مجتبی عابدینی با درخششی که در المپیک 2016 ریو داشت این روزها یکی از چهره‌های برتر ورزش کشور مورد توجه مردم قرار گرفته است. کسی که توانست از هیچ، همه چیز بسازد، آن هم در رشته‌ای که اهمیت چندانی به آن داده نمی‌شود و جایگاهی آنچنانی در میان ورزش هایی مانند فوتبال، والیبال، کشتی و بسکتبال ندارد.
این روزها همه جا و در هر محفل ورزشی صحبت از شمشیربازی است و همه آه و افسوس این را می‌خوردند که چرا او به مدالی که حقش بود، نرسید. شمشیربازی با درخشش عابدینی این روزها برخلاف گذشته متقاضیان زیادی پیدا کرده است؛ دقیقا همان طور که خود مجتبی می‌گوید.
با شرایطی که پیش آمده اگر شمشیربازی در آینده دوچندان پیشرفت کردو توانست مدال آور المپیک باشد، باید سهم زیادی را برای عابدینی قائل باشیم.
عابدینی از المپیک و ناداوری‌هایش گفت، اما در مورد میزان پاداشش چیزی نگفت و همه چیز را به مسئولین واگذار کرد.
* شاید برا عامه مردم این تصور وجود نداشت که شمشیربازی ما تا این حد در المپیک بدرخشد؟
در طی دو سه سال گذشته همیشه چرغ خاموش جلو رفتیم و هیچ حاشیه و سرو صدایی هم نداشتیم. اگر به 7 فروردین امسال بازگردیم، در مسابقاتی که وجود داشت 5 قهرمان جهان را شکست دادم و نایب قهرمان جهان شدم. 4 سال تمام زحمت کشدیم. بعد از مسابقات المپیک لندن که حذف شدم در همان دهکده بازی‌ها با پیمان فخری، مربی‌ام عهد بستیم که در دوره بعد مدال بگیریم. خوشبختانه از همان زمان روند رو به رشدی را سپری کردیم و در بازی‌های آسیایی اینچئون به مدال نقره رسیدیم. در حالی که از چین عقب بودیم، توانستیم پیروز شویم. در سال 94 و اوایل 95 هم به ترتیب به یک چهارم نهایی و نیمه نهایی و در نهایت به فینال جامهای جهانی رسیدم.
* ارزیابی‌ات از مسابقات و شرایطی که در ریو رقم خورد چیست؟
خوشبختانه مردم همه چیز را دیدند. از همان اول و با بازی مقابل حریف اوکراینی ناداوری‌ها آغاز شد. رئیس کمیته داوران جهانی یک اوکراینی است و در دیدار با حریف آمریکایی هم به داور روس گفت که چرا ضربات را برنمیگردانی. بازیکن کره‌ای را هیچ کس فکرش را نمی‌کرد که شکستش بدهم و شاید سخت ترین بازی‌ام بود، اما تمرکز زیادی کردم و انتقام باخت‌های قبلی را گرفتم. بازیکن فرانسوی را هم که بردم قهرمان 2008 پکن بود و مدال‌های جهانی را زیاد داشت و شاید به دلیل اینکه مربی‌‌اش و داور مسابقه روس بودند، برای خود برد قائل می‌شدند. در آن مسابقه هم ناداوری وجود داشت و در چند صحنه باید به او کارت قرمز می‌دادند.
* احساس می‌شد در بازی رده بندی انگیزه لازم را نداشتی؟
انگیزه داشتم که صد در صد مدال بگیرم، اما آن ناداوری مقابل حریف آمریکایی روحیه من را به شدت کاهش داد. متاسفانه در آن مسابقه برگشتم، اما خیلی دیر شده بود.
* قبل از مسابقات آیا فکر ناداوری ها را کرده بودید؟
در یک سال گذشته که ما در جامهای جهانی حاضر شدیم، همیشه قبل از مسابقه 2 تا سه ضربه را برای ناداوری ها کنار می‌گذاشتیم، اما فکرش را نمی کردیم که به 7 یا 8 ضربه برسد. در مسابقات گرجستان 15 بر 14 به بازیکن رومانی باختم. 4 ضربه را بازیکن حریف علنا به داور اعلام کرد که به نفع عابدینی بوده است، اما داور امتیاز را برنگرداند. همان زمان هم نمی‌خواستند ما دو سهمیه بگیریم. داوران در دیدار نیمه نهایی بازی را از دست ما درآوردند و نمی‌توانستیم کاری کنیم. بازیکن آمریکایی خیلی مکث می کرد و در شمشیربازی این مسائل وجود ندارد و باید اخطار می‌دادند.
