشته باشند، اما افراد مبتلا به اوتیسم می‌توانند آگاهی اجتماعی کم‌تری از اطرافیان خود داشته باشند. آنها اغلب در بیان کلمات برای افکار و احساسات خود مشکل دارند و ممکن است نتوانند برای معنا بخشیدن به گفتار خود به یک زبان و کلام مناسب برسند. آنها به سختی می‌توانند تماس چشمی برقرار کنند.
از طرف دیگر، کودک مبتلا به ADHD ممکن است بدون توقف صحبت کند. آنها به احتمال زیاد وقتی شخص دیگری صحبت می‌کند ممکن است صحبت او را قطع کنند و سعی کنند مکالمه را در انحصار خود قرار دهند. همچنین، باید شرایط بیماران خاص را نیز در نظر بگیرید. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند ساعت‌ها در مورد موضوعی که به آن علاقه دارند صحبت کنند. کودکان مبتلا به اوتیسم معمولا نظم و تکرار را دوست دارند، اما کودک مبتلا به بیش‌فعالی ممکن است نظم را دوست نداشته باشد؛ حتی اگر برای او مفید هم باشد. یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است فقط یک نوع غذا را در رستوران مورد علاقه خود بخواهد، یا بیش از حد به یک اسباب بازی یا پیراهن وابسته شود. این کودکان با تغییر شرایط محیطی ممکن است ناراحت شوند. اما کودکان مبتلا به ADHD دوست ندارند همان کار را دوباره یا برای مدت طولانی انجام دهند.
تفاوت در تشخیص بیش‌فعالی و اوتیسم
اگر فکر می‌کنید فرزند شما مبتلا به ADHD یا اوتیسم است، با پزشک خود در مورد آزمایشاتی که نیاز دارید صحبت کنید. برای تشخیص ADHD، پزشکان به دنبال الگویی از رفتارها مانند حواس پرتی یا فراموشی، عدم پیگیری، مشکل در انتظار نوبت، بی‌حوصلگی یا تکان خوردن هستند. آنها از والدین، معلمان و سایر بزرگ‌سالانی که از کودک مراقبت می‌کنند، بازخورد می‌خواهند. پزشک همچنین سعی می‌کند نقش احتمالی دیگر علائم را رد کند. تشخیص اوتیسم با پاسخ والدین به پرسشنامه‌ای در مورد کودک شروع می‌شود، اغلب در مورد رفتارهایی که از کودکی شروع شده است. آزمایشات و ابزارهای بیش‌تر ممکن است شامل پرسش‌نامه، نظرسنجی و چک لیست های بیش‌تر و همچنین مصاحبه و فعالیت‌های مشاهده شده در رفتارهای کودک باشد.
تفاوت در درمان‌های بیش فعالی و اوتیسم
حتی برای پزشکان دشوار است که شرایط را تشخیص دهند، اما این مهم است تا فرزند شما درمان مناسب را دریافت کند. هیچ راهی برای مقابله با ADHD وجود ندارد. کودکان خردسال با رفتار درمانی شروع می‌کنند و اگر علائم به اندازه کافی بهبود نیابند، پزشک ممکن است دارو تجویز کند. بچه‌های بزرگ‌تر معمولا هر دو را دریافت می‌کنند. علائم ADHD و درمان آنها ممکن است در طول زمان تغییر کند. از طرفی انواع مختلف درمان، برای مثال رفتار درمانی، گفتاردرمانی، نوروفیدبک و ... می‌تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند تا ارتباط بهتری برقرار کنند. در حال حاضر هیچ متخصصی نمی تواند اوتیسم را درمان قطعی کند، اما ممکن است علائم مرتبط مانند مشکل ارتباطات اجتماعی محدود یا حساسیت‌های رفتاری بالا را بهبود ببخشد.
جمع بندی نهایی
در این مقاله در مورد اوتیسم و بیش فعالی و علائم و تفاوت‌های آنها صحبت کردیم. یکی از مهم‌ترین تفاوت‌هایی که در این دو گروه ذکر شد، تفاوت در میزان توجه آنها به دنیای اطراف بود. کودکان مبتلا به اوتیسم به مواردی که علاقه داشتند می‌توانستد به راحتی توجه کنند و بر آنها متمرکز شوند در صورتی که افراد مبتلا به بیش‌فعالی به سختی می‌توانستند روی موضوع خاصی تمرکز کنند. برای مطالعه‌ی گسترده‌تر روی اوتیسم و همچنین این که علائم و درمان دقیق اختلال بیش فعالی یا ADHD چیست ، می‌توانید به سایت تریتا، سامانه‌ی تخصصی سلامت و فناوری‌های زیستی مراجعه کنید.
