هر سال با آمدن ماه بهمن و ایام دهه فجر ، برنامه‌های تلویزیون رنگ و بوی خاصی به خود می‌گیرد. پخش تصاویر سیاه و سفید و گاه رنگی مربوط به حوادث انقلاب و آن سرود‌های معروف که همه را از حفظ هستیم، خاطرات صوتی ـ تصویری ذهنمان را زیر و رو می‌کند، اما برای کودکان دیروز، دهه فجر پیش از هر چیز دیگر یادآور برنامه‌های شاد و مفرحی است که در دو نوبت صبح و عصر از تلویزیون پخش می‌شد تا همه بچه‌ها بتوانند آن‌ها را تماشا کنند. برنامه هایی که الان به نوستالژی تبدیل شده اند از جمله آن ها می توان به برنامه نمایشی چاق و لاغر اشاره کرد که از شبکه دو سیما روی آنتن می رفت.
این برنامه در اوایل دهه ۶۰ با دو عروسک به نام های چاق و لاغر به کارگردانی مسعود رسام و ساسان امیرپور ساخته شد و حسن پورشیرازی و حسن زارع گویندگی و گردانندگی‌شان را انجام می‌دادند.
این دو عروسک مأموریت داشتند برنامه‌های جشن فجر را به هم بزنند، اما آن‌قدر دست و پا چلفتی و بی‌عرضه بودند که موفق به انجام دستورات نمی‌شدند و رئیس بزرگ را عصبانی می‌کردند.
خبرنامه هم یک مجموعه داستانی ۱۰ قسمتی به کارگردانی منصور تهرانی بود که پسران قهوه چی اعلامیه‌ها را می‌گرفتند و بین رانندگان کامیون و اتوبوس پخش می‌کردند. با توجه به اینکه مجموعه، فضایی سرد و زمستانی داشت، اما حوادث منجر به انقلاب را به گرمی مرور می‌کرد.
«دیو چو بیرون رود» این برنامه را مجید قناد اجرا می‌کرد و دارای بخش‌های مختلفی از جمله سرود‌های انقلابی، مسابقه، پانتومیم داشت که هیجان انگیز ترین قسمت آن «زباله‌دان تاریخ» بود. مجری برنامه عروسک‌های شاه، فرح، بختیار و ازهاری را از تاریخ که همان سطل زباله بود، بیرون می‌کشید. بختیار شعر معروف من مرغ طوفانم را می‌خواند و ازهاری می‌گفت «اینا همه‌اش نواره». دو نفر هم بودند که نماد آمریکا و انگلیس به شمار می‌آمدند، چون پرچم این دو کشور روی کلاه‌هایشان دیده می‌شد. آن‌ها عروسک‌ها را با نخ و چوب می‌گرداندند. بچه‌ها هم که پیشینه آن‌ها را فهمیده بودند، حسابی کیف می‌کردند؛ وقتی می‌دیدند مجری چطور آن‌ها را خوار و خفیف می‌کند و بعد از اجرای نمایش دوباره توی سطل آشغال می‌اندازد.
«تلویزیون کابلی» که در ۲۰ قسمت ۴۵ دقیقه‌ای ساخته شده بود و در دهه فجر هر روز و بعد از پایان روز‌های جمعه از شبکه یک پخش می‌شد از برنامه های بسیار جالب و پرطرفدار دهه ۷۰ به شمار می رفت که تنوع و تازگی خاصی برای مخاطبان داشت. هدف این برنامه آن بود که تریبونی در اختیار بچه‌ها قرار دهد تا آن‌ها بتوانند نظرات خود را بگویند.