* مردم معتقدند که باید به مجتبی عابدینی در ردیف مدال آوران پاداش داده شود، نظر خودت چیست؟
تصمیم گرفته‌ام فعلا در این مورد صحبت نکنم و همه چیز را به مسولین واگذار کرده‌ام و شاید بعد از آن نظرم را گفتم. ظاهرا آقای وزیر گفته بود به بهداد سلیمی پاداش طلا را می‌دهیم و برای عابدینی هم به فراخور مقامی که کسب کرده‌ایم پاداش را در نظر می‌گیریم.
* از این موضوع ناراحت شدید؟
ناراحت که چه عرض کنم. بعد از آن صحبت‌ها باخت به آمریکا را فراموش کردم و با این صحبت‌ها ناراحتی‌ام بیشتر شد. باز هم می‌گویم نظر کامل خودم را در آینده خواهم گفت.
* چه اتفاقی می‌افتد که در 4 سال، شمشیربازی سابر ما تا این حد پیشرفت می‌کند؟
دلیل اصلی‌اش این بود که ما می‌خواستیم خودمان را به مسئولین ثابت کنیم. می‌خواستیم نشان دهیم که شمشیربازی می‌تواند مدال بگیرد و در المپیک موفق باشد. تلاش شبانه روزی می‌کردیم تا حق‌مان را بگیریم. به دنبال این بودیم که به ما هم امکانات بدهند و با این زحمات بود که شمشیربازی توانست سری در میان سرها در بیاورد. همین که مردم تلاش ما را دیده‌اند و راضی هستند برایم از مدال طلا بالاتر است.
* تا حالا شده حریفان شما از امکانات شمشیربازی ایران بپرسند؟
تاکنون نپرسیده‌اند، اما اگر به آنها بگوییم تنها سالن کلاهدوز را آن هم با آن امکانات داریم، شاید بازیکن فرانسه یا کره خودکشی کنند که به ما می‌بازند. من سالن‌های کره جنوبی رفته‌ام. محل تمرین‌شان 20 پیست داشت و هرکسی برای خودش تمرین می‌کرد. آن وقت ما کلا 4 پیست داریم که بچه‌ها از کمبود جا خفه می‌شوند!
* یعنی بدون امکانات هم میشود پیشرفت کرد؟
با فخری، مربی‌مان که صحبت می‌کردیم به ما می‌گفت کارمان را انجام دهیم و مطمئنا مسئولین می‌بینند. هیچ گاه گلایه نکردیم و فقط شبانه روز کار کردیم و خیلی‌ها می‌گفتند شاید اگر هیاهو می‌کردید، بیشتر به شما می‌رسیدند.
* با این شرایط اجازه می‌دهی فرزند خودت به سمت شمشیربازی بیاید؟
خودش هر رشته‌ای را دوست داشته باشد، انتخاب می‌کند و من مجبورش نخواهم کرد.باید علاقه داشته باشد و اگر این علاقه باشد تا آخر می‌رود. اما اگر دوست داشت که شمشیربازی کند، چرا که نه. کمکش می‌کنم. شمشیربازی رشته بسیار خوبی است و اگر حالا امکانات نمی‌دهند، ما مقصر نیستیم و مشکل از جای دیگر است.
* خودت از ابتدا علاقه داشتی یا اتفاقی وارد این رشته شدی؟
علاقه داشتم. دنبال یک رشته ای بودم که ورزش کنم و از سال 1376 که وارد سالن کلاهدوز شدم تا الان مانده‌ام. فوتبال و تنیس روی میز هم خوب بلدم، اما علاقه‌ای نداشتم که در تیمی بازی کنم و شمشیربازی را انتخاب کردم.
* از میان دوستانت تنها شما به سمت این رشته آمدی؟
بله آن زمان که شروع کردم 13 سالم بودم و تنها من آمدم.
* گفتید در این مدت به چیزی کاری نداشتیم و فقط تمرین کردیم، این نشان می‌دهد ورزشکاران رشته‌هایی مانند شما متفاوت فکر می‌کنند؟
نباید مقایسه کنیم، اما اگر دنبال و بررسی کنید، می‌بینید اکثر نفرات این رشته تحصیل کرده هستند. به گفته فردوسی پور که در برنامه‌اش گفت شمشیربازی یک رشته شیک و جذاب است. شاید در ایران به این رشته بها داده نمی‌شود، اما در دنیا بسیار با کلاس است.
