مطالعات نشان داده که اگر شخص کمتر اجتماعی و غیرمشهوری باشید به احتمال فراوان از اطرافیانتان باهوش تر خواهید بود. بر اساس نتایج یک تحقیق که در مجله ی روانشناسی بریتانیا انعکاس یافته افرادی که ترجیح می دهند دوستان کمتری داشته باشند انسان های باهوش تری هستند.
ساتوشی کانازاوا، روانشناس تکاملی از کالج اقتصاد لندن و نورمن لی از دانشگاه مدیریت سنگاپور در طی تحقیقات خود به این نتیجه رسیده اند که شیوه ی زندگی شکارچی- جمع آوری کننده نیاکان باستانی ما اساس زندگی شاد امروزی ما را تشکیل داده است. در واقع در دوران انسان های اولیه، اجداد ما وابسته به یکدیگر بودند و دلیل این موضوع نیز کاملاً روشن است زیرا آن ها برای زنده ماندن مجبور بودند در کنار هم و در اجتماعات زندگی کرده و با اطرافیان خود داد و ستد و ارتباط زیادی داشته باشند.
در آن دوران مفهوم «فضای شخصی» بدین معنا بود که در پایان روز شما یک انسان مرده هستید و هیچ شانسی برای زنده ماندن ندارید. مطالعات این دو محقق نشان می دهد که در طول تحول و تکامل جوامع بشری این نیاز به رفتارهای اجتماعی و تعامل داشتن با اطرافیان همچنان باقی ماند که کانازاوا و لی آن را «تئوری ساوانای شادی» (the savannah theory of happiness) نام نهاده اند. اما مشخص شده که انسان های باهوش معمولاً از این قاعده طبعیت نمی کنند.
این دو محقق در مقاله ی خود چنین گفته اند:” تاثیر تراکم جمعیت بر روی رضایت از زندگی در افراد دارای ضریب هوشی پایین بیش از دو برابر افراد دارای ضریب هوشی بالا بود. افراد با ضریب هوشی بالا در صورتی بیش از اندازه ی خاصی با دوستانشان ارتباط داشتند در واقع میزان رضایتشان از زندگی به شدت کاهش پیدا می کرد”.
در واقع انسان های باهوش هر چه بیشتر با دوستان خود در ارتباط و رفت و آمد باشند احساس شادی و رضایت کمتری دارند. این تئوری معنی دار و منطقی بنظر می رسد زیرا انسان های باهوش کارهای مهم تری برای انجام دارند و نمی خواهند وقت باارزش خود را به خوشگذرانی و حرف زدن بیفایده با دوستانشان بگذرانند. پس اگر دفعه ی بعد خواستید در مورد کنسل کردن یک دیدار دوباره با دوستان به خاطر تمام کردن یک کار مهم تر فکر کنید بهتر است این مقاله را به یاد بیاورید. اگر ترجیح دادید که به کارتان بپردازید و از دیدار دوستانتان خودداری کنید بدانید که شما بدون شک از حلقه ی معدود دوستانتان باهوش تر هستید.
