معاون سیاسی دولت در دوران دفاع مقدس میگوید: بر اساس یک آمار، ایرانیان مهاجر در خارج از کشور ۱.۲ تریلیون دلار سرمایه دارند.
حسین معیری در همایش ملی مطالعات ایرانیان دور از وطن که امروز (دوشنبه) در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد با بیان اینکه، آمار مشخصی از سرمایه ایرانیان خارج از کشور وجود ندارد، افزود: حدود ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه ایرانیان در آمریکا، چین و برخی کشورهای اروپایی سرمایه گذاری شده است.
وی با طرح این سوال که چرا ایرانیان در داخل کشور سرمایه گذار نمیکنند، توضیح داد: اگر ایرانیان در خارج از کشور، سرمایههای خود را به سرزمین مادری بیاورند، نیازی نیست از کشورهای دیگر درخواست سرمایه گذاری کنیم.
معیری در میزگرد سیاستگذاری دایاسپورا در ایران گفت: حتی سرمایه گذاران خارجی تاکید دارند که ابتدا ایرانیان خارج از کشور در داخل کشور سرمایه گذاری و سپس آنان به سرمایه گذاری ورود کنند.
«این امر مستلزم جلب اطمینان آنان است تا بتوانند با وابستگیهای فرهنگی، الگوی سرمایه گذاری برای دعوت خارجیها در ایران باشند. با این اطمینان بخشی میتوان موانع زیادی را از سر راه آنان برداشت.»
وی با بیان اینکه دایاسپورا واژهای یونانی است که از دایا به معنی «از طریق» و «سپورا» به معنی پراکندگی تشکیل شده است، در باره رواج یافتن واژه «دایاسپورا»، یادآور شد: دایاسپورا از مهاجرت قوم یهود بعد از اشغال فلسطین رواج یافته است.
معاون سیاسی دولت دوران دفاع مقدس در مورد خوب یا بد بودن نفس مهاجرت، گفت: به محض مطرح شدن بحث مهاجرت، نخستین چیزی که به ذهن متبادر میشود، خوب یا بد بودن مهاجرت است. عدهای در مورد آن موضع میگیرند که چرا باید مهاجرت صورت گیرد، اما در مقابل برخی تاکید بر خوب بودن مهاجرت دارند؛ ما هم میگوییم مهاجرت در ذات بد نیست.
معیری با بیان اینکه ۳۰ میلیون مهاجر ایتالیایی ساکن آمریکا هستند، اظهار کرد: ایتالیاییها حتی به آرژانتین هم مهاجرت کردند و اغلب معماریهای واقع در بوینس آیرس، الهام گرفته از معماری ایتالیایی است. بنابراین، نباید در مورد مهاجرت موضع داشته باشیم.
معیری در ادامه سخنان خود به یکی از آیات قرآن کریم در باره مهاجرت اشاره کرد و افزود: این کتاب مقدس میفرماید زمانی که فشاری بر مسلمین آمد، میتوانند به جایی بروند که از زندگی بهتر برخوردار باشند.
وی در ادامه به بررسی آمار و ارقام منتشره در باره تعداد واقعی ایرانیان ساکن در خارج از کشور، پرداخت و افزود: باید واقعیتی را در مورد تعداد مهاجران ایرانی بگویم. آمار واقعی از ایرانیان خارج از کشور نداریم و نمیتوان به طور قاطع اعلام کرد چه تعداد هستند.
وی با اشاره به برخی آمارها، آن را عجیب دانست و تاکید کرد: آمار ایرانیان در خارج از کشور بین ۲ تا ۱۵ میلیون نفر در نوسان است که حاکی از فاصله زیادی بین سایر آمارها دارد؛ برخی آمارها حکایت از جمعیت دو، چهار و حتی شش میلیونی ایرانیان است.
به گفته معیری، چند بار هم در شورای عالی ایرانیان، تحقیقاتی مبنی بر گردآوری آمار ایرانیان خارج از کشور مطرح شد چرا که برای هر برنامه ریزی، نیاز به آمار است و اگر آمار دقیق نباشد، نمیتوان برنامه ریزی هم کرد.
وی در بخش دیگری از سخنانش گفت: از نظر سازمان ملل، مهاجرت با پناهندگی تفاوت دارد، در صورتی که در ایران این دو واژه را کنار هم به کار میبریم، اما دو بار معنایی مختلف دارند.
معیری با طرح این سوال که چرا برای ما ایرانیان خارج از کشور مهم هستند، ادامه داد:، چون هموطن ما هستند و باید ارتباط فرهنگی خود را با ایران حفظ کنند؛ ما به عنوان یک عنصر عادی به آنها نگاه نمیکنیم، حتی سرمایه آنها هم برای کشور مهم است.
وی در ادامه این میزگرد به دیگر مشکل ایرانیان خارج از کشور اشاره کرد و در مورد سربازی ایرانیان خارج از کشور، اظهار کرد: سربازی ایرانیان خارج از کشور، یکی از مشکلات وزارت امور خارجه بود.
معیری با ذکر خاطرهای در مورد مشکل سربازی مرحوم کیوان مزدا، پروفسور جراح ستون فقرات که به تازگی دارفانی را وداع گفته است، افزود: کیوان مزدا خارج از کشور به دنیا آمده بود، اما نمیتوانست به ایران بیاید. پدرش تعریف میکرد فرزند من همه جای جهان برای جراحی سفر میکند، اما اگر به کشور خودش برود، امکان خروج از ایران را دیگر ندارد.
وی افزود: با نامه نگاری بسیار زیاد، توانستیم در آن مقطع مشکل مرحوم مزدا را برطرف کنیم.
معیری در بخش دیگری از سخنان خود در این میزگرد در مورد سخت گیریهای اوایل انقلاب برای ایرانیان گفت: یکی دیگر از موانع که ایرانیان اوایل انقلاب با آن روبرو بود، سخت گیری از سوی بخشنامههای متعدد بود. در حالی که هر ایرانی میتواند خدمات کنسولی مانند گذرنامه، شناسنامه و کارت ملی دریافت کند. این مسئله هم در ارتباط ایرانیان با سفارت خانهها برطرف شد.
معاون سیاسی دولت دوران دفاع مقدس به ارائه راه حلی برای این مسئله پرداخت و اظهار کرد: برای برداشتن موانع، باید سازوکاری در داخل کشور به فکر حذف این موانع باشد تا ایرانیان به سهولت رفت و آمد کنند. البته به آن معنا نیست که هدف، بازگرداندن ایرانیان باشد.