تا هفته پیش نگران بود.نگران اینکه به جام جهانی مجارستان نرسد.پس از گذشت تقریبا یک سال از ایست کامل شمشیربازی در جهان ۶ شمشیر بازی ایران راهی جام جهانی شدند که یکی از آنها محمد فتوحی بود.
فتوح که مچ دست اش مصدومیت کهنه ای داشت این آسیب دیدگی اش در رقابت های لیگ تشدید شد.به همین دلیل اصلا مشخص نبود که راهی مجارستان شود.
با این حال او به همراه مجتبی عابدینی، محمد رهبری، علی پاکدامن، نیما زاهدی و فرزاد باهر راهی اروپا شدند اما فتوحی چندان خوش شانس نبود و در روز نخست این رقابت ها نتوانست در جدول اصلی جام جهانی قرار بگیرد.
مچ دستی که آسیب دیده بود
تا همین چند وقت پیش اصلا مشخص نبود که به جام جهانی بروم.دکتر به من گفته بود که استراحت کنم اما نمی شد،خوردیم به فینال لیگ و واقعا چاره ای نداشتم.ضمن اینکه در تیم دانشگاه آزاد مجتبی عابدینی غایب بود و من از فرصت استفاده کردم و مسابقه دادم.ما آنجا نایب قهرمان شدیم.مچ دستم اذیت می کرد و فکر می کردم به جام جهانی نمی رسم اما سرانجام راهی شدم.
من اصلا نمی خواهم قراردادمان را با فوتبالی ها مقایسه کنم.مثلا کبدی یا پینگ پنگ.باور کنید قراردادهای ما از آنها هم کمتر است
جام جهانی و حذف زودهنگام
در دنیای ورزش هر اتفاقی ممکن است بیفتد.بهانه ای نیست.آسیب دیده بودم اما تلاش زیادی کردم.نمی شود همه در جدول باقی بمانند.از همه به خصوص مربیانم تشکر می کنم.در مجارستان که مجتبی از قبل در جدول اصلی حضور داشت.بعد از برگزاری مرحله گروهی هم علی پاکدامن،نیما زاهدی و محمد رهبری در جدول اصلی ماندند.
لیگ راضی کننده ایران
لیگ ما خیلی خوب است و شرکت کنندگان خیلی خوبی هم دارد اما،اما دستمزدها آنقدر پایین است که گاهی آدم رویش نمی شود آن را بیان کند.هر سال هم به جای اینکه بیشتر شود کمتر می شود.خجالت می کشم بگویم ولی در لیگ ایران با ۱۰۰ میلیون که یک دهم قرارداد بعضی ها در رشته های دیگر است می شود دو تا تیم شمشیربازی داشت.بالاترین قراردادها هم برای کاپیتان تیم ملی و آنهایی که در المپیک حضور داشتند است که به ۵۰ میلیون تومان نمی رسد!
کرونا هم نبود،قرارداد ما همین بود!
خیلی ها می گویند کرونا آمده و مسائل اقتصادی هست و ...اما در روزهایی هم که کرونا نبود قرارداد ما همین بود.تکان نمی خورد.هرچقدر هم که قیمت دلار و سکه بالا و پایین شود،تورم بالا برود و آسمان به زمین بیاید قراردادهای ما تکان نمی خورد.من اصلا نمی خواهم قراردادمان را با فوتبالی ها مقایسه کنم.مثلا کبدی یا پینگ پنگ.باور کنید قراردادهای ما از آنها هم کمتر است.ناراحتی ها و اعتراض های ما همیشه در حد همین رسانه ها باقی می ماند و دیگر همه چیز تمام می شود.حرف من این است که باید انگیزه ای باشد که یک نفر به سمت شمشیربازی بیاید.چرا همه دوست دارند فوتبالیست شوند؟ما این همه استعداد داریم که می توانند قهرمانی در المپیک را جشن بگیرند اما تا زمانی که شرایط این باشد تا زمانی که قرارداد کاپیتان تیم ملی زیر ۵۰ میلیون باشد اوضاع همین است و نمی شود با ۵۰ میلیون قهرمان المپیک شد.باز گلی به جمال همین بچه ها که ایستاده اند،تمرین می کنند،مسابقه می دهند و پرچم شمشیربازی ایران را بالا نگه داشته اند.
