زنی خانه‌دار، همنشین حضرت داوود(ع)

به گزارش افکارنیوز، حضرت داوود به خدا گفت: همنشین من در بهشت کیست؟ به نظر می رسید که همنشین او در بهشت یک پیامبر یا عابد یا زاهد باشد.

به داوود خطاب شد که همنشین تو در بهشت یک زن خانه دار است. تعجب حضرت داود(علیه السلام) موجب شد به خانه آن زن برود و دق الباب کند.

زن از خانه بیرون آمد تا حضرت را دید گفت:

آیا در مورد من وحى رسیده است که به خانه من آمده اى؟

حضرت داود(علیه السلام) فرمود: آرى.

زن گفت: آن چیست؟

حضرت داوود فرمود: آن وحى الهى است در فضیلت تو.

زن گفت: او من نیستم، شاید زنى همنام من باشد، چون من لیاقت آن را ندارم.

حضرت داوود فرمود: آن زن تو هستى.

زن گفت: به خدا کارى که مرا به چنین موفقیت رسانده باشد از خود نمى بینم.

حضرت داوود(علیه السلام) به او فرمودند: اندکى از زندگى خود را برایم بگو.

زن گفت: هر درد و زیان و رنجى به من مى رسد صبر مى کنم و صبر کردم حتى از خدا نخواستم آن را برطرف سازد و براى صبرم پاداش نخواستم و همواره شکر خدا را نمودم من راضی به رضای خدا هستم و هیچ وقت از خدا ناراضی نبودم.

حضرت فرمودند: به او گفتم به همین خاطر به چنین مقامى رسیدى.

پس این طور نیست که بطور مطلق اگر کسی چیزی از خدا بخواهد، خدا به او بدهد. مالکیت از آن خداست و اگر تسلیم خواسته خدا باشیم و از روی محبت او را بخوانیم او بهترین ها را برایمان محقق می کند و باید هم در آسایش وهم سختی دعا کنیم و راضی به رضای او باشیم.

راضی بودن به رضای الهی و تسلیم امر او بودن از جایگاه ویژه ای برخوردار است. این در حالی است که در تمامی لحظات زندگی توصیه به دعا و درخواست از خداوند شده است. امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام می فرماید: محبوب ترین چیز نزد خدا دعا است. آیا باید به دعا وعرض نیاز، به عنوان یک وظیفه نگاه کرد یا فقط مساله رفع حاجت مطرح است؟ اگر یکی از دوستان ما فقط زمانی به دیدار ما بیاید و یا تلفنی ارتباط برقرار کند که کاری با ما دارد و چیزی می خواهد چه احساسی به ما دست می دهد؟ این کار تصویر خوشایندی در ذهن ما ایجاد نمی کند و اینکه او ما را به خاطر خودمان نمی خواهد را القا می کند. در رابطه با خداوند هم همینگونه است؛ همان طور که ما اگر با اقوام و یا دوستان خود ارتباط قلبی داشته باشیم با او با محبت رفتار کرده و همواره احوال اورا جویا شده و به دیدارش برویم با خدا نیز نباید فقط با حاجت سخن بگوییم. زیبایی دعا به انس و محبت به خداوند است. در این صورت حتی اگر تقاضایی هم داشته باشیم زیبا است.

واگر هم حاجتی داریم و از خداوند می خواهیم آن را برآورده کند نباید توقع داشت که حتما برآورده شود و روح تسلیم و رضا باید در همه ی دعاها و نیایش های ما باشد. اگر درخواستی از بزرگ به کوچک باشد به آن امر می گویند ولی اگر کوچکتر از بزرگتر درخواستی داشته باشد به آن دعا می گویند . افرادی که جاهل هستند در دعایشان حاکمیت و آمریت وجود دارد. این افراد به خدا می گویند که حتما باید این خواسته ی من را برآورده بکنی .اصرار در مسائل معنوی و مادی خوب است ولی اهم رضای خداست.