بالاخره پس از ماهها كشمكش، سوال قانوني از رئيسجمهور در آخرين جلسه مجلس در سال ۱۳۹۰ مطرح شد. درباره اين موضوع و اتفاقات پيش آمده در اين جلسه تذكر نكاتي لازم است:

۱ - در درجه اول فرم برگزاری اولین سوال قانونی از رئیس‌جمهور، بخصوص متانت سوال کننده و حضور الزامی و قانونی رئیس‌جمهور در مجلس برای پاسخ به سوال نمایندگان ملت، قابل تقدیر بود.

۲ - هرچند سوالها بجا و صریح بود، اما پاسخهای رئیس جمهور –همچنانکه پیش بینی می شد -، صریح نبود. آقای احمدی نژاد برخی سوالات را بی پاسخ گذاشتند و برخی دیگر را هم با شوخی و با ادبیاتی سخیف پاسخ دادند. نوع لحنی که بخصوص در اواخر بیاناتشان بکار بردند، هرگز در شان نفر دوم کشور و ملت نجیب ایران و نمایندگانشان در مجلس نبود.

۳ - پیش از طرح سوال، دو دسته از نمایندگان با اصل طرح سوال مخالف بودند. دسته اول نمایندگان مدافع و هوادار دولت که همواره و در هر موضوعی از موضع آقای احمدی‌نژاد دفاع می‌کنند و دسته دوم برخی از منتقدان جدی آقای رئیس‌جمهور که به دلیل فرایند آیین‌نامه‌ای طرح سوال از رئیس‌جمهور، اجرای این برنامه را مفید و اثربخش نمی‌دانستند. البته ۲دسته دیگر از نمایندگان هم بودند که دسته‌ای نسبت به موضوع بی‌تفاوت و برخی از نمایندگان نیز به طرح این سوال اصرار داشتند.

۴ - دلیل اصلی ما برای مخالفت با طرح سوال از رئیس‌جمهور این بود که با توجه به روحیات و نوع بیان آقای احمدی‌نژاد و از همه بدتر، وقتی که آیین‌نامه برای سوال‌کنندگان و رئیس جمهور قایل شده، طرح این سوال وجواب، اثربخش نخواهد بود. نه به نفع سوال‌کنندگان و موکلانشان تمام خواهد شد و نه تاثیری در مواضع و عملکردهای نادرست این دولت خواهد گذاشت.

متاسفانه در عمل هم ثابت شد پیش‌بینی ما درست بود و پاسخ‌هایی که آقای احمدی‌نژاد داد، فقط روابط مجلس و دولت را تلخ‌تر و جنجالی‌تر کرد.

عصبانیت و اعتراض‌های مکرر نمایندگان پس از خروج آقای احمدی‌نژاد در مجلس هم به نوعی دیگر نشان داد که حق با منتقدان دولت و مخالفان طرح سوال از رئیس‌جمهور بود چرا که طبق آیین‌نامه، سوال کنندگان فقط ۱۵دقیقه و رئیس‌جمهور ۶۰ دقیقه وقت قانونی داشتند و پس از پاسخ رئیس‌جمهور، نمایندگان قانوناً هیچ کاری جز اعتراض و تذکر نمی توانستند انجام دهند. طبق آیین‌نامه مجلس، پس از پاسخ رئیس‌جمهور، نمایندگان نه می‌توانند درباره پاسخ‌های ایشان رای‌گیری کنند و نه حداقل پرونده آنرا به قوه قضائیه یا کمیسیونی برای رسیدگی بفرستند.

این سوال و جواب، همانطور که پیش‌بینی می‌کردیم و تذکر دادیم، هیچ اثری نداشت جز اینکه کام مجلس را تلخ و روابط قوای مقننه و مجریه را شکرآب کرد حال‌آنکه حل بسیاری از مشکلات مردم و فعالان اقتصادی، به خوب بودن روابط دولت و مجلس بستگی دارد و در شرایط روابط تیره این دو قوه، حل بسیاری از مشکلات مردم، عقب می‌افتد. به همین دلیل هم ۳ روز پیش، ۷ نماینده تهران از نمایندگان خواستند بجای طرح بیهوده این سوالات مهم، دولت را به حل مشکلات مردم تشویق کنند.

البته برای نظارت موثر بر کار دولت و مواخذه مسوولان متخلف و نهی موثر دولت از قانون شکنی، ابزارهای قوی‌تری نظیر استیضاح و نیز استفاده از ماده ۲۳۲ آیین نامه وجود دارد که بجای طرح بیهوده این سوالات، می‌شود و گاهی باید، از این ابزارهای نظارتی استفاده کرد.

۵ - جلسه طرح سوال از رئیس‌جمهور با هر کیفیتی بود برگزار و تمام شد. هرچند شوخی های زننده آقای رئیس‌جمهور با نمایندگان، روابط دولت و مجلس را تلخ کرد اما پیشنهاد ما به نمایندگان محترم این است که این روز تلخ را فراموش کنند و به مطالبات به‌حق و فوری مردم و تولیدکنندگان کشور بپردازند. ادامه پرداختن به این موضوع، هیچ فایده‌ای جز کشمکش‌های بیهوده و فرسوده کردن اعصاب‌ها ندارد. البته آقای رئیس‌جمهور باید بداند توهین به مجلس در خانه ملت بی هزینه نخوهد بود اما دعوا و پرخاش و توهین متقابل آن هم با رئیس‌جمهوری که چنان ادبیاتی دارد، هرگز در شأن این ملت نجیب و نمایندگان‌شان در خانه ملت نیست.

پس چه بهتر كه در آستانه نوروز، ماجراي تلخ ۲۴اسفند ۹۰ در خانه ملت را فراموش و به پيگيري مطالبات ملت اهتمام كنيم. حل مساله تورم و پيگيري حل مشكلات فوري كارخانهها براي پيشگيري از تعطيلي آنها، با دعوا و كشمكش دولت و مجلس هرگز قابل تحقق نيست. پس بياييم براي رضاي خدا و ملت، ۲۴اسفند مجلس را فراموش كنيم، توهينها را نشنيده بگيريم و به مشكلات كشور و مردم بپردازيم.