توسعه و ترویج یک نوع پوشش خاص از طریق سلبریتی‌ها و به خصوص بازیگران، اتفاق تازه‌ای نیست و در نیم قرن اخیر در کشورهای غربی امری به شدت مرسوم بوده است. کمپانی‌های پوشاک در این کشورها ضمن عقد قراردادهایی چهره‌های مطرح، علاوه بر آنکه پوشاک این بازیگران و همسر و فرزندان‌شان را تامین می‌کنند، معمولاً یک رقم قابل توجه را نیز به عنوان دستمزد به واسطه تبلیغ پوشش‌های تولیدی کمپانی‌شان به این سوپراستارها پرداخت می‌کنند.
این روش درآمدزایی که در ایران به صورت مورد و آن هم نه به ترتیب مورد اشاره مشهود است، در ایران نتوانسته فراگیر شود و اساساً تولیدکنندگان پوشاک مردان و زنان به سمت عقد قرارداد با شماری از بازیگران مطرح برای تبلیغ تولیدشان که به منزله افزایش شناخت عمومی و گرایش بیشتر مردم به این برندها است، گامی برنداشته‌اند که یکی از نشانه‌های غیرحرفه‌ای بودن فضای تبلیغات در حوزه پوشاک کشورمان است.
با نزدیک شدن به سی و چهارمین دوره جشنواره فیلم فجر به عنوان رویدادی که هر سال بیشترین توجه عمومی رو به خود جلب می‌کند، کارگروه مد و لباس معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایده بهره برداری از سینماگران را برای تبلیغ پوشش‌های متعارف مطرح کرده که اصل ایده بسیار درخشان است و در دیگر کشورها نیز نتیجه مثبت داشته اما وقتی پای اجرا به میان می‌آید، همه چیز به یک شوخی تبدیل می‌شود.
براساس آنچه در این طرح آمده، هنرمندان در مراسم افتتاحیه، اختتامیه و نشست‌های مطبوعاتی جشنواره از لباس‌هایی که طراحان ما طراحی کرده‌اند، استفاده می‌کنند و از آن‌جا که آنها الگوی جامعه هستند، پوشش آنها می‌تواند روی پوشش جامعه نیز تاثیر بگذارد و در مقابل چه چیزی نصیب بازیگرانی می‌شود که در حال تبلیغ یک نوع پوشش هستند که طبیعتاً تولیدکنندگان محدودی در ایران دارد و منطقاً با این تبلیغ، مشتریان تازه‌ای به این تولیدکنندگان مراجعه می‌کنند؟
حمید قبادی دبیر کارگروه مد و لباس درباره شیوه اجرای این طرح گفته است: «تلاش‌مان این است که لباس‌ها با کمترین هزینه به هنرمندان ارائه شود و تنها قیمت تمام‌شده از آنها دریافت شود زیرا آنها قرار است مروج لباس‌هایی با الگوی ایرانی باشند. به عنوان مثال اگر بازیگری برای تهیه لباسی باید دو میلیون تومان پول پرداخت کند؛ با مشارکت در این طرح 600 یا 700 هزار تومان پرداخت می‌کند و مابقی قیمت که سود طراحان است را کارگروه تقبل می‌کند.»
میزان سخاوت مسئولان این کارگروه و تامین کننده این پوشاک که ظاهراً در 20 طرح محدود شده، مثال زدنی است و در واقع این کارگروه یک سوم هزینه یک مانتو -به زعم ایشان دو میلیونی- را از بازیگران سینما دریافت می‌کند و در عوض بازیگران باید بدون چون و چرا یکی از این طرح‌های مورد اشاره کارگروه را که شاید دوست نداشته باشند، بر تن کنند و در مقابل دوربین‌های حاضر در کاخ جشنواره رفت و آمد کنند.
این میزان سخاوت که سینماگران زن ایران را محتاج هزینه خریدن مانتو فرض شدند و با منت هزینه تولید مانتو از آنها گرفته می‌شود، به خودیِ خود، متضمن اجرای این طرح خواهد بود. وقتی هنوز حداقل‌های حرفه‌ای گری در نظر گرفته نمی‌شود و به جای عقد قرارداد با بازیگران سینما و پرداخت ارقام سنگین به ایشان -مشابه سایر کشورها- برای تبلیغ یک لباس، با منت به آنها وعده خرید لباس ارزان داده می‌شود، چگونه می‌توان انتظار توسعه این ایده را داشت؟
آیا تصور شده نیکی کریمی، هنگامه قاضیانی، مهتاب کرامتی، سحر دولتشاهی، مریلا زارعی، مهناز افشار، هانیه توسلی و طیف وسیعی از بازیگران زن سینما که چنین قابلیتی برای تبلیغ لباس در جشنواره فیلم فجر دارند و اتفاقاً هر سال سفارش دوخت لباس‌های ویژه جشنواره را می‌دهند، لنگ چند میلیون تومان هزینه طراحی لباس هستند که در مقابل لباس ارزان، تن به چنین پیشنهادی بسپارند؟! اگر طرح این ایده شوخی نبوده باشد، قطعاً به تصور برخی سینماگران کشورمان، توهین تلقی می‌شود. با این اوصاف تنها باید پرسید که حداقل قواعد حرفه‌ای گری چه زمانی به حوزه مد و لباس ایران، وارد خواهد شد؟
