گلی که شاید مسبب اصلی‌اش حنیف عمران‌زاده باشد اما سهم مهدی رحمتی به واسطه خروج‌های اشتباهش شاید بیشتر از عمران‌زاده و دیگر بازیکنان استقلال بود. شماره یک آبی‌ها با وجود فرصت‌های زیادی که برای بهبودی در وضعیت خروج‌هایش داشته، بیشتر زمان تمرینی خود را به کارهای دیگر می‌پردازد. به یاد می‌آوریم سال‌ها پیش را وقتی که بر سر این موضوع با رحمتی کلنجار می‌رفتیم.
یک گفت‌وگوی خودمانی که پس از مدت‌ها توجه‌مان را به سوی خود جلب می‌کند. آنجا که از رحمتی پرسیدیم: «آقا مهدی چرا روی خروج‌ها از دروازه تمرین نمی‌کنی» که بی‌معطلی پاسخ شنیدیم: «علاقه‌ای به این تمرین‌ها ندارم. دروازه‌بانی بوفون را نگاه کنید. او همیشه در چارچوب است. هیچ‌گاه از دروازه بیرون نمی‌آید. من هم از او الگو می‌گیرم و بیشتر دوست دارم در چارچوب دروازه باشم.»
در همان ایام مهدی رحمتی با هجمه‌های بسیار در خصوص همین اشکال فنی مواجه بود و تیم ملی را هم به همین علت از دست داد اما گذشت ایام هرگز باعث نشده تا شماره یک استقلال به رغم استعدادهای بسیاری که در گرفتن پنالتی، شوت‌های داخل هجده قدم و حتی گرفتن تک به تک‌ها دارد، اشکال اساسی‌اش در خروج از دروازه را از میان ببرد. در واقع این نوع دروازه‌بانی در چارچوب دیگر در وجود رحمتی جا افتاده و انتظار اینکه او تغییراتی بنیادین داشته باشد، شدنی نیست. به قول قدیمی‌ها باید با این دروازه‌بانی‌های مهدی رحمتی سوخت و ساخت و دلخوش بود به بازی‌هایی که حریفان روی ارسال‌ها برنامه‌ای نداشته باشند و از طرق دیگر بخواهند به دروازه استقلال برسند تا آن روز دوباره رحمتی بدل شود به ستاره آبی‌ها. مهدی رحمتی بی‌تردید در استقلال نقشی کلیدی را در بسیاری از بازی‌ها ایفا کرده، نقشی غیرقابل انکار، اما این خرده گرفتن‌های ما از رحمتی نیز به خاطر توقعی است که او با بازی‌های درخشانش ایجاد کرده است. شاید توقع داریم او همیشه فرشته نجات استقلال باشد.
