سینما هم نامرد است. می‌بینی یک نفر هنوز پایش از یک بزرگداشت بیرون نیامده باید برود به بزرگداشتی دیگر برای خودش، اما هستند آدم‌ها و هنرمندان بزرگ دیگری که علی‌رغم بزرگ بودن از آن‌ها غافلیم.
ابراهیم حاتمیکیا، همان خالق اثر شگرف " آژانس شیشه‌ای " از جمله افرادی است که به واسطه تعریف نشدن در هیچ گروه و دسته‌ای نه تنها بزرگداشتی برای وی گرفته نشده بلکه همگی به او مدیون هستیم، حتی در حد یک تشکر.
" ابراهیم " سینمای ایران علی رغم نقش بزرگ و تاثیرات زیادش در دفاع مقدس یک روز از جریان چپ سینما بد شنید و یک روز هم راست او را متهم به هر آن‌چه که این روزها اتهام است، کرد. اما حالا که می‌بینیم برای شخصیت‌هایی نه چندان خوشنام در کل عرصه فرهنگ و اندیشه بزرگداشت گرفته می‌شود، شخصیت‌هایی که نباید بخندند چون دندان‌های زردشان حکایتی زشت از پس وجودشان را به رخ می‌کشاند جای حاتمیکیا خالی است.
حاتمیکیا ارزشش خیلی بالاتر از چنین بزرگداشت‌هایی است، حاتمیکیا باید به قول خودش از آقا مدال بگیرد و به آن افتخار کند نه در منجلاب یارگیری‌های سیاسی در عرصه فرهنگ بیافتد که اگر برایش مراسمی ترتیب می‌دهند باز هم برای مقاصد شوم خودشان است نه چیز دیگری.
حاتمیکیا را باید به خاطر اذیت شدن‌هایش قدردان بود. او تنها کسی است که بود و ماند، وفادار. چقدر خوب بود که از استادی چون او در جشنواره تقدیر می‌شد، هر چند جشنواره هم برای او کم است. حاتمیکیا برای بعد از خودش هم سینما را تنها نگذاشته است.
شاگردان استاد این روزها در بازیگری و کارگردانی غوغا میکنند. "ابراهیم" شخصیت حاج کاظم را برای پرویز ساخت و حالا پرستویی سالهاست که در نقش ساخته شده ابراهیم حاتمیکیا بازی میکند.