* یک بار در صحبت‌هایتان گفته بودید، جومونگ در شناخته شدن شمشیربازی تاثیر گذاشت، اما ظاهرا الان خودتان کاملا این رشته را شناسانده اید؟
شاید باور نکنید، اما بعد از المپیک رئیس هیات اصفهان با من تماس گرفته بود و می‌گفت آنقدر تقاضا برای ثبت نام در این رشته زیاد شده است، نمی‌دانیم چه کار کنیم. خیلی از مردم هم می‌گفتند ما تنها برای فوتبال تا 4 صبح بیدار مانده بودیم و این بار برای شمشیربازی هم همین اتفاق افتاد. خیلی‌ها هم به خود من پیغام می‌دهند که چطور می‌توانند وارد شمشیربازی شوند. خوشحالم که توانستم کاری کنم که این رشته بهتر معرفی شود و تمام تلاشمان را می‌کنیم که جزء رشته‌های برتر در ایران باشد.
* برخلاف تیم ملی، لیگ باشگاهی‌مان جذابیت و کیفیت چندانی ندارد؟
شاید در آن یک سالی که باقرزاده، رئیس فدراسیون را عوض کردند، این اتفاقات برای لیگ افتاد. نداشتن پخش تلویزیونی، سالن و اسپانسر همه در این اتفاق بسیار مهم است. تنها یکی دو تیم مانند دانشگاه آزاد خوب حمایت می‌کنند و دیگر خبری از سایر باشگاه‌ها نیست. اگر سالن خوب داشته باشیم شاید خیلی از مشکلات حل شود. یک سالن در آزادی داریم که از شمشیربازی گرفته‌اند و در اختیار کشتی است.
*یکی از اتفاقاتی که برای ورزش ایران افتاده، کوچ قهرمانان به کشورهای دیگر است، چرا آنها دست به این کار می‌زنند؟
این موضوع را باید از مسئولان بپرسید. اصلا چرا باید شرایط طوری رقم بخورد که بازیکن به فکر رفتن باشد؟
* شما هم پیشنهادی داشته اید؟
نداشتم و اصلا به این موضوع فکر هم نمی‌کنم. اگر یک روز این پیشنهاد شود، شاید از شمشیربازی بروم، اما کشورم را نمی‌فروشم.
* به نطرت پشتوانه سازی خوب بوده و نسل بعدی شما می‌تواند همین راه را ادامه دهد؟
خوشبختانه زیرساخت‌های ما در رده جوانان و نوجوانان و امید خوب است و در مسابقات مختلف آسیایی شرکت می‌کنند. کسانی هستند که امید زیادی می‌رود جایگزین نفرات فعلی شوند. محمد فتوحی، محمد رهبری، فرزاد باهر و علی پاکدامن بازیکنانی هستند که میانگین سنی‌شان بین 23 تا 26 است و یک تیم جوانی را داریم. امسال می‌بینیم در آسیا چطور نتیجه می‌گیرند.
* خیلی‌ها انتقاد می‌کنند که تمام توجهات به اسلحه سابر است و به اپه و فلوره بها داده نمی‌شود؟
اصلا اینطور نیست. همانقدر که در اسلحه سابر برای عابدینی هزینه شد، برای اپه و فلوره هم هزینه کردند. اینطور نبوده که مسابقه و اردو نروند. بعد از 2014 اینچئون تیم اپه و فلوره ما جوان شد و نیاز به کار بیشتر دارد. اگه کسی این صحبت‌ها را مطرح کرده بی معرفتی بوده است.
* چرا اپه و فلوره ما پیشرفت چشمگیری نداشته است؟
این را باید بگویم که از همان ابتدا اسلحه سابر ما خوب بود و رفته رفته هم بهتر شدیم. همه سخت کار می‌کنند به فلوره و اپه هم باید زمان دهیم.
* نقش پیمان فخری، سرمربی‌تان در این موفقیت چه قدر است؟
یکی از دوستان بعد از موفقیت نسبی سابر اعلام کرد که حالا باید به فکر مربی خارجی باشیم که من با او بحث کردم که 10، 12 سال پیش مربی‌مان ما قهرمانان المپیک و جهان بودند و نهایت موفقیت ما کسب مدال برنز آسیا بود. از سال 2012 که کسب سهمیه کردیم با پیمان فخری هستیم و تا الان پیش آمده‌ایم. با او به اینجا رسیده‌ایم و قهرمانان جهان را شکست داده‌ایم و حالا دنیا به ما احترام می‌گذارد. کره و چین هم با مربیان خودشان کار می‌کنند و تنها روسیه است که مربی فرانسوی دارد. فخری برای ما تنها مربی نیست. کار روانشناسی می‌کند و حتی بعد از مسابقه هم ماساژ هم می‌داد. بین بازی فرانسه و آمریکا می‌دانست که در کدام ناحیه درد دارد و ماساژ می‌داد.
