اردشیر گراوند در این باره افزود: طرح بازنشستگی پیش از موعد برای افرادی که سیستم اداری را کسالت‌بار و ناکارآ می‌دانند، شاید مفید باشد و به آرامش روانی آنان کمک کند اما اغلب داوطلبان بازنشستگی خودخواسته و سایر مشمولان این طرح، کمتر به آن توجه می‌کنند، فشار روانی زیاد تحمیلی به بازنشستگان در دوره پس از بازنشستگی است.
وی افزود: به عنوان مثال، اگر فردی با ۲۵ سال سابقه در سن ۵۰ سالگی بازنشسته شود. با لحاظ اینکه سن امید به زندگی در ایران ۷۵ سال است، این فرد چگونه باید گپ ۲۵ ساله موجود میان ۵۰ تا ۷۵ سالگی زندگی خود را پر کند؟
به گفته وی، حال برخی ممکن است بگویند افراد بازنشسته می‌توانند از این فرصت استفاده کرده و شغل دومی برای خود دست‌وپا کنند، ولی این پیش‌فرض هم حاوی چند نکته است، اول اینکه اگر چنین شود، هدف بنیادین طرح «بازنشستگی پیش از موعد» که همان باز کردن فضای اشتغال برای جویندگان جوان کار است، از همان ابتدا، زیر سؤال می‌رود.
گراوند ادامه داد: اما مسئله مهم‌تر اینکه، ممکن است، فرد بازنشسته نتواند در همان شغلی که تجربه کافی برای انجام آن را داشته، مشغول به کار شود و از سر ناچاری در مشاغل متفاوت و حتی پایین از شغل قبلی خود، فعال شود که با توجه به سن آنان، آغاز دوره جدیدی از فعالیت ناخوشایند، بار روانی و اضطراب طاقت‌فرسایی را به آنان تحمیل خواهد کرد که ممکن است فرد را به افسردگی و دیگر آسیب‌های روانی دچار کند.
این جامعه‌شناس افزود: اگر هم فرد بازنشسته، دیگر نتواند وارد بازار کار شود یا شغلی برای خودش پیدا کند؛ وضعیتش، بسیار اسفناک تر خواهد بود. زیرا جدای از اثر روانی برای فرد، جنبه مالی مسئله نیز تأثیرگذار خواهد بود؛ زیرابه دلیل نرخ تورم فزاینده در کشورمان فرد بازنشسته زودرس، با افزایش حقوق ناچیز سالانه و کاهش زیاد قدرت خرید، دست‌به‌گریبان می‌شود که منبع تازه‌ای برای چالش مالی و سپس روحی، روانی وی می‌شود.
