وحید امیری یکی از استعدادهای ناب فوتبال ایران است که کمی دیر به فوتبال ما معرفی شد. او به دلیل درگیری با دانشگاه و درس خواندن، کمی دیرتر از حد معمول و در نفت مسجدسلیمان خودی نشان داد و در نفت تهران به بلوغ رسید.
چند روزی می‌شد برای نوشتن این مطلب دست‌دست می‌کردیم. مطلبی برای یک بازیکن خلاق و بااخلاق که پس از دریبل زدن مدافعان پرسپولیس و گل لایی به سوشا مکانی در میکسدزون ورزشگاه آزادی حرف جالبی در باره خوشحالی نکردن خود زد و گفت: «به احترام این همه هوادار پرسپولیسی که به ورزشگاه آمده بودند، ترجیح دارم پس از گلزنی شادی نکنم.»
شاید این حرف‌ها در دنیای حرفه‌ای خریداری نداشته باشد اما در فوتبال ایران که در حال نزول اخلاقی است، به شدت خریدار دارد. وحید امیری که هم از استقلال و هم پرسپولیس تهران پیشنهاد داشته و دارد، برای خودشیرینی و پیوستن به یکی از این دو تیم چنین حرف‌هایی نمی‌زند بلکه به احترام 90 هزار هوادار یک تیم بزرگ، ترجیح می‌دهد شادی نکند تا دل کسی به درد نیاید.
این ستاره ملی‌پوش نفت تهران به طور حتم در پایان فصل از تیمش جدا و راهی آن سوی مرزها می‌شود اما با این حرف‌ها نشان داد به مرز پختگی رسیده است؛ بازیکنی با این همه توانایی فنی و تکنیکی بدون حاشیه و سر و صدا تنها فوتبالش را بازی می‌کند و ترجیح می‌دهد واکنش منفی علیه خودش به وجود نیاورد. مطمئن باشید وحید امیری باز هم بزرگی خواهد کرد. او می‌تواند نامی بلندآوازه‌تر هم برای خودش دست و پا کند به شرط آنکه همین روند را ادامه دهد.