* به خاطر مربیگری تیم ملی از داوری در المپیک هم انصراف داد؟
داوری در المپیک افتخار کمی نیست و او به خاطر ایران انصراف داد. به نظرم باید یک تقدیر و تجلیل ویژه از او شود. 4 سال از خانواده و زندگی خودش زد تا در کنار ما باشد.
* پیمان فخری معتقد بود تمرینات پرفشار در این سن برای عابدینی سخت است و باید به او انگیزه تمرین بدهیم؟
فخری به خوبی از شرایط زندگی من آگاه است و دیگر بازیکن 25 ساله نیستم که به راحتی وزن کم کنم تا دائم در اردو باشم. همه چیز به انگیزه باز می‌گردد. واقعا نیاز است که مشکلات‌مان برطرف شود. اگر 5 سال پیش بود، می‌گفتم باز می‌توانم زندگی بهتری را برای خودم رقم بزنم، اما الان با 32 سال سن آینده من بسیار مهم است و مسئولان باید حمایت کنند، چون ما غیر از ورزش کار دیگری نداریم. لیگ‌مان هم آنقدر قدرت ندارد که تامین‌مان کند. مگر با 10، 15 میلیون قرارداد می‌توان یک سال زندگی متاهلی را گذارند. باید از باقرزاده تشکر ویژه کنم که مرا به عنوان کارمند فدراسیون کرد تا حداقل مبلغی را بگیرم، اما با یک میلیون تومان مگر می شود امورات را گذراند.
* به مربیگیری هم فکر می‌کنی؟
صد در صد اینطور است، اما فعلا بازی می‌کنم و می‌خواهم در بازی‌های آسیایی نتیجه خوبی بگیرم. البته شاگرد هم دارم نه به صورت تمام وقت.
* تلخ ترین و شیرین ترین خاطره ورزشی ات چه بوده است؟
ضربه پانزدهمی که در المپیک ریو بازیکن آمریکایی زد. واقعا لحظه بسیار تلخی بود، چون من فقط برای طلا می‌جنگیدم. شیرین ترین اتفاق هم نایب قهرمانی در جام جهانی کره و کسب دو سهمیه برای ایران بود. شاید باورتان نشود در بین یکی از بازی‌ها با خانواده‌ام تماس گرفتم که دخترم ساعت 2 صبح از خوشحالی برد بالا و پایین می‌پرید و گریه می‌کرد.
* در برخی رشته قهرمانان آن رشته عنوان می‌کنند به دلیل مشکلات زیاد به کسی توصیه نمی‌کنند ورزش آنها را ادامه دهد، در مورد تو این اتفاق افتاده است؟
اعتقاد من این است اگر کسی سختی نکشد به موفقیتی نمی‌رسد. در مورد سوال‌تان هم باید بگویم نه تنها این کار را نمی کنم بلکه همه را هم تشویق و کمکش می‌کنم. چون رشته بسیار جذابی است. رشته ای است که قدرت جسمانی، انعطاف بدنی و تمرکز زیادی می‌خواهد. خود من وقتی وارد شمشیربازی شدم، وضعیت تحصیلم خیلی بهتر شد و تا الان که رسیده برای گرفتن مدرک دکتری اقدام کرده‌ام. شاید اگر شمشیربازی نمی‌آمدم، مشخص نبود لیسانس هم بتوانم بگیرم. شمشیربازی فکر را باز می‌کند.
* بودجه فدراسیون شما چه قدر است؟
ما با یک میلیارد و پانصد میلیون تا اینجا پیش آمده‌ایم و شما فکر کنید با دو برابر یا سه برابر شدن چه اتفاقات بزرگی رقم خواهد خورد. باید از باقرزاده رئیس فدراسیون و پیمان فخری هم تشکر ویژه کنم که با این شرایط کار را پیش می‌برند.
* ممنون از حضور شما در این مصاحبه، اکر صحبتی باقی‌مانده است، بفرمایید؟
باید از همسر و دخترم تشکر ویژه‌ای کنم که در این سال‌ها دوری مرا تحمل کردند و کمکم کردند که به موفقیت برسم. من با خدا و امام رضا(ع) عهد بسته بودم و این موفقیت‌ها خواست آنها بود.
