فصل تازه لیگ برتر فوتبال ایران با دیدار پرسپولیس و سایپا آغاز شد. این اتفاق اگر چه می‌تواند تکانی به حال و هوای مردم همواره سر در گریبان و مستأصل ما داده و اندکی هیجان به زندگی‌شان بخشد اما در عمل شروعی است بر مجموعه‌ای از نا بسامانی‌ها، سوء مدیریت‌ها و فجایع!
فوتبال ایران در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن چیزی شبیه بی‌حساب و کتاب‌ترین فدراسیون‌های تحت پوشش فیفا اداره می‌شود. با این تفاوت که آنها ضعیف بودن و ابتدایی اداره کردن فوتبالشان را می‌پذیرند اما ما همیشه خود را با بزرگان دنیای توپ گرد مقایسه کرده‌ایم! مشکل البته از ذات فوتبال ایرانی نیست بلکه این بساط سال‌هاست توسط نااهلان بیگانه با مدیریت و ورزش اداره می‌شود وگرنه جایگاه اصلی پرطرفدارترین ورزش ایران باید هم بین بزرگان فوتبال دنیا باشد.
پنجره‌هایی که مرتب در حال باز و بسته شدن هستند و غرامت‌های سنگینی که به خاطر اهمال‌کاری عامدانه و یا از سر ندانم‌کاری مدیران به ریز و درشت می‌پردازیم اجازه لذت بردن از فوتبال را به ما نمی‌دهد! تا وقتی این شیوه ناصواب هست و این مدیران بر مسند کار تکیه زده‌اند یقیناً ویلموتس‌ها هم هستند که اجر و مزد و غرامت کار نکرده را به صدها بلکه هزاران برابر از ما طلب کنند! برانکوها، استراماچونی‌ها و شفرها پولشان را می‌خواهند و دستگیره باز و بسته کردن پنجره نقل و انتقالات را با خود برده‌اند!
فوتبال شروع شد تا دوباره جنگ‌های لفظی و کری‌های رنگی جان تازه‌ای بگیرد. لیگ داخلی شاید ذهن‌ها را کمی از ینگه دنیا و انتخابات آمریکا که گویی سرنوشت ملت ما را به خود گره زده است منحرف کند اما فوتبال‌دوست ایرانی مجبور است فوتبال بی‌پایه و اساس داخلی را در حالی به تماشا بنشیند که کرونا جیب او و سکوی استادیوم‌ها را همزمان خالی کرده است!
برای ما که غرق در مشکلات عدیده و انبوه هستیم فوتبال می‌توانست مرهمی موقت باشد بر دردهای بی‌شمار اما زهی خیال باطل! این خانه از پای‌بست ویران است...
