تجربه سالهای گذشته نشان می دهد در فوتبال ایران و به خصوص تیمهای بزرگ قهر کردن جواب می دهد.
فوتبال ایران قواعد خاص خودش را دارد؛ قواعدی که سال‌هاست جواب داده و از این پس هم جواب می‌دهد. چرا؟ چون سیستم از بیخ و بن بیمار است. بازیکنان استقلال اعتصاب کردند، ۱۰ درصد گرفتند، امیر قلعه‌نویی مصاحبه انتقادی کرد، سرمربی تیم ملی شد. ۲ سال قبل یحیی قهر کرد، قراردادش هم بیشتر شد و هم تمدید! نکونام و خطیر هم قهر بودند که خب آشتی کردند. الان هم دوباره یحیی قهر کرده!
اصلاً فرض را بر این بگذاریم که باید پول او را می‌دادند و ندادند. خب قهر یعنی چی؟ آیا نمی‌شد خود یحیی و درویش ماجرا را تلفنی یا حضوری حل کنند؟ آیا حتماً علیرضا دبیر باید نکونام و خطیر را آشتی می‌داد؟ شما کجای دنیا دیده‌اید یک مربی یک هفته مانده به بازی بعدی تیمش قهر کند؟ می‌دانید چرا این اتفاقات در فوتبال ایران رخ می‌دهد؟ جواب روشن است؛ چون این روش‌های عهد بوق همچنان جواب می‌دهد.
مثل فوتبالیستی که موقع مذاکره می‌گوید من از اروپا و قطر و تراکتور و سپاهان و... پیشنهاد دارم و ناگهان قراردادش ۳ برابر می‌شود یا آن دیگری خبر مذاکره فیک با پرسپولیس را رسانه‌ای می‌کند و با تراکتور قرارداد سنگین می‌بندد. راستی تا حالا از خودتان پرسیده‌اید چرا عارف غلامی که جواد نکونام او را نخواست، هیچ تیمی برای بازی کردن پیدا نکرد؟
