عذرخواهی معنای مشخصی دارد، معنای ساده ای دارد، یعنی من از کاری کردم پشیمان شده ام و می خواهم جبران کنم. عذرخواهی جایگاهی نیست که در آن کسی بخواهد فروتنی را کنار بگذارد و از مقام طلبکار برای دیگران خط و نشان بکشد.
این همه آن چیزی است که در عذرخواهی سید مهدی رحمتی حتی به اندازه سر سوزنی دیده نمی شود. او منتی بر سر هوادارانش گذاشته که این بار اگر کسی به او حرفی زد، دیگر در میانه میدان رجز نمی خواند. آیا این عذر خواهی قسطی را می توان باور کرد؟
آیا می توان به آن دل بست؟ آن عذرخواهی تلگرامی با جمله تند دیگری که در یک مصاحبه عنوان شده، تکمیل شده است: «به حجازی توهین می شد نگفتند؛ حرمت بزرگتر شکست.»
او اینگونه به پیشکسوتان استقلال گلایه ای تند کرده که چرا گفته اند نباید درون زمین انرژی اش را صرف دعوا با مربی حریف کند که کنار زمین ایستاده و اینگونه، تیمی را که بازوبند کاپیتانی اش را بر بازو دارد و در کورس قهرمانی، این 3 امتیاز برایش از نان شب واجب تر است، اسیر حاشیه ای کشنده کند.
پیشکسوتانی که خیلی های شان اصلا کاری به اختلافات شخصی او با مربی رقیب نداشتند و تنها انتقادشان به لطمه ای بود که تیم خورده است. کاش یکی پیدا می شد به آقای رحمتی بگوید که هر که به حجازی توهین کرد، شکر خورد؛ اما این برای تو هیچ مجوزی صادر نمی کند.
عذرخواهی طلبکارانه رحمتی در باب قیاس رفتاری شبیه رفتار فرزاد حسنی پس از آن ماجرای تحقیر یکی از حاضران در برنامه اش انجام داد، فرقی ندارد ، با سناریو و بدون سناریو کار آزاردهنده بود اما در این بین او هم از در طلبکاری وارد شد. انگار پشیمانی برای همه افت دارد... آنها آن قدر کامل هستند که زشت ترین کارشان هم منت دارد. آنها اصلاح نمی شوند...
