شاید هنوز هم خیلی‌ها او را با سریال «سه دونگ، سه دونگ» به یاد بیاورند؛ عباس جمشیدی‌فر یکی از بازیگرانی است که بیشتر او را با سریال‌های طنز و فیلم‌های کمدی می‌شناسیم.
جمشیدی‌فر پیش از این در آثاری چون «خروس جنگی»، «دم سرخ‌ها» و «زیر نظر»، مقابل دوربین رفته و امسال با « شیشلیک »، جدیدترین ساخته محمدحسین مهدویان، در سی‌ونهمین جشنواره فجر حضور دارد که پُر فروش‌ترین فیلم تا این‌جا بوده است و شانس دریافت سیمرغ برترین فیلم به انتخاب تماشاگران را هم دارد.
او همکاری با مهدویان را یکی از تجربه‌های خوبش در بازیگری می‌داند و برگزاری جشنواره در دوران کرونا را اتفاق مثبتی می‌داند. با این بازیگر درباره حضورش در فیلم «شیشلیک» گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
همکاری با محمدحسین مهدویان در فیلم «شیشلیک» چطور شکل گرفت؟
من آقای مهدویان را از قبل می‌شناختم و فیلم‌هایش را هم دیده بودم. شاید از من کار دیده بود و از نزدیک هم همدیگر را دیده و آشنا بودیم. آقای مهدویان به من اعتماد کرد که در فیلم «شیشلیک» حضور داشته باشم. برای نقشی که در این فیلم بازی کردم، او به من زنگ زد و من فیلمنامه را خواندم و مثل روال همه کارها، همکاری‌مان آغاز شد.
وقتی که فیلمنامه را خواندید، چه واکنشی داشتید؟
در این چند سالی که در سینما و تلویزیون کار می‌کنم، فیلمنامه‌ای به این شکل که بخواهد جذاب و زیبا، یک مسئله اجتماعی را که در جامعه ما اتفاق می‌افتد، به چالش بکشد و به شکل طنز بیان کند، ندیده بودم و برایم جذاب بود. امیرمهدی ژوله، فیلمنامه را زیبا نوشته و آن اتفاق‌هایی که در فیلمنامه رقم می‌خورد، خیلی جذاب بود.
وقتی فیلمنامه را می‌خواندم، یک‌جاهایی می‌خندیدم و یک‌جاهایی هم دلم برای کاراکترها می‌سوخت. به همین دلیل به هیچ عنوان تعلل نکردم و دوست داشتم با آقای مهدویان کار کنم و فیلمنامه را هم خیلی دوست داشتم و در نهایت به عنوان یکی از بازیگران در فیلم «شیشلیک» حضور پیدا کردم.
قبل از فیلم «شیشلیک» با چنین خانواده‌هایی در واقعیت مواجه شده بودید؟
اگر کسی بخواهد بگوید که من در زندگی روزمره‌ام و همچنین شهر بزرگی مثل تهران که پایتخت است، چنین کاراکترهایی ندیده‌ام یا با آن‌ها برخورد نکرده‌ام، به نظر من مبالغه می‌کند. به دلیل این‌که ما اگر در همین خیابان‌های اصلیِ شهرمان هم بگردیم، خیلی خیلی بیشتر از این‌ها از این‌جور قشر آدم‌ها و خانواده‌ها را می‌بینیم. من هم قطعا چنین آدم‌هایی را دیده‌ام و با آن‌ها برخورد داشته‌ام. در حاشیه اتوبان آزادگان، امام و در حاشیه صیاد شیرازی به وفور از این دست خانواده‌ها دیده می‌شوند.
محمدحسین مهدویان، در هدایت شما چقدر تاثیر داشت؟
مهدویان به شدت کارگردانی باهوش، تیزبین، ریزبین و خلاق است. خیلی خوشحالم که با او کار کردم و به عنوان بازیگر از او یاد گرفتم. از لحاظ هدایت بازیگران هم او به زیبایی هر چه تمام‌تر به قدری فضاسازی جذابی در صحنه انجام می‌دهد که کار بازیگران را خیلی راحت می‌کند و مشخص است که در ذهنش چه چیزی می‌گذرد و آن را به راحتی بازگو می‌کند و شما هم به عنوان بازیگر، اجرایش می‌کنید.
در نوع بازیِ شما هم تاثیر داشت؟
بله به شدت. نه‌تنها در بازیِ من تاثیر داشت که در بازی تمام بازیگران هم تاثیرگذار بود. یعنی اگر قرار باشد یک نفر از جلوی دوربین رد شود هم، خیلی برای محمدحسین مهدویان مهم است. حتی نگاه کردن بازیگر هم برای او اهمیت دارد. عواملی هم که در پشت صحنه حضور داشتند، همگی درجه یک و کاربلد بودند.
در مورد برگزاری جشنواره در شرایط کرونا توضیح دهید.
امسال جشنواره به دلیل کرونا که تمام دنیا را دربرگرفته، یک‌مقدار نسبت به سال‌های گذشته و به دلیل محدودیت‌هایی که وجود دارد، کم‌تر مورد استقبال قرار می‌گیرد. شاید بعضی از سالن‌ها خلوت‌تر باشند اما سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر هم مثل جشنواره‌های دیگری که در جاهای مختلف جهان برگزار می‌شود، برگزار شد. به نظر من خدا را صد هزار مرتبه شکر که این جشنواره به خوبی در حال برگزاری است و امیدوارم که هیچ اتفاقی در جشنواره و همچنین برای مخاطبانی که برای تماشای فیلم‌ها می‌آیند، نیفتد.
