سرویس مذهبی افکار نیوز- فقر مادی که کسی عمدا و با اختیار خود را بدان دچار کند چیزی است که در اسلام و سیره پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) شدیدا مذمت شده است.
ابن عباس نقل می کند که رسول خدا(ص) همواره از افرادی که مورد توجه اش قرار می گرفت سوال می فرمود:
آیا او حرفه و کاری دارد، پس اگر جواب منفی می دادند و می گفتند فلانی بیکار است، می فرمود: دیگر از چشم من افتاد.
امیر مومنان علی(ع) هم در ضمن یکی از وصایای خود به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) می فرماید:
هیچ گاه کسی را که در طلب قوت خویش کوشش می کند مورد سرزنش قرار مده، زیرا کسی که هزینه زندگی اش تامین نباشد و در فقر و تهیدستی به سر برد لغزش چنین کسی بیشتر است، آدم فقیر، همواره در چشم مردم حقیر است، کسی گوش به حرفش نمی دهد و قدر و منزلتش همواره مجهول است.
به خاطر همین عواقب شوم و نکبت بار فقر است که علی(ع) می فرماید:
اگر فقر در هیکل مردی برابر من پدید بیاید، بی درنگ آن را به قتل می رسانم و نابودش می کنم.
در ضمن یکی از سخنان دلنشین امیر مومنان(ع) این جمله جامع و پر معنا دیده می شود:
(برای انسان فقیر) قبر بهتر از فقر است.
منبع: عرفان و عبادت،ص۶۸.
