سرخپوشان پایتخت توانستند فینال زودرس لیگ برتر مقابل تراکتورسازی پیروز شوند و گام محکمی برای قهرمانی لیگ شانزدهم بردارند.
شاگردان برانکو در اوج آمادگی و روانی به مصاف تراکتورسازان رفتند چرا که آنها 5 بازی پشت سر هم پیروز شده بودند و همین موضوع باعث شد که آنها در همه خطوط بازی روانی ارائه بدهند.
برانکو به خوبی برای نقاط مثبت تراکتورسازی در این بازی برنامه ریزی کرده بود به صورتی که از سه دفاع مرکزی در این بازی استفاده کرد و در جناح چپ از بازیکنی با قابلیت احمدزاده بهره برد و در دفاع راست هم ماهینی و رضاییان را به کار گرفت. همین چیدن نفرات در دو جناح چپ و راست باعث شده بود که تراکتورسازان نتوانند از کناره ها به دروازه پرسپولیس حمله کنند.
اوج خلاقیت برانکو در این بازی در تغییر پست احمد زاده نمود پیدا می کند جایی که احمدزاده به عنوان پیستون چپ به درون زمین تراکتورسازی می رفت و در آنجا صاحب توپ می شد و این بازیکن توانست از نفوذ ایران پوریان و ابراهیمی از جناح چپ جلوگیری کند.
برتری پرسپولیس در ترکیب سه نفره خط میانی هم مشهود بود جایی که کامیابی نیا، رفیعی و مسلمان برتری کاملی نسبت به بازیکنان میانی تراکتورسازی داشتند. شاید غیبت مهدی کیانی در خط میانی تراکتورسازی مشهود بود اما حتی اگر کیانی هم در این بازی حاضر بود باز هم کسی جلودار هافبک های پرسپولیس نبود.
به هر حال برتری پرسپولیس در میانه میدان باعث شده بود که حتی یک موقعیت گل هم به تراکتورسازی در نیمه اول ندهد. همچنین تراکتورسازان قادر به دادن پاس سالم به هم نبودنداما پرسپولیسی ها از جمله رفیعی، مسلمان و کامیابی نیا پاسهای دقیق برای مهاجمان تیم خود مهیا می کردند.
بستن کناره های تراکتورسازی با تغییر پست بازیکنان و برتری در میانه زمین دو عامل موفقیت پرسپولیس در این بازی بود.
سرخپوشان پایتخت در بازی مقابل تراکتورسازی آنقدر خوب بازی کردند که جای تردید در موفقیت این تیم باقی نگذاشتند.
به هر حال برانکو نشان داد که تیمش اتفاقی و با کمک داوران صدر جدول نیست. همچنین پرسپولیس ثابت کرد که در زمین بازی جواب رقبای خود از جمله تراکتورسازی را می دهد.
