مصاحبه یکی از مدیران سابق را در مورد درخواست وزیر ورزش و جوانان از سازمان نظام وظیفه مبنی بر معافیت ۷ بازیکن تیم ملی از خدمت سربازی می‌خواندیم. چنان با بغض صحبت کرده بود که انگار نه انگار همین تیم تا چند روز پیش مایه مباهات همه ما ایرانی‌ها بود. آنقدر شورانگیز و با جان و دل برابر قدرت‌های اول دنیا بازی کردند که رهبر معظم انقلاب اسلامی هم خطاب به آن‌ها پیام داد و تحسین‌شان کرد و در پایان هم نوشت قهرمان و سرافراز به وطن برگشتید.
قبول معافیت این ۷ بازیکن برعهده سازمان نظام وظیفه است و قانون باید در این باره تصمیم بگیرد. قانون حتی اگر اشتباه باشد باز هم قابل احترام است، اما اینکه این مدیر عزیز گفته مگر تیم ملی در روسیه شق‌القمر کرده که باید بازیکنانش معاف شوند، یک بی‌انصافی محض است و نشان می‌دهد اگر در فوتبال نباشیم، علیه این فوتبال هستیم.
تیم ملی چه کار کرد؟
تیم ملی سال‌های سال است تیم اول آسیاست و این مایه مباهات است.
کارلوس کی‌روش به واسطه دو صعود مستقیم به جام جهانی میلیون‌ها دلار درآمد برای فدراسیون فوتبال کسب کرده است.
تیم ملی به واسطه نتایج خوب در جام جهانی ۲۰۱۸ به رده بیستم رنکینگ فیفا صعود کرده و این بهترین مقام تیم ملی در سال‌های اخیر بوده است.
باشگاه‌های ما از حضور بازیکنان در اردوی تیم ملی منتفع شده‌اند و به زودی سهم هزاران دلاری آن‌ها به حساب‌شان از سوی فیفا واریز می‌شود.
کارلوس کی‌روش هم در جام جهانی قبلی و هم در جام جهانی این دوره در مصاحبه با سایت‌های خارجی از تحریم‌های ظالمانه علیه تیم ملی و مردم ایران سخن گفت: در حالی که مربی ایرانی تیم ملی سال‌ها پیش در مصاحبه با بی‌بی‌سی علیه ایران حرف زد.
تیم ملی در مصاف با قهرمان آفریقا، قهرمان اروپا و قهرمان جهان مردانه جنگید و از سوی سایت‌های معتبر دنیا و کارشناسان نامی جهان تحسین شد و همه از ایران به عنوان یک تیم مبارز یاد کردند. تیمی که در اوج مشکلات بهترین نمایش را داشت و به جهان ثابت کرد ایرانی‌ها اهل مبارزه هستند.
تیم ملی از همه مهمتر مردم را به خیابان‌ها کشید. برای ساعاتی مردم غم و غصه را فراموش کردند و کنار هم و دست در دست هم پرچم ایران را به رقص درآوردند...
و تیم ملی...
چه بدیم ما با فوتبال! در حالی که پرداختن به فوتبال موجب شادی و شور و شعف مردم و از همه مهمتر دوری آن‌ها از ناهنجاری‌های اجتماعی می‌شود. اکنون در یک کشور اروپایی بازی فوتبال که باشد، پدر دست همسر و فرزند را می‌گیرد و از ساعت‌ها پیش به استادیوم می‌رود. ابتدا با امکاناتی که در استادیوم مهیا شده، تفریح می‌کند و بعد کنار هم به تماشای بازی می‌نشینند. در طول بازی تهییج می‌شوند. تشویق می‌کنند. خوشحال می‌شوند و ناراحت می‌شوند و در نهایت با یک خاطره استادیوم را ترک می‌کنند.
آقایان، فوتبالیست‌ها را معاف نکنید. بهترین‌های ایران را به تیم‌های دسته اولی بفرستید، اما اینقدر مغرضانه علیه تیم ملی و فوتبال صحبت نکنید. فوتبال و تیم ملی به اندازه کافی در این کشور مظلوم هستند.
